Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Hoewel. De dag na de inauguratie van Barack Obama zegt M. - de afkorting is een overblijfsel uit zijn schooljaren - opgetogen te zijn over de grote veranderingen die de Verenigde Staten nu te wachten staan dankzij de nieuwbakken president. "Ik geloof ook in zijn filosofie dat verandering van onderaf moet komen. Met hoop en vertrouwen kun je naar mijn gevoel een eind komen. Hoop leidt tot actie en daar voel ik me prettig bij."
Betekenis
Met Conor Oberst en My Morning Jacketvoorman Jim James heeft Ward begin 2008 opgetreden tijdens een Obama-verkiezingsbijeenkomst in Omaha, Nebraska. Hij noemt het optreden voor zo'n tienduizend mensen een inspirerende ervaring, ook al omdat genoemde staat een conservatief bolwerk is, en prijst de nieuwe leider van de VS voor de gespreksonderwerpen die hij heeft aangesneden. "Er zijn er zoveel," licht Ward toe, "maar waar Amerikanen erg veel over praten is de rassenkwestie. Wanneer hij daarover spreekt, gebeurt dat met een authenticiteit die miljardairs uit rijke blanke families niet hebben. Die dialoog heeft veel meer betekenis gekregen."
Hoewel zijn eigen songs niet uitgesproken politiek zijn, is Wards vorige album Post-War uit 2006 te beschouwen als een reflectie op de oorlog in Irak. Transistor Radio van een jaar eerder zou een eerbetoon zijn aan een vorm van ambachtelijk radiomaken die verdrongen is door grote, met het bewind van George W. Bush vereenzelvigde mediaondernemingen. Ward: "Veel mensen hebben dat zo geïnterpreteerd. Prima, maar voor mij was het niet zozeer een hommage aan de radio als wel een poging om mijn vroegste herinneringen aan dat medium nieuw leven in te blazen om zo ook iets tastbaars te hebben. Dat idee dat het noodzakelijk is dingen die betekenis hebben niet te vergeten, is op de nieuwe plaat eveneens aanwezig."
Opnameproces
Dat verklaart wellicht waarom Ward op Hold Time tijdloos materiaal als 'Oh Lonesome Me', met Lucinda Williams, en 'Rave On' van een nieuwe jas heeft voorzien. Muzikale helden onder tijdgenoten heeft de in Ventura County, Zuid-Californië opgegroeide dertiger immers niet. Dat zijn eerder namen als Roy Orbison, Johnny Cash en Buddy Holly. "Zo zou je dat kunnen zeggen", zegt hij afgemeten. Om vervolgens de vraag of zijn wijze van opnemen op die van genoemd drietal lijkt van hetzelfde antwoord te voorzien. Hoe belangrijk vindt Ward het om als Orbison, Cash en/of Holly te klinken? "Nou, ik klink niet zoals hen. Dat kan ik niet en zal ik ook nooit kunnen. Maar proberen gaat wel. Wanneer ik dat doe, creëer ik weer iets nieuws. Dat is dan ook mijn uitgangspunt."
"Er is niets mis met het geluid van vandaag", zegt hij, geconfronteerd met een eerder gedane uitspraak dat moderne opnames vaak lelijk, want te hard klinken. "Het trekt me alleen niet zo zoals analoog geluid dat wel doet. Digitale technologie heeft haar positieve kanten, maar is bij de huidige productiemethoden te overheersend."
Hoe lukt het Ward, wiens muziek ergens te plaatsen in een onbestemd grensgebied tussen folk, alt.country, lofi en indierock, zijn muziek zo tijdloos te laten klinken? En hoe kan het dat die kraak in zijn stem van een 78 toerenplaat afkomstig lijkt? Het geheim, vertelt hij, ligt in experimenteren met verschillende microfoons en allerlei soorten randapparatuur. "Met je stem word je geboren", verklaart hij zijn karakteristieke stemgeluid nader. "Daar is er maar één van, wie of wat je verder ook bent." Zanglessen of stemoefeningen zijn overigens nooit zijn ding geweest. "Dat gaat samen met mijn opvatting over muziekschool. Het voelt beter om met vallen en opstaan te leren dan les te krijgen van een leraar met wie je het misschien wel helemaal niet eens bent."
Muzikale ontwikkeling
"Ja, mijn familie is belangrijk geweest voor mijn muzikale ontwikkeling", vertelt hij desgevraagd. Zijn vader zette hem onder meer op het spoor van Johnny Cash, terwijl zijn (Mexicaanse) moeder Matt interesseerde voor klassieke muziek. "Die heeft op mij nog altijd een grote invloed. Net als gospelmuziek trouwens." De vraag of zijn ouders hem stimuleerden om muzikant te worden of dat ze hem liever een andere richting op zagen gaan, moet het, ook in de herhaling, doen met: "Ze hebben me altijd zeer gesteund bij die dingen die me interesseerden."
Dan maar een vraag over Portland, waar hij na zijn studietijd belandde. Sinds enige tijd staat de stad in het noordwesten van de VS bekend als een toevluchtsoord voor de creatieve kaste. Zo streken de afgelopen jaren onder meer The Shins en Johnny Marr neer in Portland. "Ik houd van de stad en woon er graag", zegt Ward, om er relativerend aan toe voegen: "Ik heb er een clubje vrienden en er zijn veel goede plekken om te spelen, maar ik weet zeker dat je die dingen in een stad als Amsterdam ook hebt."
She & Him
"We wisten niet wat we konden verwachten", zegt hij als She & Him, zijn bejubelde samenwerking met actrice Zooey Deschanel, nog even de revue passeert. "Dat de nummers goed waren was me niettemin wel duidelijk. Ik was erg blij met het eindresultaat." Ja, de retropop van het duo is absoluut iets anders dan wat hij normaal doet, legt Ward uit. "Ik concentreer me op de productie, de arrangementen en de gitaren." En nee, hij vindt het niet erg om bij She & Him niet op de voorgrond te staan. "Ik ben erg blij met de rol die ik daarin vertolk."
http://www.kindamuzik.net/interview/m-ward/de-tijdloze-nostalgie-van-m-ward/18145/
Meer M. Ward op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/m-ward
Deel dit artikel: