Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Tony Conrad
Het Amerikaanse muzieklandschap kent een aantal giganten als het gaat om experimentele muziek. Eén van hen is zonder meer Tony Conrad, een levende legende. Met extreme versterking, langgerekte noten, uitgesponnen composities en just intonation combineert de violist al sinds begin jaren zestig minimal music met dissonantie. Oscillaties en hypnotische drones spelen hierin een belangrijke rol en zijn invloed is terug te horen in het werk van bijvoorbeeld The Velvet Underground, Rhys Chatham en Phill Niblock. Ook op hoge leeftijd heeft de grootmeester niets aan zeggingskracht en avant-gardistisch gevoel ingeboet. Sterker nog, ook anno 2011 geldt Conrad als een zeer vooruitstrevende toonkunstenaar die menig jongeling de weg wijst. Dat hij dit weet te verpakken in uitvoeringen die leiden tot glorieuze extase en "een intergalactische uitwisseling tussen mij en het publiek", zoals hij het zelf noemt, is dan ook mooi meegenomen.
Alexander Tucker
In april 2011 verschijnt Dorwytch van de Brit Alexander Tucker op Thrill Jockey. Wie niet beter weet, denkt wellicht dat Toolzanger Maynard James Keenan een folky, akoestisch album opgenomen heeft, zo dicht liggen de stemmen van Tucker en Keenan bij elkaar. Niets daarvan echter. Tucker combineert fingerpicking gitaarspel met drones en elektronica om zo uit te komen bij wat hij 'doom chamber pop' noemt. In zijn knip-en-plakcomposities is musique concrète ook nooit ver weg, laat staan een psychedelische inslag. Het album is als een warme deken en toont aan dat experimentele pop helemaal niet moeilijk of raar hoeft te zijn, maar ook behaaglijk en zalvend kan klinken. Voor Supersonic speelt Tucker de cyclus Dorwytch in z'n geheel, terwijl er films worden gedraaid die speciaal voor deze show gemaakt zijn. Verwacht een wereld vol vreemde, harige wezens en andere levensvormen die verre van alledaags zijn.
Alva Noto
Carsten Nicolai is een kunstenaar die op vele vlakken actief is. Zo maakt hij zowel sculpturen, schilderijen en videokunst als sonisch werk. Dat laatste brengt hij onder meer uit onder de naam Alva Noto. Het creatieve proces dat ten grondslag ligt aan zijn muziek vormt een integraal onderdeel van zijn performances, wat hij laat zien in de vorm van interactie tussen de klanken en de in real time gegenereerde abstracte visualisatie daarvan. Clicks en glitches vliegen je om de oren en daarmee bouwt Alva Noto een ritmisch en harmonisch sonisch geheel. Zonder omhaal kan gesteld worden dat Nicolai, samen met Ryoji Ikeda, die eerder dit jaar nog te zien was op het Nederlandse festival GOGBOT, de absolute voorhoede vormt van de experimentele samensmelting van visuele en sonische kunst. Dit is waar muziek de grens overschrijdt richting Kunst met een hoofdletter K.
Wolves in the Throne Room
Eco-spirituele, misantropische doommetalambient, zo zou je het werk van Wolves in the Throne Room (foto) wellicht het best kunnen omschrijven. Het schuurt, vlamt en krijst, maar het kent ook raakvlakken met dark ambient en trage, slepende drones. Het doel is een mythische wereld te scheppen waarin band en luisteraar het normale, wereldlijke leven (kunnen) vergeten en opgaan in een 'ouder' en wellicht zelfs transcendent bewustzijn. Met Wolves in the Throne Room waan je je enerzijds in de ongerepte bossen van het Amerikaanse Cascadegebergte en anderzijds in de betere Noorse (black)metaltraditie.
FIRE! met Oren Ambarchi
Bij supergroepen is het nooit onverstandig om je hart vast te houden. Immers, wie zegt dat de som der op zich prima delen meer is dan de projecten die je van de afzonderlijke leden kent? Bij FIRE! zit dat wel snor. Mats Gustafsson bespeelt de Rhodes en de saxofoon, Johan Berthling bast en Andres Werliin draagt zorg voor de percussie. Tel daarbij op dat voor een zeer beperkt aantal shows dronemaestro Oren Ambarchi bijdragen levert op elektronica en gitaar, en je weet dat je een monumentaal en hoogst experimenteel geheel te wachten staat, vol improvisatie, onverwachte wendingen, freejazz en psychedelica op hoog voltage. Kosmische muziek anno nu dus.
ENVY
Het land van de rijzende zon brengt vreemde kostgangers voort, maar zo bizar is ENVY nu ook weer niet. Eerder is het sinds 1992 een overweldigende hardcoregroep die in de underground- en independentscene als vaandeldrager geldt. Het is vooral de wisselwerking tussen bruut geluid en postmetal- of postrockachtige schoonheid die in het oog (of oor) springt. Geen wonder dat bijvoorbeeld een split-ep met Jesu of tournees met Mogwai en Explosions in the Sky op het palmares van de band prijken. Als een soort Red Sparowes met een fikse dot wasabi walst ENVY's orkaan meedogenloos over de luisteraar heen, ondertussen alles verzwelgend en verzengend, maar uiteindelijk louterend.
Pekko Käppi
De Fin Pekko Käppi bekwaamde zich vanaf 1997 op de jouhikko, een soort lier, en sindsdien wijkt het instrument niet meer van z'n zijde. Zowel zijn zang als zijn muzikale onderzoek is stevig gegrondvest in de Finse runo-zangtraditie, maar dat mag ook wel als afgestudeerd muziekantropoloog. Etnofolk uit het hoge Noorden dus, al blijft de hoempa die je in zo'n geval vaak krijgt voorgeschoteld achterwege. Käppi kan het wellicht zelfs zonder extreme versterking af en dus krijgen de trommelvliezen zelfs op het Supersonic Festival welverdiende rust met mogelijk ongekende klankweelde.
(Foto Wolves in the Throne Room: Rob Funcken, uit het KindaMuzik-archief.)
http://www.kindamuzik.net/festival/supersonic-festival/de-7even-van-supersonic-festival/22175/
Meer Supersonic Festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/supersonic-festival
Deel dit artikel: