Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Preston School of Industry
Enig gevoel van meelij heb je wel met Scott Kannberg als je hem zijn versterkers het podium op ziet slepen en voor maar dertig man zijn liedjes speelt. Woede ook tegenover de programmering om deze man zo te beledigen met een speeltijd van twintig minuten. Maar ook blijdschap om hem nog steeds te zien doen wat hij het liefst doet: het maken van popmuziek. De voormalige Pavement-gitarist heeft hier op zijn laatste album Monsoon wel een countryrandje omheen gebracht en dat levert muziek op à la Wilco ten tijde van A.M. Zingen kan hij nog steeds niet, maar met een enthousiaste drummer en drie gitaristen vermaakt Spiral Stairs zich opperbest. Voor zolang het heeft mogen duren… (av)
» Bezoek PSOI's website
Dozer
Dozer beukte op zijn Kyuss/Fu Manchu's op het publiek in in de Basement, het zweetgehalte meteen goed op peil brengend. en niet alleen bij de toehoorders; de armen van de ietwat corpulente gitarist glommen als waren zijn pythnos in een emmer snot. Het is zeker niet slecht wat de band brengt, maar wel bijzonder onorigineel, en bovendien had die basversterker wel een niveautje of 6 verder open mogen staan. Nu was het een beetje net-niet. Zoals collega Ter Haar opmerkte had de organisatie, als ze dan toch een stonerband wilde uitnodigen, misschien beter voor Astrosonic kunnen kiezen. Is nog van eigen bodem ook. (dr)
» Bezoek Dozers website
Apparat Organ Quartet
Vier mannen die statisch achter een batterij klavieren staan, waar kennen we dat van? Collega Roozendaal omschreef deze IJslanders dan ook al als Kraftwerk-meets-Rammstein. Het laatste gedeelte van die vergelijking komt op naam van de meedogenloos voortmarcherende bassen. (mth)
Múm
De blik op IJsland die op deze Motel Mozaïque centraal stond werd door de meeste bezoekers gericht op Múm. De zogeheten opvolgers van Sigur Ros nu deze het schip van Fat Cat voor EMI hebben verruild. Iets waar labelbaas Dave Cawley niet heel erg mee zit: hij kreeg er een grote zak geld voor terug en met Múm had hij al een andere parel met grote potentie onder zijn hoede. Deze achtkoppige groep weet ook haar eigen universum te creëren en net zulke prachtige dromen op te wekken. Zangeres Kristin Anna Valtysdottir is net zo fragiel als haar stem klinkt. Gelukkig werd deze niet teveel gebruikt want haar gekrakeel kan voor velen iets te veel van het onvaste zijn. De muziek moet echter iedereen aanspreken. Je hoeft alleen maar je ogen te sluiten en open te stellen voor de moderne clicks en tags die onder de hypnotiserende instrumentatie door lopen. En zo kom je via gitaren, cello, accordeon, banjo en toetsen in de schone handen van deze wereldvreemde groep terecht. De Schouwburg was voor even een bioscoop met privéprojectie geworden. Bij het ontwaken besefte je dat die vakantie naar IJsland nu toch echt eens geboekt moet gaan worden. (av)
» Bezoek Múms website
Animal Collective
De theaterzaal van Nighttown was stampvol toen Giel Beelen Animal Collective aankondigde op zijn 3FMs. "Ze gedragen zich als beesten en we hopen dat jullie dat ook doen," of iets van die strekking zei hij. Het publiek deed waar Giel op gehoopt had - als hazen ontvluchtten ze na het eerste nummer (of was het het vijfde?) de zaal. Want wat het Amerikaanse combo bracht was niet voor feestgangers weggelegd. Volkomen in zichzelf en hun muziek opgaand bouwden de drie de spanning op met tot in het oneindige herhaalde gitaarriffs, vervormde en onverstaanbare vocalen en psychedelische effecten. Het was de eerste twintig minuten of ze Velvet Undergrounds 'European Son' aan het spelen waren of hun leven er vanaf hing, en ook daarna, toen er meer elektronica gebruikt werd en ze hun eigen zang verveelvoudigden, bleef de trip voortduren. Suicide, Spacemen 3, de drones waren niet van de lucht, en ook al liepen de mensen via het "podium" de zaal uit, de mannen bleven onverstoorbaar hun new heroin music spelen. Voor hen die er vatbaar voor waren was het een orgie van geluid, voor hen die op zoek kwamen naar liedjes was Animal Collective een klap in het gezicht. <Homer Simpson mode> Hmmmm, orgies...</Homer Simpson mode> (dr)
» Bezoek Animal Collective's website
Clinic
Werd er nog een beetje gerockt op Motel Mozaïque? Zo weinig dat het toch als vrij artistiekerig te boek staande Clinic kon uitgroeien tot de beste rockact van het festival. Nou liet de als altijd in operatiekleding uitgedoste band de meer experimentele kant van hun muziek ook goeddeels achterwege, ten faveure van een even klinisch (zoals het hoort) als swingend eerbetoon aan de motorik. (mth)
» Bezoek Clinics website
Kitchen Motors
De verassing uit IJsland was Kitchen Motors. Terwijl heel het festival uitliep voor Scissor Sister, maakte dit trio een verdieping lager de gehele basement eigen. Plasmaschermen hadden ze opgehangen waarop fraaie kleurencollages voorbij kwamen en bij de eerste benevelende tonen nam het publiek plaats op de grond. En was het stil. Maar dan ook echt stil. De twee oudere mannen op gitaar en bas waren hier niet verantwoordelijk voor, maar een heel klein, lief meisje: Kira Kira. Deze had zo het nichtje van Björk kunnen zijn. Haar vrolijke gezicht met vlechtjes aan de zijkant en het zeer gebrekkige Engels waren zo aandoenlijk dat iedereen na afloop hevig smachtte om haar tot zijn vriendin te mogen rekenen. Zeker toen zij solo 'Firework' ten gehore bracht en hierbij brandende Bengaalse lucifers het publiek ingooide om zo de eeuwig durende vlam van de liefde door te geven. De muziek van het trio kan zoals haast elke IJslandse formatie als dromerig worden omschreven. Je vraagt je dan ook af hoe langzaam het leven op dat koude eiland wel niet verloopt. Maar waar de meeste van hen veel instrumenten en effecten gebruiken, houdt Kitchen Motors het minimaal. Soms is alleen een drumtrack met wat getokkel op gitaar voldoende. Bij een festival hoop je altijd op gebeurtenissen die nergens anders herhaald kunnen worden. Dit gebeurde toen Kira niet alleen Múm-drummer Örvar Smárason introduceerde, maar ook zangeres Kristin vanuit het publiek het podium opstapte. De vijf zorgden voor enkele minuten pure magie en een moment om nooit te vergeten. Hoewel Kitchen Motors een kunstenaarscollectief is en meer dan alleen muziek maakt, wisten zij zich met een nevenactiviteit het wel tot de hoogtepunten van het fesitval te schoppen. (av)
Scissor Sisters
De grote zaal van Nighttown was helemaal vol gelopen voor Scissor Sisters. Gezien de af en toe opduikende lollig bedoelde outfits was een deel van het publiek zelfs speciaal voor deze act gekomen. Die vervolgens een tegenvallend concert gaven. Vooral het uitblijven van de verwachte spectaculaire show was een minpunt. Veel verder dan wat rondrennen over het podium en heel melige woordgrappen kwamen Ana Matronic en Jake Shears niet. Bovendien werd een hele lading strafpunten verzameld met de werkelijk afschuwelijke en eindeloos lange powerballad 'Mary'. Camp is namelijk leuk, maar je kan ook te ver gaan. Mensen moesten met hun hand voor hun mond naar de toiletten sprinten.
Maar de glamdiscosongs waren leuk, Ana en Jake zongen de sterren van de hemel en de band speelde zo strak als Shears' buikspieren. Al met al dus niet slecht, alleen werden de verwachtingen niet waar gemaakt. (mth)
» Bezoek Scissor Sisters' website
Daan
Wie Motel Mozaïque een beetje kent, weet dat het festival een traditie heeft van Belgische bands. Het was dan ook niet heel erg verrassend dat de "surprise act" op zaterdag uit Antwerpen kwam: Daan Stuyvens en zijn combo kwam het nieuwe album Victory voorstellen in de Schouwburg. En net als bij Lars Horntveth de avond ervoor, bleek ook voor Daan de Schouwburg een uitstekende omgeving. In een intieme sfeer, bijna ouderwets nachtclub-achtig, brachten de vijf hun bluesy nachtsongs voor een enthousiast publiek. Motel Mozaïque houdt van Belgen, en de Belgen houden van Motel Mozaïque, zo veel was duidelijk. (dr)
» Bezoek Daans website
Hooverphonic
Na een uitgebreide theatertournee was Hooverphonic als geen andere band klaar voor het spelen in de Schouwburg. Deze zaal was de afgelopen twee dagen niet zo vol geweest en bewees eens te meer de nog steeds grote populariteit van dit trio, ook al zijn ze een beetje uit de schijnwerpers verdwenen. Met het strijkersensemble toverden de Belgen hun triphop om in moderne huiskamermuziek waarin het grote gebaar niet ontbreekt. Maar zo groots dat het een spektakel werd was het niet. De uithalen van Geike Arnaert en de drumpartijen waren in deze setting op hun plaats, maar verder bleef het een net, beleefd en goed verzorgd optreden. Eén waar eigenlijk niets op aan te merken valt. Misschien verklaart dat het saaie gevoel wel wat mij twee uur lang bekroop. (av)
» Bezoek Hooverphonics website
Ceux Qui Marchent Debout
Opnieuw bleek een van koper vergeven band garant te staan voor feestelijke taferelen op de dansvloer. Anders dan Youngblood Brass Band op vrijdag lieten de negen mannen van het Franse Ceux Qui Marchent Debout de rustige nummers voor wat ze waren en gingen vol voor het feest. De banjospeler(!) speelde de superfunky gitaarlicks, de twee trombonisten en trompettist bliezen zich de longen uit het lijf, de zangeres stond haar mannetje tussen al het blazersgeweld en de twee drummers vormden met de sousafonist (die de baspartijen speelde) een retestrakke ritmesectie. Verrassend genoeg funkte het geheel als de hel, en de zaal was in no time om. Of er nu een reggaeversie van Johnny Guitar Watsons 'Real Mother for Ya' gespeeld werd of een skaversie van 'Bustin' Loose' van Chuck Brown, of het nu afrobeat of p-funk was, het spelplezier spatte er werkelijk van af, en toen de band in haar geheel het publiek inliep om daar verder te spelen waren de harten van het Rotterdamse publiek helemaal gewonnen. Ceux Qui Marchent Debout waren niet alleen voor uw recensent een schitterende openbaring. (dr)
» Bezoek CQMD's website
Black Dice
De hele achterwand van het podium van de Basement was volgebouwd met stacks en versterkers, liefst van een flink formaat. Hadden ervoor niet drie tafeltjes gestaan die helemaal waren volgestouwd met allerhande elektronica en vooral snoeren, dan zou je bijna gaan denken dat Metallica een verrassingsoptreden had ingelast. Achter die tafeltjes namen vervolgens drie nogal mottig uitziende kleine mannetjes plaats. Na wat gefrunnik aan de knopjes werd vervolgens een tsunami aan subbas en ruis over het publiek uitgestort. Op de allerhardste momenten lichtten lampen rond de luidsprekers waarderend zachtgroen op. Dat heeft zelfs Manowar niet! Het optreden van Black Dice, want zo noemen de drie noisekabouters zich, bestond uit een lang nummer dat zich volgens een eb-en-vloedpatroon ontwikkelde. Op een wat rustiger passage met gitaargetokkel en samenzang volgde telkens een gedeelte pure bas- en ruisterreur. Dat wat voorspelbare stramien deed niets af aan het bezwerende karakter van de muziek. De zaal bleef zelfs vol, wat maar weer eens het nut van dit soort gemengd geprogrammeerde festivals voor wat experimentele muziek aangeeft. Als arbeidsvitaminen of pauzemuziek in de file werkt het niet, dus op de radio hoor je het niet en daardoor blijft het onbekend, maar als mensen het op een festival "per ongeluk" tegenkomen blijken ze het best te waarderen. Na zo'n drie kwartier kon Black Dice dan ook rekenen op een flink applaus. Ze waren er zelf blijkbaar ook erg tevreden over, want ze deden een soort kabouter-grouphug. Daarna zijn ze nog uren bezig geweest al die apparatuur weer in de twintig meegebrachte vrachtwagens te laden…(mth)
» Bezoek Black Dice' website
http://www.kindamuzik.net/festival/709/motel-moza-que-zaterdag-17-april-2004/5730/
Meer op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/709
Deel dit artikel: