Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Na twee albums, die respectievelijk werden gekenmerkt door Oost-Europese en Franse invloeden, heeft de 25-jarige Zach Condon ervoor gekozen muzikaal stil te zitten: "Het was voor het eerst sinds tijden dat ik zes maanden in dezelfde stad was. Op mijn vorige albums heb ik geëxperimenteerd met invloeden van over de hele wereld, oud, nieuw, noem maar op. Die invloeden zijn nog steeds aanwezig, maar ik wilde ze niet op de voorgrond plaatsen. Op dit album probeer ik mijn muzikale thuis te vinden, de richting die ik al lange tijd op ga." Hoe zou hij dat geluid omschrijven? "Het rare is, ik kan het nog steeds niet omschrijven. Maar ik kan het wel herkennen."
Santa Fé
Het is toepasselijk dat op een album waarop Beirut zijn muzikale thuis tracht te vinden een nummer staat dat Santa Fé heet, naar de plaats waar Zach Condon opgroeide. "Ik begon ook in Santa Fé met het schrijven van dat nummer. Ik was bij mijn ouders thuis vanwege Kerstmis, al mijn oude instrumenten waren daar nog. Mijn eerste orgeltje hoor je ook in het liedje; ik nam dat mee naar New York, waar het album is opgenomen. De stad bleef heel erg in mijn hoofd hangen, dus besloot ik een nummer te schrijven vanuit het personage van een jongen in de grote stad, het gevecht met adolescentie. Behalve dat Santa Fé vrij toeristisch is, is de Spaanstalige en Native American cultuur daar heel prominent. Toen ik daar opgroeide voelde ik mij vaak geïsoleerd, alsof ik daar niet thuishoorde."
Zach Condon zegt tekstueel persoonlijker te zijn geworden. In dat licht bezien is een nummer over de stad waar hij opgroeide niet meer dan logisch. "Mijn muziek is altijd persoonlijk geweest, maar ik had het idee dat ik sommige gevoelens probeerde te verbergen. Ik weet niet precies waarom. Ik wilde mijzelf misschien niet zo in de spotlights zetten. Ik was bang dat het te adolescent zou klinken, of gewoonweg niet interessant genoeg." Tegelijkertijd neemt hij zichzelf in Santa Fé op de hak: "Veel van mijn teksten gaan over plaatsen, maar in veel van die plaatsen ben ik nog nooit geweest."
Die uitspraak is opvallend, want door de vele Europese invloeden en liedjes over plaatsen en gebieden is er een beeld ontstaan van Condon als een soort wereldreiziger. "Ik voel mij nooit zo, behalve als ik op tournee ben. Daarbuiten reis ik maar weinig, sterker nog: ik kom dezer dagen zelden buiten mijn eigen buurt Brooklyn." Wat verklaart dan die vele referenties naar plaatsnamen? Het verlangen ergens anders te zijn? "Het is een soort escapisme, denk ik. En een imago dat ik wilde ophouden toen ik jonger was. Tegenwoordig hoef ik mij daar niet achter te verschuilen." Hij zucht: "Er is veel veranderd."
Goshen
Een voorbeeld van zo'n stad waar hij nooit geweest is, maar wel een nummer naar vernoemd heeft, is Goshen (NL: Gosen, red.). "Ik was het Bijbelboek Genesis aan het lezen, althans de geïllustreerde versie van tekenaar R. Crumb." (Tot twee keer toe nu benadrukt Condon dat hij zelf niet religieus is.) "Ik las dus over allemaal steden met heel moeilijke namen. En het grappige van de Verenigde Staten is, dat al die kleine deprimerende steden heel heftige Bijbelse namen hebben: Bethlehem, Nazareth, Goshen. Daar wilde ik iets mee doen." Het is dus vooral het fictionele reizen dat zo aanwezig is op Beiruts albums: "Ik vind het heel interessant om met dit idee van dagdromen te spelen, mijn fantasie over een plaats tegenover de realiteit te plaatsen."
Hoewel het album tekstueel persoonlijker is, heeft Zach Condon op The Rip Tide juist meer ruimte gegeven aan zijn band. Op Gulag Orkestar en The Flying Club Cup nam hij vrijwel alle instrumenten alleen op, voor zijn nieuwste zat hij twee weken met zijn band in de studio. Condon schreef de nummers, waarna hij in samenspraak met zijn band besliste hoe ze zouden worden uitgevoerd. De instrumenten werden in één ruimte geplaatst en er werd zogezegd 'live' opgenomen. "We sloten onszelf op in de studio en verlieten die niet. We namen op van twee uur 's middags tot vijf uur 's nachts, met telkens zes of zeven van ons die constant aan het werk waren. Het was een intense ervaring."
"Ik wilde het aantal instrumenten dat ik gebruikte reduceren tot ongeveer vijf, en mij daar heel erg op focussen. Dat had ik nooit gedaan, ik neem vaak een instrument mee uit een land waar ik ben geweest. Dit was de eerste keer dat ik in plaats van meer, minder instrumenten heb gebruikt." Het past bij de benadering die ten grondslag ligt aan The Rip Tide, een album waarop minder wordt geëxperimenteerd, waarop Zach Condon op zoek is naar de kern van Beiruts geluid. "Dat was voor mij het meest natuurlijke om te doen. Ik heb het gevoel dat ik er jarenlang omheen gecirkeld heb. De invloeden op dit album zijn eerder introspectief dan dat ze van buitenaf komen. Ik wilde niet verbreden, ik wilde vereenvoudigen."
http://www.kindamuzik.net/interview/beirut/beirut-op-zoek-naar-de-kern-van-zijn-geluid/22001/
Meer Beirut op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/beirut
Deel dit artikel: