Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Sam Agostino (gitaar, zang) en Andy Moore (drums) praten ongeveer als Kwik, Kwek & Kwak, elkaar voortdurend aanvullend. Dat soort bijna-telepathie krijg je als je met z'n tweeën in een aftands busje heel Europa door crosst. Ze hebben ook de positief relaxte uitstraling die je alleen bij Australiërs en Amerikanen uit de zuidelijke staten aantreft: ze vinden alles oprecht cool en great, en hebben binnen vijf minuten vriendschapsbanden aangeknoopt met andere bands die die avond in Waterfront in Rotterdam - "great city!" - spelen in het kader van het Rotterdam Rumble festival.
En dat terwijl Watch Yr Back, de tweede plaat van het duo van down under toch een behoorlijk opgefokt plaatje is. De prijsnummers heten 'Coming to Get You (You Drive Like a Cunt)' en 'Thanks a Lot'. Voor het geval deze laatste titel misschien een vriendelijke indruk mocht wekken: "Thanks a lot for not helping out / When I was fucking dying on that roundabout / You held my hand, said with a smile / 'See you in hell, but not for a while' / But I wasn't dead, I was thinking of you and all the things I could do to you / I stood up and I bought and now I gonna go out and have me some fun, yeah." Sam, terwijl hij een pak stroopwafels - "these are great!" - naar binnen werkt: "Dat nummer gaat over een maffiaoorlog in Melbourne. We zijn zelf helemaal niet snel geïrriteerd. Integendeel zelfs. We zingen gewoon over wat om ons heen gebeurt, daar gaan alle beste songs over. Zo gaat 'Pickup at Pony' over de bar in Melbourne waar je het beste meisjes kunt versieren en 'Sergi' over hoe je vriendjes van de basisschool op de meest vreemde plekken terecht komen. Je hebt ook eigenlijk niks met ze gemeen, behalve dat je met ze op school zit en bij ze in de buurt woont."
Thuishaven
Sam en Andy worden niet louter geïnspireerd door de thuisstad, ze zijn er zelfs ronduit lyrisch over. "De beste muziekscene ter wereld, misschien op Austin na. Je kan er zes avonden per week verschillende fantastische bands zien." Dit in tegenstelling tot Sidney, dat na een grote crisis zeven jaar geleden waarbij alle clubs moesten sluiten weer net een beetje aan het opkrabbelen is. Wat de Melbournse-scene daarnaast uniek maakt is dat alles door elkaar loopt. Het lijkt simpelweg te klein om levensvatbaar te zijn voor subscenes. Als bands komen naar elkaar kijken. Het gaat om de liefde voor muziek in het algemeen, niet die voor een specifiek subgenre.
Ook Sam en Andy zijn muzikale alleseters. Dat blijkt ook wel uit de manier waarop ze elkaar leerden kennen. Het contact werd gelegd toen bij het blok over 'Amerikaanse muziek en popcultuur' van de studie Film en Muziek ("dat was het makkelijkst") Sam een Sonic Youth shirt droeg en Andy zijn My Bloody Valentine exemplaar aanhad. Het samen leegkopen van een platenzaak die opheffingsuitverkoop hield was het moment waarop de echte bonding plaatsvond.
Echte songs
Digger & The Pussycats begon eigenlijk als tijdsvulling terwijl Sam en Andy op zoek waren naar een nieuwe bassist voor hun noiseband The Kamikaze Trio. Dat verklaart meteen waarom Watch Yr Back zoveel gefocuster en pakkender klinkt dan het aardige, maar zeker niet wereldschokkende debuut Young, Tight & Alright. Andy: "Inderdaad, dit album is veel scherper. Hier staan echte songs op, het vorige was meer bij elkaar gejamd. We houden allebei erg van goede songs, en houden de top 40 ook wel in de gaten." Sam: "We hebben de oude songs ondertussen ook nog heel erg aangepast, ze waren gewoon nog niet helemaal af."
Op Watch Yr Back verbreedt Digger & The Pussycats het gezichtsveld middels het twangende 'Why Won't You Marry Me' en het aan de godfathers van de Australische scene, The Birthday Party, refererende 'No Vacancy'. Over deze laatste vergelijking zijn de heren zelf wat verbaasd: "We probeerden voor de grap een Spacemen 3-achtig nummer met een of twee akkoorden te maken, meer niet!" Ook 'Why Won't You Marry Me' was oorspronkelijk niet voor het album bedoeld, maar als grappig b-kantje. Het bleek toevallig achteraf heel goed op de plaat te passen.
Rotterdam In Waterfront moeten Digger & The Pussycats vaststellen dat er, in tegenstelling tot Melbourne, in Rotterdam wel duidelijk sprake is van subscenes. Het grootste deel van het publiek is gekomen voor de aangekondigde poppunkbands en zo staan Sam en Andy voor een halflege zaal te spelen. Het weerhoudt ze er echter niet van om er een fantastisch optreden neer te zetten. Ondanks de minimale bezetting - Sam op gitaar en Andy achter een rudimentair drumstel dat, omdat hij het staand bespeeld, geen basdrum of hi-hat heeft - is er meer activiteit op het podium dan bij veel bands met volledige bezetting. Als bezetenen rent het duo over het podium en buitelt over elkaar heen. En de grappen tussen de nummers zijn bij deze band dus wél leuk.
En dan is het weer verder op de schijnbaar eindeloze Europese tour die op 28 mei begon en pas op 5 november afloopt. Andy: "Die tour móet wel lang zijn omdat het zo duur is om hier te komen. En ach, we hebben thuis toch niks interessants te doen. En zo leren we Europa ook eens kennen, daar weten niet zo veel van. Amerika zie je bijvoorbeeld altijd al op tv. Daarom hebben we besloten om eerst in Europa te gaan toeren, en volgend jaar Noord-Amerika te 'doen'."
Hoe aimabel de heren ook mogen zijn, als we de tussentijdse tourreportage op de site van de band moeten geloven kan het wel eens zo zijn dat ze na deze tour wat minder vriendelijk ontvangen zullen worden door diverse politiekorpsen en bepaalde dames: "So far on this tour Andy has escaped the police in Amsterdam on 3 occasions. One while driving a car late at night (he was too drunk to realize that driving the wrong way down a one way street would attract attention to himself) and twice in the one night he outran two different sets of police while being totally off his face at 6am (god bless the tramworks near the Heineken factory - there are many good hiding places). Sam has also been called a liar by a girl that was jealous when she couldn’t sleep with him, managed to pickup a bar girl, only to vomit in the band room and spoil everything, as she then had to clean it up and refused to take him home afterwards, and has worn out the knees in five pairs of jeans. Andy thought he was trying to be grunge, but Sam assures him it is as a result of gravel rash."
http://www.kindamuzik.net/interview/digger-the-pussycats/11099/11099/
Meer Digger & The Pussycats op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/digger-the-pussycats
Deel dit artikel: