Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
The Frames hebben net een tournee door de Verenigde Staten afgesloten en Hansard werkt aan het materiaal voor het volgende album. Op tournee had hij niet veel tijd om daarover na te denken. Zijn hoofd zat vol met andere zaken. Bij thuiskomst was zijn hoofd leeg, waarna de muziek plots uit zijn hoofd stroomde.
Hij zit tot diep in de nacht te schrijven, vertelt Hansard: “Het is net of ik me in de stressfase bevindt om al de melodieën, die maar blijven stromen af te maken voor een nieuw album. Dat is fijn, want de muziek in mijn hoofd is nu mijn eigen muziek, terwijl dat doorgaans de muziek van anderen was.”
Revelatie
Enkele maanden geleden vond er een kleine revelatie plaats in het leven van Hansard. “Ik had het idee om al mijn bezittingen terug te brengen tot de zaken die ik echt nodig heb”, vertelt de roodharige Ier, terwijl hij naar het puntje van de bank schuift in de kleedkamer van het Haagse Paard van Troje: “Ik denk dat iedereen dat doet.”
Zo hield Hansard grote schoonmaak in zijn muziekcollectie. “Ik realiseerde me dat alle muziek waar ik naar luister, alleen muziek is die me een goed gevoel geeft. Ik heb alle cd’s die ik niet nodig heb weggedaan.” Niet alleen cd’s, ook boeken gingen de deur uit en met zijn ex-vriendin verbrandde hij de liefdesbrieven die ze aan elkaar stuurden. “Hoe moeilijk ook, dat was heel positief. Het maakt de weg vrij om je leven te leiden.”
Hansard schaamt zich er voor het te zeggen, maar enkele albums van Marvin Gaye, PJ Harvey, Marianne Faithful en Joni Mitchell moesten het veld ruimen, omdat ze slechts onderdeel waren van de collectie die de kapitalist in hem compleet wilde hebben. Zo had hij alle Joni Mitchell albums. “Ik heb Blue en Ladies in the Canyon gehouden, die zijn belangrijk voor me. Misschien krijg ik er later spijt van, maar het was een belangrijke stap voor me. Mijn iPod vertelde me dat ik dit moest doen. Ik kocht hem vorig jaar en was zo enthousiast over de bibliotheek van muziek, die ik overal mee kon nemen. Ik realiseerde me dat Pink Floyd en Radiohead de enige groepen zijn waar ik naar luister op mijn iPod. De rest is opvulling.”
Hansard heeft de meeste van zijn favoriete boeken en platen sowieso niet in zijn bezit, omdat hij zo opgewonden raakt van het idee dat vrienden zijn favoriete muziek horen, dat hij die vervolgens weggeeft. Het is heel natuurlijk iets weg te geven dat veel voor je betekent, vindt Hansard.
Onder de blijvers in Hansards muziekcollectie bevinden zich naast Kid A en Amnesiac van Radiohead alle platen van Bob Dylan. “Misschien waren er een paar bij die ik weg had moeten doen, maar ik kon het niet.” Ook van Pink Floyd hield hij alles: “Ik moet wel. Het zijn de beste platen aller tijden en ze geven me soul.” Alle Pixiesalbums zijn hem eveneens waardevol, omdat die dateren uit de tijd dat je nog verwondering kon voelen Voordat je te oud bent en je ziel aan teveel gewaarwordingen is blootgesteld, zo legt Hansard uit. “Niet dat mijn ziel zo hard is, maar die is toch niet meer zo gevoelig om zo geraakt te worden.”
Dóe het
Bij het schrijven van liedjes en het opstellen van de setlist werkt het volgens Hansard net zo. “Ik houd niet van liedjes die rond blijven hangen, maar volgens mij niet goed genoeg zijn. Ik houd er niet van liedjes te schrijven alleen omdat ik dat kan. De setlist hangt af van wat er op dat moment in mijn leven gebeurt. Je kan de liedjes alleen maar spelen als er iets inzit dat je nodig hebt. Het publiek is intelligent en prikt zo door je geloofwaardigheid heen. Natuurlijk gebeurt dat. Het gaat erom hoe je die ongelijkheden op een subtiele manier probeert te doorbreken.”
“Nogmaals,” stelt Hansard, nog altijd op de punt van de bank zittend, “maak de weg vrij om je leven te leiden. Voor wat dan ook, muziek is slechts een klein gedeelte van het leven. Op die manier bevrijd ik me van mijn demonen, maar om eerlijk te zijn denk ik niet dat muziek zo belangrijk is. Vroeger wilde ik het eeuwige leven. Ik wilde de grootste en de snelste zijn. Nu wil ik gewoon mijn leven leiden. Ik wil trouwen met een vrouw van wie ik hou en een paar kinderen krijgen, die denken dat hun vader de coolste persoon van de wereld is. Dat is wat ik echt wil, maar zover ben ik nog niet.”
Hansard kan zich niet voorstellen dat hij, toen hij jonger was, zulke radicale beslissingen zou nemen. “Geen sprake van. Ik was een verzamelaar, ik zocht naar voorbeelden, mensen die me vertelden wat ik moest doen en wie ik moest zijn. Hoe ik de jongen met een gitaar kon worden met genoeg vertrouwen om liedjes te schrijven. Ik herinner me dat een vriend van me, die schrijver is, tegen me zei dat hij gewoon schreef. Hoe bedoel je dat ‘gewoon schrijven’? Het dreef me tot waanzin, het maakte me woest. Hij zei: ‘je schrijft het gewoon op, dóe het’. Het was een fantastisch advies, want er zijn zoveel mensen in de wereld die wel praten, maar niet doen.”
Goud
Van zijn eigen albums zou Hansard alleen het debuut wegdoen. Die mist kwaliteit en is verwarrend tot stand gekomen. Van de overige albums zou hij de helft gebruiken om één goed album samen te stellen.
Hansard lachend: “In mijn hele leven heb ik dan één album gemaakt en dat is een goed album,” om vervolgens weer ernstig verder te gaan, “Daarvoor moet je wel eerst de rotzooi uit je lijf schrijven. Daarom bewonder ik een band als Radiohead die echt vuil aan zijn handen heeft en niet rondkijkt of zich zorgen maakt over wat andere mensen er van denken."
"Ik denk", betoogt Hansard, "dat waar Thom Yorke `s nachts wakker ligt en zich vragen stelt over zijn bestaan en zijn talent, terwijl Chris Martin waarschijnlijk wakker is en nadenkt over iets dat waarschijnlijk niet met kunst te maken heeft. Ik wil ze niet vergelijken, maar ik moet wel om mijn punt te maken. Iemand als Thom Yorke heeft een moeilijk leven en zijn kunst is daar het resultaat van, terwijl iemand als Chris Martin... Kijk, het is als een troep soldaten in een oorlog. Ze weten dat als ze honderd meter rennen een kogel hen zal treffen. Als dat gebeurt, steken ze de vlag in de grond en die honderd meter is dan hun territorium. Hun werk is te sterven om grond te winnen. In zekere zin voel ik dat bands als Pink Floyd en Radiohead dat doen.
Het klassieke idee van een artiest: ‘ik heb een miserabel leven, maar ik zal goud naar de wereld brengen’, vindt Hansard. "Dat goud wordt gevonden door Chris Martin, maar die rent niet met de vlag. Hij staat daar en denkt ‘hmmm…’ en het volgende moment is Coldplay een grote band. Radiohead is ook een grote band, maar in een totaal ander opzicht. Het klinkt nu alsof ik Coldplay en Radiohead vergelijk, en dat wil ik niet. Dat is niet eerlijk.”
Lef
Hansard: “Ik probeer zelf niet meer het goud van anderen op te pikken. Lange tijd heb ik opgepakt wat door andere artiesten is achtergelaten. Ik was lang een groot fan van Bob Dylan en toen ik ouder werd, leerde ik andere mensen kennen. Zoals Will Oldham, die een grote invloed had op For the Birds. Ik denk dat er een punt in het leven is waarop je stopt om de zaken van anderen op te rapen. Ze zijn je helden niet meer en je staat op je eigen benen."
"Stop met het luisteren naar andermans muziek," zegt Hansard stellig, "luister naar die van jezelf. Richt de focus op jezelf en maak je handen vuil. Het is alsof al die jaren van werken, luisteren en absorberen je een lap grond hebben opgeleverd waar je op moet werken zoals een boer dat doet. De rest van je leven wordt op die lap grond verbouwd. Je kunt niet meer over de heg in andermans veld kijken. Vergelijken is als kanker, en als je jezelf op een zekere leeftijd nog steeds vergelijkt met anderen, zul je nooit iets zelf maken. Als je dan veertig bent en je vraagt je af waarom het nooit gebeurd is, weet je diep in jezelf dat het niet gebeurd is omdat je het lef niet had.”
foto 2: Rene Keijzer
http://www.kindamuzik.net/interview/the-frames/the-frames-maak-de-weg-vrij-om-je-leven-te-leiden/11621/
Meer The Frames op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-frames
Deel dit artikel: