Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
John-Alex Mason had niet bepaald de standaard pubermuzieksmaak. "Toen ik twaalf, dertien was begon ik blues boeiend te vinden. De plaatselijke bibliotheek had platen van Muddy Waters die ik leende. Een paar jaar later kwam de boxset van Robert Johnson uit. Tegelijkertijd begon ik zelf met gitaarspelen. Mijn broer luisterde op zijn beurt naar rock-'n-roll, naar jaren 'bluesrock uit de jaren zeventig. Mijn kinderjuf nam me mee naar de kerk. Allebei hebben ze me veel laten horen. Mijn vrienden luisterden 'gewoon' naar skatepunk, naar Nirvana, naar al die Seattlemuziek. Ik vond dat ook geweldig hoor, maar ik was een verlegen jongen en wat ik alleen kon spelen, thuis op mijn kamertje, was blues."
Zo zat hij op zijn kamer, zo speelde hij samen met grootheden als BB King en John Mayall. "Ik sta altijd open om met die grote namen op te treden. Het stopt mijn act onder de microscoop. Iedereen betaalt om je te kunnen zien. Het verhoogt de lat voor me. Zo'n liveshow is heel wat anders dan in de studio of thuis spelen."
In de studio spelen kan Mason kennelijk ook als de beste, want zijn nieuwe plaat staat hoog in de Amerikaanse rootslijsten. "Ik heb veel airplay gehad, van meer dan 450 stations. Er is aandacht van kanten die ik niet had verwacht. Het album moet genoeg zijn om door mij als muzikant geboeid te raken, zonder dat je eerder naar een liveshow van me geweest bent."
"In Amerika gaat muziek om dansen. Als je mensen aan het dansen kunt maken, komen jonge gasten wel de deur uit. Ook voor blues. In Europa zijn jullie meer gericht op jullie eigen muziek, op klassieke scholing. Blues wordt daar dan ook al gauw in een virtuozenhokje gestopt en trekt met name ouderen."
Op Town & Country komen naast opzwepende eigen nummers ook enkele bewerkingen van traditionals voorbij. "Ik speelde die oude liedjes al enige tijd live. Door de tijd heen kwam mijn eigen interpretatie ervan meer en meer tot stand. De traditionals die ik op plaat heb gezet passen in het geheel. Mijn album moet een body of work zijn, niet zomaar een verzameling liedjes. De traditional 'Shake 'Em On Down' zet zó de stemming, dat ik daarmee het stof afbijt."
"Ik wil de twee kanten van blues neerzetten. Blues gaat over de bitterzoete manier van leven. Lachen door je tranen heen. Ik denk dat hoop en geloof een groot onderdeel van blues zijn. Als je een hoopvol lied projecteert op je publiek is dat mooi. De magie van blues is dat je loslaat wat je dwarszit tijdens het zingen. Het is tovenarij, hoe deze muziek een nieuw licht kan schijnen op persoonlijke gebeurtenissen."
"Amerikaanse muziek heeft zoveel metaforen vanuit de blues meegekregen. Ik verwerk die metaforen in mijn teksten. Hetzelfde doe ik met indianenverhalen. Ik kom per slot van rekening uit Colorado. Vandaar dat er veel dieren langskomen in mijn liedjes. 'Steel Pony' gaat over de moderne tijd, over machines die we dagelijks gebruiken, goed- dan wel kwaadschiks. 'Rabbit Song' is een folkliedje. Ook veel hedendaagse folkverhalen bevatten dieren. Die dieren vergroten in tekst de kenmerken van mensen." Misschien moet men in Nederland voor een lesje mensenkennis dan maar halverwege het album inschakelen bij 'Milk Cow Blues'.
http://www.kindamuzik.net/interview/john-alex-mason/de-blonde-blues-van-john-alex-mason/16843/
Meer John-Alex Mason op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/john-alex-mason
Deel dit artikel: