Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De groepsnaam blijkt hoegenaamd niets met Shakespeare te maken te hebben, maar alles met muziek. “O’Death is een traditioneel Amerikaans lied, dat onder meer (blueslegende) Charley Patton nog heeft gezongen”, zegt Jamie. “Het was één van de eerste liedjes die we samen hebben gespeeld. En het geeft precies aan wat we doen: het is een begeesterend lied, een mix van oude ideeën en opwindende, nieuwe gevoelens.”
Op Head Home mixt O’Death oude folkritmes met schreeuwerige punk, maar ook met intieme melodieën. Namen als Neil Young, Tom Waits en 16 Horsepower drijven boven bij het luisteren. “Iedereen verwerkt verschillende genres”, vindt Jamie. “Je houdt heel wat over aan je persoonlijke ervaringen. Toen ik opgroeide, hoorde ik veel verschillende soorten muziek. De muziek waar ik me goed bij voelde, gebruik ik nu.”
Folk en country blijven wel de basis waarop de vijf New Yorkers steunen. “Het is zo breed, zo open. Folkmuziek en folkkunst kunnen vanalles zijn dat te maken heeft met een bepaalde cultuur. Als tiener luisterde ik al naar folk en naar Bob Dylan.”
Kick in the ass
Ouwe gospel uit de Amerikaanse burgeroorlog, muziek uit de Appalachen, zoete melodieën, punkenergie en whisky. Dat zijn de invloeden die het vijftal van O’Death op MySpace zelf aanhaalt. Whisky? “Yeah... Dat doet wonderen voor sommigen onder ons, hoewel het slecht kan zijn voor anderen. Het geeft ons een trap onder de kont. Voor ik het podium op ga, drink ik altijd. Soms whisky, meestal bier. Of alcohol me beter doet zingen? Niet noodzakelijk, maar het zorgt ervoor dat ik me beter voel op het podium. We hebben allemaal ook heel wat verzet voor we ons nieuwe album Head Home opnamen. David, onze drummer, had een bar en die ging zijn laatste dagen in toen we aan de opnames werkten.”
Of de geestrijke drank er verantwoordelijk voor is of niet, feit is dat O’Death op Head Home meer klinkt als een stel jeugdvrienden die stevig uit de bol gaan, dan als een strak hiërarchische muziekgroep. “We hebben elkaar leren kennen tijdens onze studies, zo’n vijf, zes jaar geleden. Met ons muzikaal leven blijft er nu wel weinig tijd over om daarnaast nog andere dingen samen te doen, maar we zijn wel een groep in de echte zin van het woord: we gaan in dialoog. Als we een nieuw nummer maken, zijn het meestal ik en Gabe Darling, de banjospeler, die met ideeën komen. Maar daarna is het aan de rest van de band om daarop in te haken en dan volgt er een soort van workshop. Het duurt wel een tijdje voor een nummer af geraakt.”
Doorbraak
Maar nu ligt het tweede album er dan. De eerste plaat die de vijf New Yorkers onder een platenmaatschappij – City Slang – maken. En de eerste plaat die ze ook in Europa hopen te slijten. “In de VS hadden we misschien geen label nodig gehad. Maar ook in Europa verkopen, dat hadden we op ons eentje niet gekund. En het loopt vrij goed! Die platenlui doen dingen waarvan ik zelf geen idee zou hebben hoe ik er aan moest beginnen. En ze hebben hun contacten.”
De band mag stilaan zijn koffers beginnen te pakken. Eind oktober geeft O’Death in Ierland de aftrap voor zijn veroveringstocht door Europa, die Jamie en de zijnen op 4 en 5 november ook in Brugge en Amsterdam brengt. Jamie wil zich echter niet vastpinnen op verwachtingen. “Of dit een doorbraak wordt? Ik weet niet hoe het zal lopen. Het is beter om geen verwachtingen te hebben. Maar tijdens onze minitournee begin van de zomer door Zweden, Ierland, Groot-Brittannië en Duitsland was de respons echt wel goed.” Duimen maar!
http://www.kindamuzik.net/interview/o-death/o-death-punkenergie-folk-en-whisky/16137/
Meer O'Death op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/o-death
Deel dit artikel: