Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Op nog geen twee meter afstand van het tafeltje waar Kliphuis plaatsneemt in de bar van het Nijmeegse Credible hangt haar eigen beeltenis. Levensgroot. Het is de aankondigingsposter van de releaseshow in thuisbasis Doornroosje, een dag na dit interview. Op de foto kijkt ze frivool, puur en zelfverzekerd de lens in. Zo is nieuwe plaat The World Owes Me Nothing ook. Als een frisse bries door de haren. En dat goede gevoel straalt de zangeres uit. Ze is minder bang voor meningen, minder gespannen ook. "Het is een hele eerlijke plaat geworden. Dit is het verhaal dat ik wil vertellen. Ik ben er ontzettend blij mee en trots op."
Stemmen
In de afgelopen jaren kwam de openhartige Kliphuis erachter dat het schrijven van liedjes niet vanzelf komt. "Maar dat geldt voor alles in het leven, dus ook voor liedjes schrijven. Ik had veel moeite met de stemmen in mijn hoofd die zeiden dat alles wat ik maakte kut was. In het begin zat ik met mijn gitaar op schoot en speelde ik helemaal niets. Dat eindigde met alleen kijken naar mijn gitaar. Daar moest ik doorheen, om te realiseren dat je niet meteen een hit hoeft te schrijven. Vaak moet je eraan schaven. En fouten durven maken. Dat durfde ik niet meer. Ik had een soort faalangst tegenover mezelf. Dat moest maar eens afgelopen zijn, dacht ik een jaar of twee geleden."
"Toen heb ik met JP Hoekstra (The Sheer, Krezip, Douwe Bob, red.) afgesproken, om hem telkens te laten horen wat ik had gemaakt. Ik ken hem al heel lang; vanaf de Kunstbende, toen we een jaar of vijftien waren. Die afspraken waren als een deadline. Ik kwam erachter dat ik die nodig heb. Een vriendin van mij is schrijfster. Zij krijgt op een gegeven moment een mailtje van de redacteur dat ze volgende week vijftien pagina's aan moet leveren. Het is niet dat ik geen ideeën had, maar ik miste de discipline om ze af te maken. JP was mijn klankbord, zonder dat ik er onzeker van werd."
"Ik besef dat het al snel heel zwaar klinkt, maar ik heb echt niet vijf jaar lang in een hoekje zitten huilen. Ik was er heel goed in mijn kop in het zand te steken en te denken: het komt wel. Lukt het vandaag niet? Morgen beter. En dan deed ik drie weken lang niks. Op een gegeven moment heb ik dat ook gewoon zo gezegd tegen mijn omgeving. Dat helpt. Die eerlijkheid vind je terug in de liedjes, in de hoes en in de manier waarop we hebben opgenomen. (Kliphuis werkte in deze tijd in het oudste café van Nijmegen: Café In de Blaauwe Hand, red.)"
Het proces leidde zo tot nieuwe inzichten. Over haarzelf, haar muziek en vooral over haar gave om muziek te maken. Zo kwam ook die ene centrale regel spontaan uit de koker rollen: "The world owes you nothing." Het werd niet alleen de titel, maar ook een belangrijk mantra, vertelt Kliphuis. "Ik zat achter de piano en ik had dat gevoel dat je ook kunt hebben als je in de supermarkt in de verkeerde rij gaat staan. Je hebt geen haast, maar je was al aan het twijfelen en pakt dan nét die rij waarin iemand zijn portemonnee is vergeten. Dan betrap je jezelf op gevloek en gezucht. Ik heb een hele erge hekel aan mensen die doen alsof de wereld hun iets verschuldigd is. Bij hen moet de rij in de supermarkt altijd sneller gaan. Zo werkt het niet. Het zou ook een veel fijnere wereld zijn als niet iedereen zou denken dat de wereld hun iets verschuldigd is. Ik moest gewoon mijn gitaar oppakken en gaan spelen. En niet zeggen: nou lukt het toch niet. Toen was ik die regel opeens aan het zingen. Wat ik daarna dan vaak doe als ik denk dat een bepaalde regel iets belangrijks is in een liedje, is dat ik hem ga googlen. Toen zag ik: verdomd, die heeft Mark Twain ook geschreven ("Don't go around saying the world owes you a living. The world owes you nothing. It was here first", red.). Niet de minste, toch?"
"Dat was ook heel erg het moment dat ik voor mezelf duidelijk kreeg hoe het zat. Ik moest gewoon gaan spelen. Ook als ik niet aan het schrijven was. Blijven spelen, op gitaar en piano. Want dat vond ik ooit leuk. Ik was dat bijna vergeten. Het is een gevecht, maar dat moet het volgens mij ook zijn. Dan is de beloning om een liedje op het podium te kunnen zingen ook veel groter. Het is heerlijk om weer op het podium te staan. Laatst speelde ik ergens in een kroeg waar iedereen erdoorheen zat te kletsen, maar als je dan steeds The world owes me nothing zingt, dan kan kan je daar niet meer kwaad om worden. Dat is ook een soort mantra. Ik moet dan maar op een andere manier afdwingen dat mensen naar me luisteren."
Hippie
Niet alleen Hoekstra droeg bij aan de plaat, ook de ritmesectie van De Staat en Marien Dorleijn van Moss waren van de partij. Dorleijn tekende zelfs voor de productie van het album dat in een groepsaccommodatie in de weidse omgeving van het Groningse platteland opgenomen werd. Enthousiast vertelt Kliphuis: "Al in 2009 ontmoette ik Marien op Into the Great Wide Open. Toen stelde hij al voor samen een keer een liedje te schrijven. Natuurlijk vond ik dat goed. Maar ik dacht dat hij dat meer uit beleefdheid vroeg. Ik kwam er niet op terug, maar hij wel. Drie keer zelfs. Dus hij meende het toch wel. Dit keer kwam het er dus van. En hij heeft nu ook de plaat opgenomen."
De opluchting is hoorbaar op de plaat. Er is veel ruimte en het geluid is ingetogen, maar tegelijk ook optimistisch. "Deze plaat is ook minder zwaar dan de vorige. Het gaat niet allemaal over de dood en gebroken harten. Meer over de positieve kanten. 'Sweet Morning Sounds' is bijvoorbeeld echt een liefdesliedje. Er zit meer lucht in de teksten. Het is ook wel een eyeopener dat ik gewoon over vrolijke onderwerpen kan schrijven. Over mooie dingen. Lang was ik geneigd om dingen in mineur te maken. 'This Could Be the End' is wel weer een minder vrolijk liedje, over alle ellende in de wereld. Maar daarin zeg ik ook dat we allemaal wat liever moeten zijn voor elkaar. Ik ben ook echt een hippie, haha."
De voorbije jaren hebben haar tot een rijker mens gemaakt. Lessen tegen dat befaamde schrijversblok, die kan Kliphuis inmiddels probleemloos geven. “Geef mij een klas en ik kan zo een les 'overwin je writer's block' geven. De belangrijkste les is dat je ook shit moet schrijven. Je moet je overgeven aan het gevoel dat iets niet het beste is wat je ooit gemaakt hebt. En je moet inzien dat het maar een stemmetje in je hoofd is dat zegt dat je het niet kan. Het hielp om er eerlijk over te zijn. Ik ben over honderdduizend dingen onzeker en dat is niet ineens allemaal voorbij, maar ik heb wel geleerd hoe ik daar mee om kan gaan. Het moet gewoon je hoofd uit. Maar misschien moet je over twee jaar nog eens vragen of ik dan weer een plaat af heb." Om daar met haar gulle lach aan toe te voegen: "The world owes me nothing deel twee."
http://www.kindamuzik.net/interview/lea-kliphuis/lea-kliphuis-handboek-tegen-het-schrijversblok/26577/
Meer Lea Kliphuis op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/lea-kliphuis
Deel dit artikel: