Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
In 1999 kwamen vier vrienden op het idee om een label op te richten om zo de muziek die zij cool vonden uit te kunnen brengen. In hun thuisstad Seattle vonden ze al snel enkele bands die aan dit criterium voldeden. Nu moesten ze alleen nog een naam voor het label hebben. Bij nader inzien de moeilijkste naam volgens Pete Nordstrom, de man die de meeste zakelijke aspecten voor zijn rekening neemt. “De namen die we leuk vonden waren al bezet. We kwamen uiteindelijk bij Loveless terecht omdat een paar jongens een grote affiniteit hadden met het album van My Bloody Valentine. Ik ben zelf eigenlijk niet eens zo kapot van die muziek.”
Het verschil in smaak tussen de vier heren resulteerde ook in een grote diversiteit van hun catalogus. Waar ze zich in de beginjaren nog richtten op indierock, is daar de laatste tijd ook mathrock, powerpop en zelfs jaren dertig folk bijgekomen. “We houden ons niet aan één genre en willen ook niet in een hokje gestopt worden” verklaart Nordstrom. “We zijn erg beïnvloed door KEXP radio in Seattle die altijd heel veel verschillende soorten rockmuziek uitzond. Als de muziek daar bij past, dan past het ook bij ons, is onze redenering.”
Dus de kantoorstereo staat op die zender?
We mochten willen dat we een kantoor hadden! Al ons werk doen we thuis, via de e-mail. Overdag hebben we ons ‘echte’ werk.
Zonder internet zou Loveless dus niet hebben bestaan?
Waarschijnlijk niet. Onze communicatie, zichtbaarheid en verkoop vindt plaats over het net. We verkopen veel cd’s over onze site en daarnaast ook losse downloads bij I-tunes.
Wie aan Seattle denkt, denkt naast Nirvana en Starbucks ook aan het label SubPop. Is het lastig om zo’n grote concurrent als buurman te hebben?
Ik zie ze niet als concurrent en zij ons al helemaal niet. Voor mij zijn ze een inspiratiebron voor hoe je een goed en succesvol label runt.
Hoe staat het er nu, tien jaar na grunge, voor met de muziekscéne in Seattle?
Toevallig had ik het daar een paar dagen geleden over met wat vrienden. Ik denk dat de scéne hier vitaler en beter is dan ooit. De reden daarvoor is de grote diversiteit die er nu is. Het grungegebeuren was cool en we waren grote fans. Het zorgde ervoor dat mensen naar deze stad keken en dat inspireerde veel muzikanten. Kijk nu eens naar bands als Death Cab For Cutie, Vendetta Red, Pearl Jam, Modest Mouse, The Blood Brothers, The Ruby Doe, Voyager One, Damien Jurado, dat is pas diversiteit!
In Europa worden jullie albums niet uitgegeven. Wat is jullie status in Amerika?
Het lijkt erop dat mensen ons groter achten dan we in werkelijkheid zijn. Dat komt door Vendetta Red die nu bij een groot label zit en veel aandacht krijgt. We zijn er trots op dat die jongens bij ons hebben gezeten, zoals we trots zijn op al onze releases. Maar we opereren nog steeds onder de radar.
Ondanks dat krijg je waarschijnlijk toch zakken vol met demo’s toegestuurd?
Ontzettend veel ja. We zijn met name geschokt over hoe slecht de meeste zijn. Het is allemaal subjectief, maar toch. Sommige dingen zijn zo slecht! Ik heb thuis een grote doos vol met demo’s. Vorig jaar ging ik naar een kerstfeest en werd me gevraagd om een stom cadeau mee te nemen. Ik nam de Loveless top 10 van slechtste demo’s mee. Het was zo erg dat het weer leuk werd. Maar we hebben wel respect voor iedereen die het in ieder geval probeert. Ik heb zelf in talloze bands gezeten dus ik weet wat het is.
Heb je er spijt van dat je een bepaalde act nooit getekend hebt?
Dat we 50 Cent niet hebben vind ik erg jammer, dat had ons een hoop geld opgeleverd. Maar ik had graag het debuut van een nieuwe band uit Seattle uitgebracht, namelijk Slender Means. We hebben het wel eens over de vloek van Loveless, en dan bedoelen we de bands die niet met ons in zee zijn gegaan. Met de meeste van hen is het nooit wat geworden of ze bestaan niet meer. Onze vloek ontziet niemand. Kijk maar uit!
Hoe kwam je erbij om Tom Brosseau tekenen? Zijn cd What You Ment to Say is Goodbye mag toch wel een van de hoogtepunten van het jaar genoemd worden.
Hij is geweldig hè? Mijn vriend Sam Jones bracht me in contact met hem. Sam woont in Los Angeles en hij is de regisseur van de Wilco documentaire I Am Trying to Break Your Heart. Hij zag Tom spelen in het Largo-café en overtuigde hem ervan samen met hem een plaat op te nemen. Hij liet ons als eerst het resultaat horen. Hoewel het een geheel nieuw genre voor ons is, singer-songwriter folk, vonden we het zo goed dat we dachten dat mensen die van muziek houden het ook wilden horen. Tot nu toe lijkt dat te kloppen.
Hoe ziet de toekomst van Loveless eruit?
Het hebben van een doorgebroken band of album zou ons in staat stellen om zoveel dingen te kunnen doen. We concentreren ons nu vooral op Tom Brosseau, hoewel The Ruby Doe en Jonny Polonsky nog vrij recente releases hebben waar we mee bezig zijn. Maar Tom heeft iets speciaals en er begint echt iets los te komen rond zijn persoon en muziek.
Voor meer informatie: www.lovelessrecords.com
http://www.kindamuzik.net/label/loveless/loveless-diversiteit-binnen-de-indiegemeenschap/10818/
Meer Loveless op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/loveless
Deel dit artikel: