Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het Haarlemse festival kent ditmaal een breed en opvallend toegankelijk programma, want naast vertrouwde en te verwachten acts als The Gourds, Boris McCutheon en hoofdact Calexico staan genrebuitenbeentjes als rockmadam Tracy Bonham, Tindersticks-voorman Stuart A. Staples en ruige gitaarrocker Steve Wynn op de countryplanken. Of het Patronaat daar de doorsnee, op authenticiteit gefixeerde americana-adept een plezier mee doet, valt te betwijfelen.
Calexico en Iron & Wine
Deze hoofdact van Roots of Heaven heeft als één van de weinige alternatieve countrybands de oversteek naar het grote publiek weten te maken. Ontstaan uit een afsplitsing van het meer experimenteel georiënteerde Giant Sand, dat vorig jaar nog op het festival speelde, hebben Joey Burns en John Convertino hun voormalig bandlid Howe Gelb inmiddels qua populariteit overtroffen. Calexico’s mexicana, folk, country en zelfs invloeden uit fado zijn verfijnd en broeierig tegelijkertijd en brengen de luisteraar in hogere, spaghettiwesternachtige sferen. Eerder dit jaar nam de band met collega Iron & Wine, die ook niet ontbreekt op Roots of Heaven, de prachtige miniplaat In the Reins op. Hoewel hun oude werkgever Howe Gelb van mening is dat Calexico het grote succes uitmelkt, tonen ze met de nieuwe cd Garden Ruins hun wat mysterieuze popkant.
Boris McCutheon & the Saltlicks
Zelden knarste zand zo lekker weg als op het in 2003 verschenen en met woestijnrock doordrenkte miniatuurtje When We Were Big van de Amerikaanse zanger en tekstdichter Boris McCutheon. Langgerekte, melodieuze songs opgebouwd rond de akoestische gitaar en voorzien van de immer warme en zoete klanken van slide-gitaar en de ongekend gruizige stem van de gastheer. Begin dit jaar verscheen de experimentele plaat Cactusman versus the Blue Demon waarop McCutheon met The Saltlicks zijn succesformule verdiept en zelfs met zijn toegewijde interpretatie van jazz het zand in de ogen strooit.
Tracy Bonham
Tracy Bonham beschikt over een bijzondere muzikale loopbaan. Nadat zij eind jaren negentig een grote hit scoorde met het venijnige, haast grungeachtige ‘Mother, Mother’ en als gevolg daarvan op Pinkpop speelde, verdween ze geruisloos achter de coulissen. Al bijna bijgeschreven in het illustere rijtje one hit wonders, kwam Bonham vorig jaar ineens met een nieuw album op de proppen. Op Blink the Brightest schreeuwt de Amerikaanse niet langer de longen uit haar lijf, maar presenteert ze zich als ingetogen singer-songwriter. Nu maar kijken of dit live ook werkt. Op de afgelopen editie van The Music in My Head bleek ze zich nog moeilijk van haar grote voorbeeld P.J. Harvey los te komen.
The Gourds
Americana staat niet bepaald bekend als vrolijke muziek en dat is ook wel verklaarbaar. Het aan de elementen overgeleverde bestaan van de in godvergeten woestijnen en prairies woonachtige cowboys gaat niet bepaald over rozen. Buiten ‘The Yellow Rose of Texas’ groeien die daar ook niet.
De Texanen van de The Gourds hebben echter een andere kijk op het leven. Hun muziek is er voor de fun, aldus de heren zelf. Countrymuziek in de handen van The Gourds is
vooral een olijke vergaarbak van stijlen, waar behalve de vrolijkheid nauwelijks een stempel op valt te plakken. Rock-‘n-roll meets punk, country meets pop en vice versa. Dit alles wordt aangevuld met intelligente en bewogen songteksten van groepsleider annex zanger Jimmy Smith. Na een lange tijd van afwezigheid is The Gourds eindelijk weer op een Nederlands podium te bewonderen. Op SXSW lieten ze al zien dat ze nog steeds weten wat feesten is.
Stuart A. Staples
Stuart Staples is één van die zangers wiens stem je uit duizenden herkent en zich o.a. laat samenvatten als: duister, doorrookt en met een overduidelijk Londens accent. Met zijn sombermanband Tindersticks maakt hij de muziek waar men bij Night of the Proms geforceerd naar zoekt: de perfecte combinatie van stijlvolle pop en klassiek. Zinderde cello’s, sfeervolle violen, gecombineerd met goede liedstructuren en spitsvondige teksten. Nu Tindersticks er een tijdje tussenuit is, heeft Stuart A. Staples een soloplaat uit: Lucky Dog Recordings 03-04, die het helaas niet haalt bij het klassieke Tinderstickswerk. Op 23 mei verschijnt de nieuwe cd Leaving Songs, dat veel sterker klinkt en veel dichterbij bij het orkestrale geluid van Tindersticks komt, dan zijn solodebuut.
Tim Easton
Gesteund door oudgediende John Hiatt, die hem op zijn laatste tournee als voorprogramma meenam, slaagt Tim Easton er langzaam maar zeker in enige bekendheid te winnen als solozanger. Toch heeft Easton het toenemende succes vooral aan zichzelf te danken. Zijn in 2003 verschenen album Break Your Mother’s Heart is een sterk staaltje folkrock, waarop Easton zijn waarde als sterk songwriter toont. Later dit jaar verschijnt alweer zijn vierde soloplaat Ammunition waarvan de bezoekers van Roots of Heaven ongetwijfeld iets mogen snoepen.
Kevn Kinney
Na zijn jaren met de legendarische formatie Drivin’ n’ Cryin’ maakte Kinney verscheidene, hier slecht verkrijgbare, soloplaten. Totdat ineens Sun Tangled Angel Revival verscheen op Compadre Records, ondersteund door distributeur Sonic Rendezvous. Een geweldige plaat waarop de twee uitersten van zijn oude werk, het folky element en de rockende keerzijde, soepel samenvloeiden. Vervolgens wilde elke zaal in Nederland Kinney boeken. Nog steeds heeft men niet genoeg van dit songwritertalent.
Smutfish
Melle de Boer van Smutfish is een songschrijver met een verhaal, met een sterke eigen thematiek of een obsessie zo je wilt. Daarin volhardt hij, zoals alle grote schrijvers en songsmeden. De Boers thematiek doet denken aan die van Van Morrison. Through a Slightly Door, de nieuwe plaat van Smutfish graaft even diep als ‘In the Garden’, een sleutelnummer van Van Morrison. Ook De Boer zet de deur van het bewustzijn op een kier en wandelt er vrij associërend door onbekend gebied.
Steve Wynn & The Miracle 3
Steve Wynn is niet alleen hét grote gitaarrockfenomeen uit Dream Syndicate, het legendarische architectengezelschap van de zogenaamde Paisley Undergroundbeweging in de jaren tachtig. Hij is ook een gevierd soloartiest en een gedreven podiumpersoonlijkheid. Als hij optreedt met The Miracle 3, zoals hij dat regelmatig doet in Nederland en daarbuiten, gaan doorgaans alle remmen los en wordt zelden weinig energie gespaard. Daar gaat de zondagsrust op Roots of heaven.
http://www.kindamuzik.net/festival/roots-of-heaven-festival/roots-of-heaven-iv-presenteert-breed-en-toegankelijk-programma/12691/
Meer Roots of Heaven Festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/roots-of-heaven-festival
Deel dit artikel: