Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
"In 2000 deden we met The Smashing Pumpkins rond deze tijd van het jaar het licht uit. Het verhaal was daarmee rond voor mij en het boek kon gesloten worden. Toen ik na het afscheidsconcert in Chicago de kou tegemoet liep, was ik naast leeg en moe ook voldaan. De missie was volbracht, maar ik had echt tijd nodig om mijn accu weer op te laden. Wij waren dan ook 24/7 bezig met de band. The Smashing Pumpkins waren een geniale machine; als we niet de hele wereld over reisden op onze vele intensieve tournees, dan werkten we wel met dezelfde toewijding en passie in de studio. Vanaf het eerste begin, ergens in 1987, hield die sneltrein tot en met 2000 nooit lang halt. Het was tijd om even stil te staan, op adem te komen en rond te kijken."
Geen moeten
"De tijd die volgde, kun je niet omschrijven als een 'zwart gat'. Zonder dat ik me per se wilde bevrijden van de stad die onlosmakelijk met The Smashing Pumpkins verbonden is, verhuisde ik naar New York City. Er is in de Verenigde Staten geen enkele stad die daarmee te vergelijken is. Het gaat mij niet eens zozeer om de smeltkroes aan culturen, maar om de heerlijke hoeveelheid mogelijkheden interessante mensen te ontmoeten en indrukken op te doen. Ik dompelde me onder in dat warme bad en genoot van literatuur, mode, kunst en films, tegelijkertijd vond ik de rust heel langzaam aan een eigen studio en platenlabel te bouwen. Als vrienden en kennissen me vroegen een gitaarpartij bij te dragen of een nummer te produceren, dan deed ik dat omdat het kon en zonder enig gevoel iets te moeten."
Klein en fijn
"Van Vanessa and the O's tot Tinted Windows en natuurlijk met A Perfect Circle ben ik de laatste twaalf jaar nog wel een beetje zicht- en hoorbaar geweest. Niet vaak en niet per se in de grootst mogelijke spotlights, nee. Dit hoeft voor mij ook helemaal niet, het was eigenlijk nooit een doel op zich. Dit bedoel ik niet negatief naar The Smashing Pumpkins toe, want die groep werkte zo perfect en werd zo succesvol omdat er maar één devies was: het wordt de grootste band ter wereld of er is géén band. Dat gevoel deelden we met z'n vieren en daarvoor zou alles wijken. Helemaal op mezelf werk ik het best in een zekere mate van rust; dan is klein ook fijn. Het één is niet beter of slechter dan het ander."
Achtergrond
"Het duurde zo'n drie jaar voordat ik serieus ging nadenken of ik weer iets op muziekgebied wilde doen en voor ik een gitaar aanraakte met het idee een nummer te schrijven. Zo nu en dan deed ik dus wat gastklussen en toen vroeg Billy Howerdel van A Perfect Circle - die ik kende omdat hij als gitaartechnicus voor The Smashing Pumpkins werkte – of ik in die groep kwam spelen. Dat is zijn band en ik schik me dan in mijn rol als ondersteunende factor. Dat deed ik in die jaren ook als producer en gastmuzikant. Op de achtergrond en heel ver weg van de buitenwereld schreef ik nummers waaraan ik in sommige gevallen maanden werkte, maar dan niet aan één stuk door. Ik kan een dag lang arrangementen bijvijlen, me over het kleinste detail buigen en er vervolgens vele weken niet naar omzien. Op die manier maak je niet snel een album en daarom duurde het nogal lang voordat Look to the Sky af was."
Opvoedkundige tips
"Nathan Larson, die de plaat produceerde en muzikaal veel bijdroeg, is er voor een heel groot deel verantwoordelijk voor dat het album er nu - en in deze vorm - ligt. Als het alleen op mij was aangekomen, had ik er nog jaren over gedaan, nummers stukgeproduceerd of veel te vol gestopt en zeker de verkeerde liedjes gekozen. Niet omdat ik te kritisch ben of mijn eigen niet goed kan beoordelen, en al helemaal niet omdat ik onzeker zou zijn. Het gaat om 'houden van': liefde voor de songs. Ik wil als een trotse ouder het allerbeste voor ze. Aangezien Nathan meer afstand heeft, had hij goede 'opvoedkundige tips' voor de plaat."
Comfort zone
"Hoe gek het ook moge klinken uit de mond van een man die met The Smashing Pumpkins tig keer in de grootste zalen speelde of voor 60.000 man op festivals stond, optreden valt me niet makkelijk als buiten een poster hangt met mijn eigen naam erop. Dan moet ík het doen, ik ben degene die er voor moet zorgen dat het publiek een goede avond heeft. Bij de opkomst van The Smashing Pumpkins of A Perfect Circle kon ik immers altijd achter iemand het podium op lopen. Plus: bij Billy Corgan en Maynard James Keenan heb je het ook nog eens over mannen met veel charisma die krachtig overkomen en zo'n centrale rol kunnen dragen. Ik heb heel weinig shows in het middelpunt van de belangstelling doorgebracht wat concerten betreft. Een comfort zone, dat is wat ik nodig heb. In kleine bezetting fluweelzacht spelen in minizalen, zoals op deze korte tournee, zorgt daarvoor; al had ik me een paar jaar geleden echt niet kunnen voorstellen dat ik zonder een muur aan versterkers - en niet op hoog volume - zou spelen. Stukje bij beetje leer ik dus steeds bij en voel ik me meer senang in mijn rol. Mede geholpen door het feit dat ik vertoef tussen nummers die helemaal de mijne zijn, ook dat zorgt voor een harmonieuze en vertrouwde basis."
Dankbaar
"Het is bijzonder om het gevoel te hebben dat je leven zodanig op de rails staat dat je kunt zeggen gelukkig te zijn. Die plek heb ik bereikt en ik ben dankbaar voor alle kansen die me geboden zijn. Die dikke twaalf jaar Smashing Pumpkins hebben mij op het punt gebracht dat ik in vrede en intense rust kan genieten van het leven. Voor mij hield die band op te bestaan in 2000. Ik heb nooit in wrok omgekeken. Ook zie ik geen reden om mee te doen nu Billy Corgan de naam weer van stal gehaald heeft. Dat begrijp ik trouwens wel, want we hebben een fabelachtige hoeveelheid briljant werk geleverd. Daarmee beroerden we destijds veel zielen en er is ook nu nog alle gelegenheid mensen dat geluk te brengen; de oude fans, maar ook een nieuwe generatie. Ik zie dan ook geen enkele reden hen dat te onthouden. Prima dus dat Billy Corgan hen dat plezier schenkt."
Heilig vuur
"Nu de oude platen van The Smashing Pumpkins opnieuw verschijnen, denk ik wel eens terug aan alles wat we voor elkaar gebokst hebben. Het was een vaak wilde rit met natuurlijk ups en downs, maar die vier mensen bij elkaar hadden een heilig vuur dat extreem uitzonderlijk was. Dat heb ik nergens anders ooit zo meegemaakt en dat zal ook niet meer gebeuren. Ik voel me dan ook gezegend dat ik met hen en met producers als Butch Vig, Flood en Alan Moulder heb mogen werken, als ik vol trots kijk en luister naar een catalogus waarin we van ziedend en snoeihard, naar klein bluesy of akoestisch en elektronisch gaan en in alles steeds The Smashing Pumpkins bleven."
Harmonie
"Ook in die jaren schreef ik mijn eigen nummers al. Slechts een handvol daarvan schopte het tot een release onder de naam The Smashing Pumpkins. Daar zat en zit ik niet mee. Het moest immers ook kloppen in het grotere verband van de albums en de band. Liedjes waaraan we werkten omdat ze misschien op Mellon Collie and the Infinite Sadness zouden verschijnen, werden daardoor gelukkig niet verpletterd. Ze kregen hun eigen plek in de zon op mijn solodebuut, Let It Come Down. Die plaat kon moeiteloos - en op zichzelf - bestaan naast het monumentale werkstuk dat we als The Smashing Pumpkins afleverden. Met Look to the Sky heb ik het gevoel dat er geen sprake hoeft te zijn van 'ernaast bestaan'. Nu is het album één met mij en mijn hele huidige leven; een expressie van wat ik op dit moment doe en wat ik wil delen met de wereld. In die harmonie kan ik mijn songs spelen naast interpretaties van door mij gekoesterde nummers van helden als Patti Smith, of met veel genoegen het door mij en Billy Corgan geschreven 'Mayonaise' uitvoeren, dat ik als een van de absolute hoogtepunten uit de tijd met The Smashing Pumpkins zie. Dat ik daarmee tot in Nederland aan toe mensen mag vermaken, vervult mij met veel dankbaarheid en gelukzaligheid."
http://www.kindamuzik.net/interview/james-iha/james-iha-s-fluweelfluisterende-harmonie/23494/
Meer James Iha op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/james-iha
Deel dit artikel: