Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Zo sympathiek, integer en elegant als Charline Rose tijdens het gesprek in Brussel is, zo geliefd is ze bij collega’s en gelijkgestemden. Jaren geleden mocht ze de hort op met Howe Gelb en de heren van Calexico. In Los Angeles schudde ze ooit de hand van Nicolas Cage en Tom Waits. PJ Harvey en Brian Molko mag ze bij voornaam noemen. Etienne Daho is superfan en Jacques Duvall (herinnert iemand zich nog Lio?) ziet haar als muze.
Mary Pinchot Meyer
Iemand die Charline Rose – echte naam Patricia Davia – dan weer mateloos inspireert is Mary Pinchot Meyer, meer nog, ze draagt er de volledige plaat aan op. Dat Meyer een uitstekende beeldkunstenares was, weet nagenoeg niemand. Wél dat ze de ex was van een CIA-topagent én de favoriete minnares van John F. Kennedy. Bijna een jaar na de president werd ook zij – oh ironie – vermoord. Veertig jaar later is de moord nog altijd onopgehelderd.
"De reden waarom ik Mary Pinchot Meyer eer betoon,” zegt Rose, "is een samenloop van toevalligheden. Eerst en vooral ben ik geboren op 21 oktober 1964, precies negen dagen na die mysterieuze moord. Een paar jaar geleden ontdekte ik 'Où vont les fleurs' van Marlene Dietrich, origineel een song van Pete Seeger die het nummer aan Meyer had opgedragen. Al die zaken droegen er toe bij dat ik die song nu dus zélf heb opgenomen.”
“De persoonlijkheid van Meyer intrigeert me. Enerzijds was zij het die Kennedy in contact heeft gebracht met drugs, maar evengoed had ze haar aandeel in zijn pacifistische bewogenheid en het vermijden van een Derde Wereldoorlog."
Mystiek randje
Charline Rose bewondert wel meer mensen. Iconen, zeg maar: Edith Piaf, Marlene Dietrich, Billie Holiday, Tori Amis, Cat Power of persoonlijke kennis PJ Harvey. Opvallend is dat het allemaal vrouwen zijn wiens leven niet zonder slag verlopen is.
"Misschien voel ik me onbewust wel verwant met artiesten die een zeer intens leven gehad hebben of dat nog steeds instandhouden. Ze hebben een mystiek randje. PJ Harvey is zò verlegen en gereserveerd. Je moet haar echt al vrij goed kennen vooraleer ze dingen prijsgeeft en openbaart. Ik hou van dat soort mensen: eerlijk met anderen, maar ook en vooral met zichzelf."
"Zelf had ik er vroeger de grootste moeite mee om gewoon maar ‘hallo’ te zeggen tegen mensen die ik niet ken. Ik was zo in mezelf gekeerd. De theateropleiding heeft me na mijn puberjaren gelukkig van dat euvel afgeholpen. En toch, elke keer wanneer ik een podium op moet, is het alsof er een steen in mijn maag zit."
Destabiliseren
Op muzikaal vlak is Charline een laatbloeier. Ze debuteert op haar negenendertigste, vandaag is ze tweeënveertig. Een leeftijd waarop ze gelouterd is door het leven en in tegenstelling tot veel van haar jongere collega’s dus niet vol eerzucht hunkert naar roem of misplaatst welbehagen.
Nee, als er al één doemscenario door haar gedachten schicht, is het wel op persoonlijk vlak. “Het ergste wat me zou kunnen overkomen, is verstoten worden, niet als artiest, maar gewoon als moeder. Het gegeven dat ik vroeg of laat afscheid moet nemen van mensen die ik liefheb, beangstigt me mateloos. Ik haat de dood, het is iets waar ik in welke context of betekenis ook geen vrede mee heb. Ik mag er niet aan denken dat er mijn zoon op een dag iets overkomt. De gedachte alleen al kan me volledig destabiliseren..”
Zen
Het hoeft dus niet meteen te verwonderen dat Charline zich nauw verbonden voelt met de Boeddha. In de praktijk vertaalt zich dat veelal in mediteren en allerlei triviale pogingen om zen te blijven. Schuilt daar misschien deels de verklaring van de albumtitel?
“Etre à genoux dans sa tête: als je echt heel moe bent en je figuurlijk op de knieën zit. Er is natuurlijk de song van Ayo, ‘Down on My Knees’ en het kan ook op een seksuele manier geïnterpreteerd worden.”
“Ik ben nogal introspectief ingesteld, vandaar ook de blinddoek op het hoesje. Het is onmogelijk je open stellen voor anderen en de buitenwereld rondom jou als er diep vanbinnen iets niet pluis is. Als ik in dat geval ben, kan enkel het strand rust brengen. Er gaat niks boven laat op de avond de golven gadeslaan en luisteren naar het ruisende geluid van die golven. Het is de absolute perfectie!”
http://www.kindamuzik.net/interview/charline-rose/de-steen-in-de-maag-van-charline-rose/15609/
Meer Charline Rose op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/charline-rose
Deel dit artikel: