Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Van der Dennen en zijn muzikale metgezel en levenspartner Janne Mansens vormen samen de kern van Birdt. In wisselende samenstellingen spelen ze op bijzondere plekken in het land. Vaak zijn dat huiskamers, kapellen of andere plekken waar mensen aandachtig willen luisteren. De liedjes op nieuwste plaat Place For One Day vergen stilte. En dus rijdt het duo dwars door het land. Aan de keukentafel verhaalt Van der Dennen openhartig: "Ik ben een landkaart van Nederland aan het maken. Een kaart op zich is abstract. Je weet dat het geografisch gezien klopt. Wat dat dan in Utrecht of in Winsum is, dat noteer ik op onze gevoelskaart. Samen met Janne ontmoet ik Job in Oegstgeest en Jaap in Winsum. Zo krijgt die landkaart stilaan kleur. Daar maken we aantekeningen bij, bijvoorbeeld dat de koffie lekker was of de ontmoetingen bijzonder. Het is zoals bij de eerste versie van het computerspel Grand Theft Auto. Daar kreeg de grijze landkaart pas kleur als je er overheen reed."
De titel Place For One Day ontstond ook onderweg, toen Van der Dennen samen met twee Servische muzikanten onderweg was naar een Italiaans festival. "We reden van München naar Genève. De TomTom meldde doodleuk dat we nog acht uur moesten rijden en ik was al helemaal gaar. Dus pakte ik de eerstvolgende afslag en kwamen we uit bij een prachtig meer. Het was heerlijk zomers. Daar dronken we een biertje, namen we een duik en deden een dutje. Toen we weer instapten was het opeens nog maar twee uur rijden. Poëtisch gezien is het prachtig door dat meer dichter bij de eindbestemming te komen. Op weg terug naar huis dacht ik er nog even terug te gaan. Maar ik kon het niet meer vinden. Toen bedacht ik me hoe mooi het zou zijn als zo'n plek maar voor één dag bestaat, juist wanneer jij daar het meest behoefte aan hebt. De machine op de hoes is overigens ontworpen om dit soort plekken te vinden."
Polaroidfolk
Ooit was Van der Dennen student aan de Kunstacademie. Dat omschrijft hij nog steeds als een dure periode van navelstaren. Toch leidde het tot het ontdekken van zijn eigen kunst: de muziek. De liedjes die hij maakt ontstaan nog steeds via beelden en illustraties. Dat levert de zelfbedachte term polaroidfolk op. "Ik schrijf alle dingen die ik van belang vind in een boek. Daar maak ik dan tekeningetjes bij en dan wordt het een soort van wolk. Soms zijn er dan momenten dat je opeens helderheid ziet en dat al die beelden samen een plaatje vormen, als een polaroid. Die is alleen maar mooi als ie goed belicht is. Echt een tijdopname."
Met die ingetogen polaroids is Birdt zich er van bewust wat hij vraagt van luisteraars. Een plaat luisteren vergt soms doorbijten. Zo ook direct bij het eerste nummer, 'Penny Promise', waar een mannenstem een bijna filosofische beschouwing geeft op het getal 32, Van der Dennens toenmalige leeftijd. "Die stem is van mijn goede vriend Craig Bjerring. We waren de plaat aan het opnemen en het intro vond ik nog niet goed genoeg. Hij kan verschrikkelijk goed vertellen uit het niets. Dus ik heb hem ge-sms't, gezegd dat ik een halve minuut later zou bellen en dat hij dan iets moest gaan vertellen over 32. Dit rolde er uit. Het klopte meteen. Je vraagt op deze manier meteen van je luisteraar om er zin in te hebben. Mensen moeten de muziek zelf ontdekken, niet opgedrongen krijgen. Ik heb een hekel aan van die te goed gepromote bandjes die als een afgehakt hoofd in je gezicht worden gehouden. Dan begint er een innerlijke dwarsheid bij mij op te borrelen. Ik weet dat ik veel vraag van mensen, dus vind ik het prima als mensen na een show eerlijk zeggen dat ze na een paar nummers af zijn gehaakt. Stilte is iets dat je jezelf moet durven gunnen, maar ik doe ook wel mijn best om geen aaneenschakeling van stiltes te maken."
Kapot
Naast stilte is er daarom ruimte voor het experiment. Of zelfs voor kakofonie. Zoals op het eind van 'Great Expectations', waar violen duelleren om het meest te irriteren. Dat heeft te maken met Van der Dennens insteek. Soms moeten dingen nou eenmaal kapot. Soms letterlijk, soms ook figuurlijk. "Zonder dat nummer weg te gooien, moest er in dat liedje iets kapot. Onze kat trok dat geluid helemaal niet, die vluchtte er voor weg. Het gaat over hoge verwachtingen die zijn gekweekt en dan komt er toch weer die terugkerende cyclus van opgehoopte en onuitgesproken emoties. Die frustratie komt er daar op een chagrijnige manier uit. Je probeert jezelf gaandeweg in een systeem te laten denken om er niet in te trappen, maar er is gewoon geen formule. Mijn Apollo en Dionysos, dat is dit liedje."
Maar ook letterlijk moeten er soms dingen wijken. Liedjes die niet goed zijn, die verdwijnen resoluut via de verwijderknop. "Als je geluk hebt gaat dan de computer kapot, dat kan heel verfrissend zijn. Als het echt goed was, dan is het wel blijven hangen. De werkwijze van regisseur Michael Haneke bevalt me wel. Als hij moet monteren en twijfelt of iets goed genoeg is, dan knipt hij dat er uit, legt het op de grond en rijdt er met zijn bureaustoel overheen zodat het kapot gaat. Da's prima, dan moet het gewoon stuk!"
http://www.kindamuzik.net/interview/birdt/de-muzikale-landkaart-van-birdt/23723/
Meer Birdt op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/birdt
Deel dit artikel: