Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Open einde
"In Twin Peaks weet je aan het eind het antwoord op de vraag: 'Who killed Laura Palmer?' Er zit een element in het Gesamtkunstwerk van Who Killed Amanda Palmer? dat ingaat op die vraag; in het boek waarin Neil Gaiman een verhaal heeft geschreven aan de hand van foto's die ik al had voor bij deze plaat, in de video's die ik eromheen gedraaid heb en op het internet. Het zou zonde zijn om daar nu op in te gaan. Behalve dat er een antwoord is op de hoofdvraag uit de titel; op een zekere manier, misschien, ergens."
Quod non
"Het punt is - net als in het nevelige Twin Peaks - dat ik heel weinig van mezelf blootgeef in mijn werk. Amanda Palmer is wat ze is: ik ga hier niet de PJ Harvey uithangen door een beetje de stille muis te spelen en niets los te laten. Daar voel ik, daar voelt Amanda Palmer zich niet comfortabel bij. Daardoor heb ík dan weer te maken met het beeld dat mensen van mij hebben via mijn platen. Alsof ik een fucked up, compleet schizofreen, mentaal zoekend, psychisch zwalkend en seksueel losgeslagen wrak zou zijn. Quod non! Dát is écht een pain in the ass!"
Gefileerd plakje
"Waarom vragen mensen zich dat af bij songwriters? Dat vraag je je toch niet af bij Stephen King of David Lynch? Die kunstenaars krijgen meer ruimte tussen hun persoon en hun werk. Om de een of andere maffe reden verwachten mensen dat songwriters en hun nummers of teksten samenvallen in die ene persoon; als artiest en als mens. En dat het oké is om alles letterlijk te nemen. Soms ís dat ook zo, maar dat is dan écht een heel dun gefileerd plakje van mijn persoonlijkheid of leven, voor heel erg eventjes en je hebt geen idee welk."
Amanda Palmer is niet Amanda Palmer
"Ik heb een geweldig leven met heel veel balans, liefde, zaligheid en geluk. Tsja: ik schrijf daar misschien geen nummers over; waar ik wél over schrijf, gaat tegelijk helemáál niet allemaal over mij. Oftewel: Amanda Palmer is niet Amanda Palmer!"
Spirituele leraren
"Niet Bertold Brecht per se, niet Kurt Weill; zijn muze en zangeres Lotte Lenya ligt dichter bij mij. The Velvet Underground ook. De ware spirituele leraren voor mij, dichtbij de échte Amanda Palmer, kent lang niet iedereen en je hoort het ook niet in mijn muziek, maar dat zijn The Legendary Pink Dots. Zo weinig mensen kennen die band, wat een doodzonde is. Ik denk dat het hoog tijd is dat ik een cover-album van hun nummers uitbreng. Want er zit iets geniaal eerlijks en onpretentieus in de vrijheid in Edward Ka-Spels teksten en hoe hij het brengt. Ik was veertien toen ik hen ontdekte, er opgewonden van raakte en erdoor werd geobsedeerd."
Zo
"Luisterend naar hun muziek was ik op een andere plek. Hen live zien, was dé vonk; zó moet het: niets terughouden, alles geven. En hoe ze met hun fans omgingen en -gaan, was echte schoonheid. Die dankbaarheid, dat samenbrengen van wat je als artiest geeft en terugkrijgt van je publiek, zag ik in The Legendary Pink Dots en heb ik meegenomen als mijn eigen missie."
Why the fuck?
"Dát heb ik in mijn eigen werk met The Dresden Dolls [het punk-cabaretduo van Palmer en drummer Brian Viglione, dat zonder uitzicht op het een of ander in de ijskast is gezet, SS] en nu ook solo bewerkstelligd, denk ik, als ik terugkijk. Het is het ene puur en eerlijke pad van hoe iemand het werk doet wat ik mag doen als kunstenaar, dat gewoon niet anders kán. Ik raak nog steeds in de war van bands die niet om hun fans geven of om de kans die je krijgt op een podium of voor het maken van een plaat. Why the fuck doe je dit dan? Voor de kaart- en plaatverkoopcenten en niks anders? Blijf dan in godsnaam bij je (andere) dikbetaalde baan en maak dat je wegkomt. Ik kan daar niet bij."
Doseren
"Met The Dresden Dolls móésten we schreeuwen om gehoord te worden en dat deden we dus ook. Dat hoeft nu minder. Letterlijk, zoals op de plaat. Figuurlijk ook. Dat heeft veel te maken met ouder worden. Ik ben 32 nu en in veel opzichten een andere Amanda dan toen ik 28 was. Schreeuwen naar mensen is niet effectief; contraproductief zelfs. Ik doseer beter, bewuster."
Net als seks
"Het is net als seks. Je kunt animale, luid schreeuwende, de buren teisterende, beestachtige seks hebben en de sterren van de hemel neuken als je in je twintiger jaren bent en een paar jaar later kom je erachter dat je net zo goed zachtmoedige, liefdevolle, gloedvolle seks kunt hebben die net zo goed, méér zelfs, intense kracht heeft. Iedereen leert - hopelijk - naar mate men ouder wordt, het ene moment het ene en het andere moment het andere te kiezen langs dat spectrum dat er is aan opties. Dat doe ik nu in mijn muziek ook. Er zijn momenten die vragen om gebrul en lawaai en dan komt het ook. Er zijn nummers die om gefluister en lieve woorden vragen en dan zijn die er."
Hommage aan het jongere zelf
"Het is tegelijk belangrijk om niet die jongere kant van jezelf te veroordelen vanuit het nu. Je moet het waarderen en respecteren om wat het was en ís, want ik speel 'Girl Anachronism' en 'Bad Habit' nog steeds graag live. Veel mensen sowieso en ook oudere artiesten verbranden bruggen naar vroeger: 'daar wil ik niet meer van weten', 'dat wil niet meer spelen'… Ik probeer altijd een hommage te brengen aan mijn jongere zelf. Dat heeft mij gemaakt tot wat ik nu ben en in puurheid door ervaring en met de jaren nú durf te tonen: It's all there, baby! - It's all there op de plaat, in het boek, in de video's, en dit is pas het begin. Ik zou doodgaan als ik zou ophouden met nieuwe dingen maken en vooral: met performen. En vergeet vooral niet: Amanda Palmer is níét Amanda fucking Palmer!"
Foto geheel boven: Tina Korhonen
Foto daaronder: Naomi Jellicoe
http://www.kindamuzik.net/interview/amanda-palmer/amanda-palmer-is-niet-amanda-palmer/17695/
Meer Amanda Palmer op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/amanda-palmer
Deel dit artikel: