Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Vijftien uur heeft hij kunnen werken de afgelopen week. "Daar kan ik net van naar de Albert Heijn." No Turning Back speelt een slordige honderdvijftig shows per jaar, buiten het bereik van de mainstream radar. De Brabantse hardcoreband stelt zich na de release van Stronger (2008) ten doel om in een jaar op elk continent te spelen. Met onlangs bevestigde optredens in Australië en Nieuw-Zeeland, begin 2010, gaat ze dat lukken ook. Bij terugkomst staat de teller van het aantal landen waar de band heeft gespeeld boven de vijftig.
Niet slecht voor een paar gasten die op jonge leeftijd worden aangestoken door bands als Madball en Backfire! en besluiten zelf een bandje op te richten. "Ons doel was destijds om een keer in de Willem II te staan, midden jaren negentig een hardcorewalhalla. Daarna konden we kappen. Maar op een gegeven moment ging het allemaal iets te goed. Uiteindelijk heeft het acht jaar geduurd voor we er speelden, maar toen hadden we al in Spanje en Engeland gestaan."
Hardcore is dood
Al vanaf midden jaren tachtig wordt hardcore dood verklaard. In werkelijkheid kent de scene een sterke golfbeweging. "Wij zijn het bewijs dat hardcore nog steeds leeft. We gaan heel de wereld rond; het maakt ons niet uit wat mensen roepen." Over de huidige vaderlandse scene is Martijn minder te spreken. "Vroeger had elk dorp in Brabant één of twee hardcorebands. Nu is er in Nederland weinig meer te beleven. De subsidiekranen worden dichtgedraaid, jeugdhuizen gesloten en bandjes krijgen geen kans meer. Kijk maar naar de gemiddelde leeftijd op een show."
"Daarnaast worden nieuwe bands keihard de grond in geboord door grootmuilen die zelf nooit wat bereikt hebben of niet eens muziek maken. We zijn allemaal zeventien geweest. Laat die jonge gasten gewoon hun ding doen, al moeten we twee jaar op een demo wachten. In Nederland misgunt iedereen elkaar succes, terwijl je in Duitsland en België omkomt in de bands en de shows."
No Turning Back verkeert inmiddels in de positie dat toeren geld oplevert, al wordt dat meestal direct in de band geïnvesteerd. "Als we alleen Europa zouden doen, kunnen we er net van leven. Maar in Zuid-Amerika, Azië of Zuid-Afrika staat niemand met een dikke portemonnee klaar. Ook al verkoop je in Azië teringveel shirts, als je het geld omwisselt blijft er weinig van over. En van merchandise moet je het hebben als hardcoreband. Goede labeldeals zijn er niet meer en het is nog steeds uit den boze om veel gage te vragen."
Azië en Amerika
Optreden in Azië is een verhaal apart. Er spelen slechts sporadisch bands uit het Westen, dus wanneer er een internationale act speelt, wordt die op handen gedragen door een uitzinnig publiek. De vergelijking met NOFX dient zich aan. In Backstage Passport doet de Amerikaanse punkband verslag van zijn avonturen in minder voor de hand liggende landen. "Zij beweren 'back to basics' te gaan, terwijl ze de hele tour in vijfsterrenhotels slapen. Wij komen de eerste nacht aan in een appartement en moeten dan op de grond slapen in de kamer waar Terror de bedden al bezet heeft. Niet dat het ons uitmaakt, zulke dingen hebben hun charme."
"Verder zijn we in al die landen als koningen behandeld. Zelfs in China zingen lui teksten woord voor woord mee, ondanks de censuur daar. In Amerika is de stempel 'Europa' een probleem. Zelfs Rise and Fall, Discipline en Dead Stop hadden het daar moeilijk. De afstand is te groot. Maar laten we eerlijk zijn: hoeveel interesse hebben wij hier voor Portugese of Italiaanse bands?"
"Ik durf te beweren dat wij in Europa een betere scene en betere bands hebben dan in Amerika, omdat wij ons moeten bewijzen. Ze beleven het daar ook anders. Hier zijn mensen geïnteresseerd in de muziek. Daar gaan kids naar een show als uitlaatklep. De scene in Amerika blijft daarom groeien, terwijl ik in Nederland nieuwe aanwas mis."
Het keerpunt
In 2004 maakt No Turning Back een grote stap. De band trekt met de Resistance Tour door Europa en gaat daarnaast op pad met 100 Demons. "Acht weken op tour, da's echt lang als je nog op school zit, een vriendin hebt en net bezig bent je toekomst te bepalen. We reden dagen achter elkaar afstanden van veertien uur, speelden als eerste band en wilden natuurlijk wel elke dag afsluiter Sick of It All zien."
Twee jaar later verschijnt Holding On, dat op elk continent simultaan door verschillende labels wordt uitgebracht. "We zijn dat jaar drie keer in Amerika geweest. Dan sta je in New York, waar het allemaal begonnen is, te spelen voor DMS gasten. Vanaf toen was de band 'professioneel', al is het dat natuurlijk pas echt als je ervan kunt leven. We hebben wel laten zien dat als je iets wil, dat het dan ook kan. Spelen in El Salvador, supervet. Zelfs in Botswana is No Turning Back geboekt, al is dat avontuur om veiligheidsredenen uiteindelijk niet doorgegaan."
"Of we nog een tweede keer naar Zuid-Afrika gaan, is ook nog maar de vraag. In Brazilië hebben we in de favelas gespeeld en in El Salvador bestond een groot deel van het publiek uit MS-13 leden. Ook in Chili en Colombia liep een hoop sketchy volk. Wij gaan daar anders mee om dan de meeste bands en lopen tussen het publiek rond in plaats van in de backstage te gaan zitten. Dat vinden mensen tof. Echt angst heb ik nog niet gehad. Of het moet op sommige shows in Amerika zijn. Dat is naast Europa ook de enige plek waar wel eens geknokt wordt in het publiek."
Over tien jaar
"Over tien jaar ben ik veertig. Met mijn toekomst ben ik niet echt bezig, maar het is mogelijk dat No Turning Back dan nog steeds bestaat. Misschien doe ik dan meer met mijn onlangs opgestarte boekingsbureau. Ik weet inmiddels goed genoeg hoe dingen werken en heb een groot netwerk. De eerste tours die ik heb geboekt zijn ook vlotjes verlopen."
"We zijn gemiddeld zeven maanden per jaar weg. Ik heb wel een sociaal leven maar de band is mijn familie geworden. Ik heb goeie vrienden over de hele wereld. Gasten die ik op mijn bruiloft zou uitnodigen, zeg maar. Maar soms is het cool om lekker thuis te zijn. Ik ben op de mooiste plekken op de wereld geweest, plekken waar ik als jongetje alleen maar van droomde. Maar Brabant blijft speciaal, dat is waar mijn wieg heeft gestaan."
http://www.kindamuzik.net/interview/no-turning-back/no-turning-back-speelt-in-n-jaar-op-alle-continenten/19581/
Meer No Turning Back op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/no-turning-back
Deel dit artikel: