Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
VAN PRIJSSTIJGINGEN is nog nooit een Nederlander of Vlaming vrolijk geworden. In het verleden werd in Nederland al morrend toegekeken toen de cd-prijs langzaam steeg van Fl. 39,95 naar Fl. 42,95 en in bepaalde gevallen zelfs naar Fl. 44,95. Maar na verloop van tijd was de consument er aan gewend en bleef ze het gewenste bedrag voor de geluidsdrager neertellen. Voor de cd’s waren geen alternatieven te vinden. Enkelen bleven zweren bij de lp en ook werden cd’s wel op cassette’s overgenomen, maar zo goed en handig als op een cd was dit toch niet voor velen. Het publiek moest de hoge prijs wel blijven betalen voor de geluidsdrager. En in die tijd is er nooit een band opgebouwd met een groot label. Een label is een logo in het hoekje van het cd’tje, niet iets waar men op let. Want de fans van Robbie Williams en Destiny’s Child zullen er om malen wie het album nou uitbrengt. Dit terwijl de kleinere labels wel affiniteit bij de kopers opriepen. De labels die vanuit een ideologie muziek uitbrengen en de grote namen schuwen. Deze konden op sympathie rekenen wat op zich al voor koopgedrag kon leiden.
LABELS FRUSTREERDEN vroege kopers steeds vaker door eenzelfde album uit te brengen met een bonus-cd of enkele bonustracks. Dit om de verkoop een duwtje in de rug te geven, mogelijk omdat de verkopen tegenvielen. De vroege kopers, vaak ook echte fans, kregen nul op rekrest als ze aangaven dat ze zich gedupeerd voelden. Dit valt alleen te wijten aan de platenmaatschappijen die hiermee de vroege kopers afstraften en meteen een onsympathieke en onbetrouwbare indruk achterlieten, om over de slechte service maar te zwijgen. Ook de jonge koper, een belangrijke doelgroep voor de muziekindustrie, moest het vaak ontzien. De prijs van een maxi-single, waarvan de koop bijna volledig berust op jongeren, was 15,95 waarvoor je de titeltrack kreeg en enkele b-kantjes, steeds vaker live-opnames en doorgaans slechte mixen. Om de consument nog verder te frustreren werden sommige singles ook nog in tweevoud uitgebracht. Hetzelfde openingsnummer (al werd dit ook nog wel eens aangepast in albumversie en radio-edit) met vervolgens verschillende b-kantjes. De echte fan die de verzameling compleet wil hebben moest dus 31,90 neerleggen om weer helemaal up to date te zijn. Veel geld dus voor de vaak jonge koper, die hierdoor ook zeker geen warme gevoelens en sympathie heeft ontwikkeld voor de platenindustrie.
DE GROTE maatschappijen konden er makkelijk mee wegkomen. Er was geen alternatief op de markt en de vraag naar de cd’s bleef maar groeien en groeien. Tot in het topjaar 1997. Daarna begon de interesse voor het gecompresseerde audiobestand te groeien en kwamen de cd-branders goedkoper op de markt. De unieke positie die de cd in de winkels had bleek langzaam te vervagen. Ruilhandel op de schoolpleinen bloeide snel op en mensen kregen snellere internetverbindingen zodat steeds meer mensen snel een mp3’tje konden binnenhalen. Het downloaden en het kopen van gekopiëerde cd’s bleek bij een immense groep absoluut niet op ethische bezwaren te stuiten. Door het downloaden van de gewenste single hoefde de dure single ook niet meer gekocht te worden en de verkoop hiervan is dan ook ingezakt.
HET SLECHTE IMAGO dat de maatschappijen heeft mede voor deze houding gezorgd. Dit heeft een negatieve invloed op het mogelijke schuldgevoel of de ethische bezwaren die de consument zou moeten hebben. De consument die door de jaren heen in ieder geval geen sympathie voor de grote maatschappijen heeft opgebouwd. Op zaken die belangrijk zijn voor een positief imago wordt veelal slecht gescoord. Er is vaak geen of een negatieve relatie tussen het bedrijf en de afnemer, deze is nooit opgebouwd. Eigenschappen die de presentatie het bedrijf in de goede richting moeten duwen zijn o.a. de prijs en de service. Zoals gezegd zal de consument hier ook geen goed gevoel bij hebben. En de schrikbarende prijsstijgingen die sinds de invoer van de euro (mocht dat er wat mee te maken hebben) aan de orde van de dag zijn, hebben in ieder geval geen goede indruk achtergelaten. En dan hebben we ook nog het karakter van het bedrijf, het emotionele aspect. Het imago van een bedrijf gaat er op vooruit als het scoort op punten als betrouwbaarheid, bereidwilligheid, innovatie en probleemoplossend vermogen. Eigenschappen die niet bij grote platenmaatschappijen passen. Met name de betrouwbaarheid en de bereidwilligheid zijn punten waarop ze het bij de consument zullen afdoen. Eigenlijk is de kwaliteit van het product het enige dat het imago nog een beetje kan redden. En zelfs hier werd onlangs nog mee gesold door de kopiëerbeveiliging die er voor kon zorgen dat mensen het album niet op elke gewenste plaats konden afspelen en computers lieten vastlopen. Gelukkig kwam onlangs het bericht dat maatschappijen hier weer van willen afzien.
KLEINE, VAAK gespecialiseerde labels hebben hier minder last van. De koper kan zich goed vinden in de keuze van het label om bepaalde platen uit te brengen. Wie albums van Godspeed You! Black Emperor, Spinvis en The Delgados koopt weet vaak ook op welk label ze zitten. Het label kan zelfs een handelsmerk worden, een reden om een album te kopen. Als de keuze van de bands, maar vooral ook de keuze van de muziek die een label niet uitbrengt de goedkeuring van de consument kan krijgen krijgt deze ook vertrouwen in het label en wordt hier een sympathie voor ontwikkeld. Iets waar de grote maatschappijen niet echt op kunnen rekenen.
OF HET IMAGO van de grote platenmaatschappijen nog te redden valt, is te bezien. Het is in ieder geval iets om hard aan te werken aangezien de toekomst nog van alles kan gebeuren. Niemand had jaren geleden verwacht dat er muziekbestanden van goede kwaliteit via computers naar elkaar toe zouden worden gesluisd of dat cd’s volop zouden worden gebrand. En zo zal de consument in de toekomst ook blijven proberen om goedkope alternatieven te vinden voor dure producten. Helaas duiden recente gebeurtenissen niet op een verbetering van de intentie van de muziekindustrie. De oplossing lijkt gevonden in het opkopen van de band of artiest. Niet alleen de cd-verkoop is dan voor de platenbonzen, maar ook het entreekaartje en het gekochte t-shirtje, die schrikbarend in prijs stijgen en zullen stijgen, komen in hun laatje terecht. Een oplossing die de omzet dus weer moet verhogen na de tegenslagen van de afgelopen jaren. Maar ook hierbij is het de vraag hoe lang het duurt voordat de ontevreden maar ook zeer slimme consument hier iets op heeft gevonden.
Norbert Pek is redacteur voor KindaMuzik, schrijft voor De Subjectivisten en is binnenkort afgestudeerd in de Toegepaste Communicatiewetenschap.
http://www.kindamuzik.net/column/709/kindaspam-007-het-levensgrote-imago-probleem-van-de-grote-platenmaatschappijen/2498/
Meer op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/709
Deel dit artikel: