Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
1. The Frames
Niet dat de concurrentie op de tweede festivaldag zo minnetjes was, maar de meest opgemerkte passage vrijdag was die van The Frames. De Ieren genieten in ons land een erg gerespecteerde status met als direct gevolg dat laatkomers een goed overzicht in de Marquee mochten vergeten. De bezwerende rock waarop het vijfspan zich beroept is dan wel niet gespeend van het soort bombast waarmee onder meer Snow Patrol dezer dagen schoon schip maakt, toch bevat de muziek voldoende subtiele punten en verstilde komma’s dat ook fans van dEUS zich massaal laven aan de Ierse zielsverwanten. Met zanger Glen Hansard hebben The Frames bovendien het soort frontman in huis waarvoor je zelfs bij de eerste kennismaking allerminst apathisch blijft. De manier waarop hij zich uit de naad werkte en schreeuwde voor het Pukkelpop-publiek had iets aandoenlijks, dat hij daarvoor aanvankelijk iets te vaak om hun vocale gunsten dong, schrijven we gemakshalve toe aan de zenuwen. Maar wat een stem heeft die man, geruggensteund door een uitstekende backing band en een violist die het uitstekende songmateriaal (‘Star Star’, ‘God Bless Mom’, ‘People Get Ready’) naar ongekende hoogtes voerde. Een gitaar mag dan amper zes snaren hebben, wij hadden het gevoel dat er in onze interne huishouding tijdens fabuleuze concert een pak meer gesprongen zijn. (DC)
1(bis). Goose
Goose was de winnaar van Humo’s Rockrally in 2002, het concours dat zoals bekend eerder al Noordkaap, dEUS, Novastar en Admiral Freebee voortbracht. Het bleef sindsdien relatief stil rond de band, maar debuutalbum Bring It On komt binnen twee weken dan toch eindelijk uit en wel op het Skint-label van Fatboy Slim. Afgaande op het optreden van zaterdag op de Wablief-stage wordt dat een moddervette plaat. Goose brak de uit zijn voegen barstende tent af met een set vol razernij. Nine Inch Nails meets Roxy Music, Soulwax en Justice – de band is niet toevallig uitgenodigd voor de Radio Soulwax sessies van de broertjes Dewaele. Drummer Michael Schack en showbeest Michael Karkousse zorgden dat Goose meer rock’n’roll produceerde dan de hele Skate Stage op vrijdag, terwijl de samplers en synthesizers rollende beats veroorzaakten. Laat het ons duidelijk stellen: Goose wordt dé band van het komende najaar. Let the hype begin! (MV)
2. TV On The Radio
Op deze Pukkelpop kwamen de beste bands uit de Big Apple. Op vrijdag toonde TV on the Radio zich een meer dan waardige afsluiter voor de Club. De groep draagt een wat wisselvallige live-reputatie met zich mee; concerten variëren van onverdroten magie tot pure bagger. De Pukkelpopbezoeker had echter geluk, want TV on the Radio gaf vrijdag een bedwelmende set weg die geen moment aan spanning verloor. De bende rond David Sitek bewees in Hasselt zowel de enige echte opvolger van At the Drive-In te zijn als de reïncarnatie van Pere Ubu (binnenkort live in Brussel!), terwijl ook nog flarden doo-wop en dub de tent in werden geschoten. Zelfs organisator Chokri Mahassine gaf zijn goedkeuring weg aan deze ondergewaardeerde grote broer van Mars Volta. TV on the Radio was op Pukkelpop een van de weinige experimentele gitaarbands die de verwachtingen konden inlossen. (MV)
2(bis). Coldcut
Op weg naar Hot Chip brak een enorme regenbui los waardoor de Club net als een conservenblik tot de rand gevuld zat. Geen nood, op Pukkelpop kun je zonder probleem op een kwalitatief evenwaardig plan B overstappen. De Dance Hall met Coldcut bijvoorbeeld. De Britse electronica-pioniers gooiden in de eerste helft van het optreden enkele grote successen zoals ‘Timber’ en ‘Walk A Mile’ in een drum’n’bass-sausje. Aardig om de regendruppels van je af te schudden. In de tweede helft werd het tempo iets getemperd met heerlijke hip hop. Geen old school, geen new school, maar true school. Waarschijnlijk weet niet eens een kwart van publiek hoe belangrijk Coldcut was in de elektronische muziekgeschiedenis, maar ervan genieten deden ze allemaal. De enkelingen die niet dansten, hoefden zich trouwens niet te vervelen. Want Coldcut is evenzeer bezig met visuals als met sound. Dankzij hun zelf ontwikkelde software VJAMM stonden de beelden in perfecte verhouding met de muziek en lieten Matt Black en Jonathan More in één moeite de massa’s saaie wannabe veejays mijlenver achter zich. (SVK)
3. Beck
Tijdens de concerten die we de afgelopen jaren van deze cavalier seul aanschouwden, bleven we helaas steeds op de honger zitten. Niet dat we ooit één slecht optreden van de man zagen, maar ronduit onvergetelijk werd het nooit. Té nonchalant, te slordig, zonde van al dat talent dachten we vaker dan goed was. Niets van dit alles op Pukkelpop waar Beck zichzelf en zijn band in een onvermurwbare houtgreep hield. ‘One Foot in the Grave’, ‘Devil’s Haircut’ en ‘New Pollution’ klonken terug zo fris dat je ze van een abonnement in een schoonheidssalon verdacht en ook op de rest van het songmateriaal viel weinig of niks aan te merken. Dé absolute sterren van de show waren echter de marionetten die achterin het podium loos gingen en uitvergroot werden op de megaschermen. Inderdaad, Beck laat nog weinig aan het toeval over. Helemaal dolkomisch werd het toen een filmpje werd getoond waarin de poppetjes ‘s namiddags over de weide denderden en er allerlei ongein uithaalden. Geniale vondst van een artiest die bewees evenveel vrede te hebben met het nu en de toekomst als met het verleden. (DC)
3(bis). Mew
Ook u was de laatste weken volledig in de ban van dat heerlijk dromerige ‘The Zookeeper’s Boy’? Dan stond u donderdagavond naar alle waarschijnlijkheid in de Clubtent, waar het Deense gezelschap Mew hoge ogen gooide. In hun thuisland geniet het kwartet stilaan een onaantastbare status, het lijkt een kwestie van tijd vooraleer de rest van Europa overstag gaat. Hoewel, bij ons scoorden ze een tweetal jaar terug reeds een bescheiden hitje met 'Comforting Sounds'. Bloc Party is fan, J Mascis zingt mee op hun vierde langspeler And The Glass Handed Kite. Live genereerde het viertal helderder melodieën dan eender welke andere band dat moment op de weide en telkens je dacht hun songs onder de knoet te hebben, namen die een compleet andere wending. Mew ten voeten uit: bombastisch, maar toch op veilige afstand van enige pathos. Noem het progrock, shoegaze of voor ons part gewoon verschrikkelijk tegendraadse popmuziek, in de surrealistische sprookjeswereld van Mew tuimel je van de ene verrassing in de andere. Briljant voor de één, ronduit strontvervelend voor de ander. Na Pukkelpop steekt het abonnement voor het eerste keurig op zak. (DC)
4. Arctic Monkeys
De Arctic Monkeys bevestigden al het goede van Rock Werchter. Snedige uitvoeringen van 'Cigarette Smoker Fiona' of 'You Probably Couldn't See' weekten heel wat gepogo los, en de hits (‘When The Sun Comes Around’, ‘I Bet You Look Good on the Dancefloor’) werden natuurlijk massaal meegebruld. Dat losweken mag u trouwens letterlijk nemen, want tijdens het optreden van de Arctic Monkeys brak eindelijk de enorme dijkbreuk los waar het hele festival al voor gevreesd werd. Het water viel met bakken uit de lucht en Alex Turner en zijn kompanen gaven het publiek op het einde dan ook een applausje als dank voor zoveel volharding. Dat meebrullen mag u trouwens ook letterlijk nemen, want het was verbazingwekkend hoeveel Engelsen hun weg naar de festivalweide hadden gevonden. De aanwezigheid van de Arctic Monkeys (én Radiohead én Babyshambles … euh, wie?) zal daar veel mee te maken gehad hebben. Verder mag de muziek van de Arctic Monkeys dan zo retro zijn als hun outfits, hun muzikale smaak gaat heel wat breder. Zo zagen wij Alex Turner hevig dansen bij !!! en Daft Punk. (MV)
4(bis). Jerboa
Jerboa bevestigde al het goede dat de laatste maanden over hem geschreven werd en was zowat de enige hiphopact op het festival. (Waar waren de hiphopacts trouwens op deze editie?). Jerboa had alvast een strakke videoshow mee, waar koffie, sigaretten en analoge apparaten aanvankelijk een hoofdrol in speelden. Jerboa schakelde ongemerkt van hiphop naar jazz ene drum'n'bass en niemand maakte daar bezwaar tegen. Sterke set van een artiest waar het laatste woord nog niet over geschreven is … en Belgisch bovendien! (MV)
5. Snow Patrol
Terreur op de festivalweide, de worst nightmare voor de festivalganger, maar ook voor de artiest. Het zal je maar overkomen dat je als band vanuit Boston vastraakt op Heathrow en er op de koop toe meer dan de helft van de bagage bij inschiet. Het was donderdag het trieste lot van Snow Patrol. Is er bijgevolg een gokchinees de kantoren van KindaMuzik binnengeslopen die de Ieren van ‘missers’ naar ‘hoogtepunten heeft doorgesluisd? In geen geval, want wie er na hun opvallende akoestische passage nog aan twijfelt dat dit een topgroep in wording is, kiest beter een tijdverdrijf waar doorleefde melodieën ('Chasing Cars', 'You're All I Have') en recht uit het hart geplukte stroomstoten ('Spitting Games') taboe zijn. Of kent u nog een dozijn andere gelegenheidsduo’s (zanger Gary Lightbody had enkel gitarist Nathan Connelly aan zijn zijde) die erin zouden slagen overeind te blijven voor een oppervlakte waarvan het eindpunt aan de andere kant van de wereld lijkt te liggen? Geen kwaad woord dus over Gary Lightbody, die als slotwoord nog een paar Belgische bands (dEUS, Millionaire, Soulwax, Evil Superstars) bedankte voor een decennium dolfijne muziek. Guitige jongen, die Gary én vroeger een uitstekende student Marketing. Snow Patrol dus terug huiswaarts - hopelijk iets vlotter dan tijdens de heenreis - met een gratis een medaille voor heldenmoed en dapperheid in de achterzak. En zeggen dat we ‘Chasing Cars’ tot voor enkele dagen nog een draak van een single vonden! (DC)
5(bis). Foxylane
De gezellige Wablief?-tent herbergt traditioneel opkomend lokaal talent. Foxylane mag zeker tot één van de Belgische revelaties van het afgelopen jaar worden gerekend. Met leden uit de topgroepen Bolchi en Sioen en enkele figuren uit het Gentse nachtleven zoals Culture Club- deejay Thang en party-organisator Stefan Bracke van Poplife, wist deze band als geen ander een feestje te bouwen. Net als op 10 Days Off bracht Foxylane een stevige live set die in het beste geval deed denken aan LCD Soundsytem en Soulwax. Het enthousiasme van de groep was niet te temperen en die brachten zonder enige moeite over op het aangenaam verraste publiek. Op het einde van het optreden deelt Foxylane lustig de cowbells en cimbalen uit aan de voorste rijen. Alsof we nog niet genoeg van hen kregen. Volgend jaar afspraak in de Dance Hall? (MV)
6. The Magic Numbers
Een goed jaar geleden had er nauwelijks een kat van hen gehoord en nu lijkt het reeds alsof ze nooit zijn weggeweest: The Magic Numbers. Wat is en blijft dit een verdomd goede groep! Songs waarmee je je zelfs in oorlogsgebied veilig waant, een live-présence die weifelende collega's het schaamrood op de wangen bezorgt en feelgood vibes die zelfs bij rotweer voldoende zonneschijn bieden om de barre wintermaanden zorgeloos door te komen. Dik in orde dit concert! (DC)
6(bis). Motor
In de Dance Hall zat een ruime massa geduldig te wachten tijdens de soundcheck van Motor. Dat zitten mag je letterlijk nemen. Als uiteindelijk iets na drieën de bandleden het podium opklimmen, veerde iedereen in stilte recht. Het had iets schools. Ondanks het vroege uur vloog de New Yorks – Londense formatie er meteen stevig in. Zware trance-electro is dan ook het handelsmerk van hun debuut Klunk. De drie bandleden wisselden bij elke song van positie en zo nam iedereen even plaats achter de drums, de sampler of de microfoon. Hoe Motor op dit uur aan zoveel energie geraakte, weet waarschijnlijk enkel hun drugsdealer. Helaas sloeg de vonk niet echt over op het publiek. De voorste helft van de tent bleef braafjes swingen, terwijl de achterste helft alweer het zitvlak verkoos. Motor verdiende beter, veel beter. Een plaatsje op de line-up na zonsondergang bijvoorbeeld. (SVK)
7. The Pipettes
De beste gimmick van het jaar zit dan weer verscholen onder de polkadot-outfits van The Pipettes. Drie jongedames uit Brighton die zoveel kitsch in hun okselfrisse muziek implimenteren dat het nergens minder dan lachwekkend wordt. Let wel: de songs gaan erin als zoete broodjes en over hun act is dermate nagedacht dat dit niets anders dan een hit wordt. Live hadden de springerige meisjes zich een stel ballen aangemeten die zich eerder in de bindteksten dan in de song liet voelen, maar hey, muziek is entertainment en op die ladder scoorden The Pipettes erg hoog. Binnenkort (14 oktober) nog eens te zien in de Botanique. (DC)
7(bis) De vermoedelijke smaakmakers
Pukkelpop is uiteraard ook keuzes maken. Vaak zijn die hartverscheurend. En net terwijl je dacht die ene band furore zou maken, bleef je toch wel hangen bij die ene ontdekking aan de andere kant van de weide zeker. Komt daar nog eens bij dat het programma op donderdag dermate door elkaar werd gehaspeld dat je er hoorndol van werd en op zaterdag heel wat plannen letterlijk in het water vielen. Bij deze nog enkele andere hoogtepunten van Pukkelpop: The Knife (is dat balen!), Psapp, Joan as Police Woman, ¡Forward, Russia! en Midlake. Helaas, ja helaas, van horen zeggen. (DC)
foto's The Frames, Tv on the Radio, Beck, Magic Numbers en The Pipettes: Anton Coene - met dank aan Da Music
foto Foxylane: Thomas Dhanens
foto Mew: Jan Mulders
foto Arctic Monkeys: Jelmer de Haas
http://www.kindamuzik.net/festival/pukkelpop/pukkelpop-2006-2x7even-smaakmakers/13703/
Meer Pukkelpop op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/pukkelpop
Deel dit artikel: