Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Dit is de allereerste keer dat ik een Zwitser interview. Er zijn niet zoveel landgenoten van je die met elektronische muziek bezig zijn, of vergis ik me?
Er zijn in elk geval niet zoveel Zwitserse producers. Je hebt Headman en dan heb je het zowat gehad. Hoewel, Miss Kitten is ook een Zwitserse.
Het nieuwe album is een plaat vol electroclash. Dat is een hele verrassing na twee nu-jazzplaten. Ben je niet bang dat mensen je gaan verwijten dat je simpelweg de nieuwste hype volgt?
Dat kan me echt, maar dan ook echt niet interesseren. Toen ik de eerste twee albums maakte, luisterde ik veel naar nu-jazz en was ik echt gefascineerd door die muziek. Dat hoor je ook aan die platen. De laatste tijd luister ik veel naar electro en dat hoor je dan weer aan deze plaat. Het ligt ook aan mijn persoonlijkheid. Ik raak snel uitgekeken op iets en dan wil ik iets nieuws proberen. Ik wil geen twee keer hetzelfde doen. Ik weet absoluut nog niet hoe het volgende Seelenluft-album zal klinken, maar het zal zeker geen electroplaat zijn zoals deze.
Met 'Manila' had je twee jaar geleden een kleine undergroundhit. Een jaar later
werd het nummer een echte hit, dankzij de remix van Ewan Pearson. Was het niet
frustrerend om zo lang te moeten wachten op succes, en dan met een remix van het
origineel?
Het is helemaal niet frustrerend, integendeel. Bij 'Manila' gaat het vooral om de
zang van Michael Smith, en die zang speelt ook de hoofdrol in de remixen. Ik vind
het een hele eer dat het zo'n succes werd. Bovendien vind ik de remix van Ewan heel
goed. Het blijft wel iets heel abstracts, om zo te horen dat je een hit hebt en dat
de plaat die je gemaakt hebt op je kamertje in DJ-lijstjes staat en over de hele
wereld gespeeld wordt. Ik kan dat nog altijd niet goed vatten.
Michael Smith was een twaalfjarige jongen uit een getto van Los Angeles toen
'Manila' werd opgenomen. Beseft hij dat hij meewerkte aan een hit?
Hij beseft helemaal niet dat 'Manila' een succes was. Hij kan er zich ook niets bij
voorstellen wat dat is, een undergroundhit in Europa. Michael is een jonge kerel uit
een slechte buurt in Los Angeles, dus hij luistert waarschijnlijk de hele dag naar
Snoop Doggy Dog. Maar ik heb af en toe nog wel contact met hem.
Overweeg je om ooit nog eens iets te doen met hem?
Neen, zoals ik al zei, ik wil niet in herhaling vallen. Bovendien klinkt zijn stem nu helemaal anders. Toen we 'Manila' opnamen was hij twaalf, nu is hij zestien. Het
laatste wat ik van hem gehoord heb, is dat hij in het leger is gegaan. Het is dus
mogelijk dat hij in de toekomst ook naar Irak moet. Dat was natuurlijk helemaal niet
leuk om te horen.
Op de nieuwe plaat werk je nog maar met één zanger, Olivera Stanimirov. Hoe heb je haar ontmoet?
Wij hebben elkaar toevallig ontmoet. Toen zei ze dat ze wel eens iets wou doen samen met een elektronicamuzikant, dus heb ik haar uitgenodigd om iets samen te proberen. Toen ik haar hoorde zingen, viel ik bijna omver. Ze heeft echt een prachtige stem. Het was ideaal voor mij, want ik wou veel vocalen gebruiken voor het nieuwe album, maar het is heel moeilijk om met een hele resem gastvocalisten te werken. Je moet die mensen samenkrijgen om het album te maken. Als je een live-show doet, kan je die mensen moeilijk meenemen om elk een nummertje te doen. Neen, Olivera was echt de persoon die ik zocht.
Je begon je muzikale carrière in rockbands. Nu ben je een producer die in zijn eentje elektronische muziek maakt op zijn kamertje. Is dat soms niet
eenzaam?
Helemaal niet. Dit is wat ik wil. Toen ik bij rockbands speelde, was het altijd wat.
Dan hadden we een vaste repitieavond, maar dan kon die niet want hij moest naar de film met zijn vriendin of dan kon iemand anders niet. Het was altijd wat. Toen ik
elektronische muziek ontdekte, was dat echt een revelatie. Als ik zin had om 's
nachts om half twee muziek te maken, dan maakte ik gewoon muziek. Ik had niemand nodig. Met computers en samplers kan je een heel orkest naboosten. Ideaal gewoon (lacht).
Je werkt momenteel mee aan het nieuwe album van de Stereo MC's. Wat is het juist dat je voor hen doet?
Het is niet echt duidelijk wat ik op de nieuwe plaat doe. Ik ben al een keer naar de
studio in Engeland geweest en toen heb ik daar gewoon wat meegespeeld. Binnenkort ga ik opnieuw voor enkele dagen naar daar, maar ik zie wel wat er gebeurt. Het album had al lang uit moeten zijn, maar het ziet ernaar uit dat het pas tegen het einde van het jaar klaar zal zijn.
Voor 'I Can See Clearly Now' viste je Jim Reid van The Jesus & Mary Chain op. Hoe kwam je op dat idee?
Ik had de instrumental van dat nummer al gedaan en ik zocht nog een zanger voor dat nummer. Toen dacht ik plots aan Jim Reid. Zijn stem past perfect bij het nummer. Ik was vroeger een heel grote fan van The Jesus & Mary Chain. De mensen van Klein Records hebben het hem gevraagd en tot mijn grote verbazing hapte hij meteen toe.
Klein Records brengt allerlei stijlen muziek uit, maar dit is misschien wel de
eerste electroplaat die ze uitbrengen. Voel je je thuis bij Klein Records?
Ik heb het heel erg naar mijn zin bij Klein. Het is een redelijk klein label, maar
het wordt gerund door mensen die een heel goede muzieksmaak hebben. Ik houd erg veel van hun releases. Ze hebben een vrij eclectische catalogus en daar houd ik wel van.
Is Seelenluft een full-time job voor je?
Op dit moment even wel, maar het is heel moeilijk om als muzikant de eindjes aan
elkaar te knopen. Af en toe doe ik grafische opdrachten voor reclamebureau's om de
huur te kunnen betalen. Daarnaast heb ik ook al wat filmmuziek gemaakt voor
kortfilms en heel kleine projecten, maar dat doe ik meer voor het plezier dan voor
het geld. Ik droom ervan om ooit eens muziek te mogen maken voor een groot
filmproject. Filmmuziek maken is heel leuk omdat je echt de kans krijgt om een eigen wereld te scheppen.
http://www.kindamuzik.net/interview/seelenluft/seelenluft-ik-wil-altijd-iets-nieuws-proberen/6283/
Meer Seelenluft op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/seelenluft
Deel dit artikel: