Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Lokemo heet de vierde worp van het duo Hendrik Willemyns - John Roan. Een verwijzing naar Locquémeau, het dorpje in Bretagne waar ze het grootste deel van de plaat maakten. "We brachten in de lente van vorig jaar twee weken door in een huis met heel veel glas, op een klif, met uitzicht op de Atlantische Oceaan. Het stormde en dat gaf een krachtig gevoel. Ik dacht: als ik nu het raam opendoe, vliegt het dak eraf", vertelt Willemyns.
Willemyns en Roan zochten het isolement op om afgezonderd van de wereld intensief aan het album te kunnen werken. "We maakten veel wandelingen, en dan is de Bretonse kust perfect. Mochten we twee weken in Parijs hebben gezeten, dan zouden we constant afgeleid zijn: we zouden in cafés of restaurants zitten en voor we het wisten zou de dag voorbij zijn."
Isolement dus. Maar ook alcohol. "Ideeën komen sneller als er alcohol aan te pas komt", geeft Willemyns toe. "Het nam onze remmingen weg, maar toch bleef onze kritische zin overeind. Het was niet zo dat we de volgende dag in nuchtere toestand barslechte nummers ontdekten."
Hardcore
Roan en Willemyns kwamen met een pak liedjes naar huis. Allemaal instrumentals; zoals gewoonlijk bij Arsenal zorgde een rits gastmuzikanten voor de songteksten. Shawn Smith en Mike Ladd zijn oude bekenden van het vorige album Lotuk. Opvallende nieuweling is Johnny Whitney, voormalig zanger van de Amerikaanse hardcoreband The Blood Brothers.
Arsenal en hardcore: hallo, Hendrik Willemyns? "Ja, Arsenal associeer je natuurlijk in de verste verte niet met hardcore", lacht Willemyns. "Maar wij luisteren daar wel naar. The Blood Brothers is trouwens meer dan gewoon maar hardcore. Ik vind het fantastisch, en Whitney heeft een heel bijzondere stem. Zijn huidige soloproject, Jaguar Love, klinkt overigens poppier - hij is ook altijd het 'popelement' van The Blood Brothers geweest. Ik had het gevoel dat het zou klikken."
En dat deed het ook. Whitney nam drie nummers voor zijn rekening, waaronder het titelnummer 'Lokemo'. "We vertelden hem over Locquémeau en de sfeer die er heerste," vertelt Willemyns, "maar verder kreeg hij carte blanche, zoals alle gastzangers trouwens. Als wij de nummers terugkregen, werkten we ze alleen nog een beetje uit. De gastzangers kenden we niet persoonlijk. We mailden gewoon mensen die we goed vonden, met de vraag om mee te werken. We kozen die mensen omdat we ze waarderen en we hebben dan ook respect voor wat ze doen met onze nummers. Als we iets niet helemaal goed vonden, vroegen we ze soms om bijvoorbeeld een nieuw refrein te schrijven, maar zelf zullen we er niet aan prutsen. En als het echt niet werkt, komt het gewoon niet op de plaat. We hebben veel mensen gevraagd die de plaat uiteindelijk niet gehaald hebben. En nee, ik ga niet zeggen wie dat zijn."
Chiquer en cooler
Het klinkt dus allemaal wat minder exotisch, de elektronica heeft de bovenhand gekregen. Toch hebben Willemyns en Roan net grote reizen achter de rug, voor hun tv-documentairereeks Paper Trails, waarin ze op zoek gingen naar de decors van boeken uit de wereldliteratuur. De score van die reeks is overigens gedeeltelijk ook op Lokemo terechtgekomen: sommige nummers zijn herzien voor het album en een aantal instrumentale tussenstukjes komt ook uit de docu.
"Misschien zit er minder exotiek in de plaat, juist omdát we gereisd hebben", zegt Willemyns. "We waren voordien nog nooit in Afrika geweest, maar we 'speelden' ermee. Afrikaanse muziek wordt gezien als 'schattig', er is weinig respect en er is nog steeds die paternalistische houding. Dat kan ik nu niet meer. Ik wil er harder en beter over nadenken. Het moet chiquer en cooler. Ik ben verliefd geworden op Nigeria, ik heb er vrienden gemaakt. Maar tegelijk zit het land in een verschrikkelijke situatie."
Het reizen, onder meer naar Nigeria, Myanmar en Mexico, heeft het duo veranderd. "We hebben veel gepraat. We hebben niet noodzakelijk veel miserie gezien, maar we werden wel doordrongen van de problemen van de 21ste eeuw – migratie, geopolitiek, het wij-zij-denken, overbevolking. We kregen een apocalyptisch gevoel." Misschien dat Lokemo daarom wat donkerder is geworden dan de voorgaande 'feestplaten' van Arsenal.
Intussen zit Hendrik Willemyns al met nieuwe plannen in zijn hoofd. Niet voor een vijfde album, maar voor een filmproject. "Tv of film, dat wil ik nog niet kwijt. Ik heb absoluut plannen, maar ze zijn nog niet concreet genoeg om er al op in te gaan." Iets om in het oog te houden dus.
http://www.kindamuzik.net/interview/arsenal/arsenal-weg-van-de-wereldmuziek/21571/
Meer Arsenal op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/arsenal
Deel dit artikel: