Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Halverwege het interview roept bassist John Parker (28) opeens tegen zijn beste vriend: “Ja! Doe je Tyrannosaurus Rex!”
Zanger/gitarist Luke Concannon (ook 28) lacht uitbundig, staat op, trekt een vreemd gezicht en schreeuwt het uit. Dat klinkt ongeveer zo: “Eeeuuurrrrrggghhhh.”
De dinosaurus in kwestie komt uit de teksten van ‘JCB Song’, het charmante gitaarliedje waarmee het Britse duo Nizlopi een nummer één hit behaalde in Engeland. In het nummer verhaalt Concannon over zichzelf: de vijfjarige Luke, die gepest wordt door zijn leeftijdsgenootjes. Hij zit daarom liever naast zijn op Bruce Lee lijkende vader in de tractor, ondertussen dromend dat hij verandert in een Tyrannosaurus Rex. Om daarna die smerige pestkoppen te verslinden.
Beste vrienden?
Kleine jochies worden ouder en op dertienjarige leeftijd loopt Luke in de schoolbus leeftijdsgenoot John Parker tegen het lijf. Parker, met zijn hand boven het hoofd: “Hij had van dat geföhnde haar, het kwam tot hier ongeveer.”
Concannon: “Toen ik erachter kwam dat John de basgitaar kon spelen, vormden we een heavy rockband, we speelden Guns ’n Roses en Metallica-covers. Die zomer zijn we meteen eigen nummers gaan schrijven, het klikte tussen ons. Hij is een goede muzikant en ik ben natuurlijk een absoluut fantástische zanger.”
Debuutalbum Half These Songs Are About You dateert van 2002, alhoewel het pas sinds begin dit jaar officieel in de Benelux te krijgen is. De akoestische liedjes zijn opgenomen in een zelfgebouwde studio, in de achtertuin van Concannons ouders. Het wordt in eigen beheer uitgebracht en in de drie jaar die volgen speelt het duo vele shows, waaronder eentje in Nederland, op een trouwerij in Valkenburg.
Parker: “We hebben veel in huiskamers gespeeld en dat koppel was daar een keer bij aanwezig. Ze dachten toen: dit past perfect bij ons huwelijk.We spelen nog geregeld huisconcerten, voor dertig of veertig mensen. Voor duizenden toeschouwers is het een makkie, maar in een huiskamer kan iedereen horen, zien en ruiken wat je doet. Dat is soms behoorlijk beangstigend.”
Sinds die dag in de schoolbus zijn Concannon en Parker beste vrienden. Toch? Concannon: “Nee, hij is al die tijd bij me gebleven, omdat ik andere kinderen ervan weerhield hem in elkaar te slaan.” Parker schiet in de lach. Het duo is goed op dreef tijdens het gesprek: de bassist als de droogheid zelve, de zanger als losgeslagen komiek met iets teveel herbal tea achter de kiezen.
De eeuwige optimist
Het zijn echter wel degelijk beste vrienden, al zou je dat in eerste instantie niet zeggen. Concannon: “Of ik iets goed over John kan zeggen, behalve dat hij een goede muzikant is? Oh, nee, absoluut niet.”
Parker wijst naar zijn partner: “Sommige mensen verkopen hun ziel aan de duivel, ik heb mijn sociale vaardigheden aan hem verkocht.”
Volgende poging dan. Misschien dat Parker iets goeds over Concannon kan vertellen?
Concannon komt gehaast tussenbeide: “Voor hij dat doet…”
Parker komt niet meer bij: “De angst! De angst!”
Concannon praat er snel overheen: “Ehm, iets goeds dus, over John. Hij zorgt goed voor zijn vrienden. Kijk, daar heb je het.”
Parker: “Nu is het mijn beurt. Luke is een eeuwige optimist. Hij kan ook cynisch zijn. We houden elkaar in evenwicht. Bij Luke kan alles zomaar omdraaien. Soms is dat leerzaam en een leuk, soms is het verschrikkelijk.”
Concannon (droogjes): “Daar ben ik het mee eens.”
De omgekeerde persoonlijkheid
Het zijn twee compleet verschillende types, qua uiterlijk en persoonlijkheid. Concannon ziet er met zijn hippie-baard uit als een kunstzinnige vegetariër, Parker heeft ondertussen meer weg van een slome informaticastudent. Toch vullen ze elkaar prima aan, zowel tijdens het interview als op het debuutalbum. De verschillen tussen de twee gangmakers verklaren misschien wel dat de liedjes op het debuut zowel opgewekt als treurig klinken.
De teksten komen van Concannon, terwijl Parker het grootste deel van de muziek voor zijn rekening neemt. “Het is vreemd. Luke is meer de optimist van ons tweeën, maar zijn teksten gaan over zware intense zaken en om de een of andere reden schrijf ik er dan een carnavalachtig stuk muziek bij. Onze persoonlijkheden zijn anders dan je door de muziek zou denken.”
Concannon, pratend in de derde persoon: “De bewuste persoonlijkheid aan de oppervlakte is extravert, als het over Luke gaat. In zijn onderbewustzijn is hij meer introvert. Bij John is het juist andersom.”
Parker, wijzend naar een lachende Concannon: “Dat staat in zijn nieuwe boek. Geschreven door dokter Concannon.”
http://www.kindamuzik.net/interview/nizlopi/nizlopi-omgekeerde-persoonlijkheden/13191/
Meer Nizlopi op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/nizlopi
Deel dit artikel: