Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het Sheffieldse 65daysofstatic beukt jarenlang vanuit de postrock/mathrock ondergrondse op de deur naar grotere bekendheid. Na een ijzersterk debuut kachelt de machinerie voorwaarts met het nog betere One for All Time. De geijkte postrockformule mag tot op het bot afgekloven zijn, de opwindende bijdrage van 65daysofstatic valt op doordat het kwartet IDM-ritmiek in zijn stiel verwerkt.
Kalme passages duren nooit lang, met soms een kippenvelopwekkende hoofdrol voor prachtige pianopartijen. Wanneer de knuppel het hoenderhok ingegooid wordt, splijten vernietigende noiseriffs de hemel open en is het goed moshen, huppelen en headbangen, of zelfs dansen op 65daysofstatic. De opgaande curve die de band naar het voorfront van de ondergrondse duwde, is op het laatste wapenfeit The Destruction of Small Ideas danig afgevlakt. Sterker nog: 65daysofstatic voegt aan zijn palet geen overtreffende trap toe en draait in zelfkopiërende en zelfgenoegzame cirkels rond.
Het is tekenend dat de minste plaat van een band meer dan eens dé doorbraak oplevert. Dat overkomt ook 65daysofstatic, dat de middenformaat clubzalen mag bedienen en door The Cure gevraagd wordt mee te trekken op hun wereldtournee. Daar krijgt het Sheffieldse kwartet maar een halfuur de tijd om indruk te maken. Precies genoeg tijd voor een mokerslag van jewelste.
Nu de band werkt aan een nieuw album en een tussendoor-ep de deur naar meer dansante aktie opengezet heeft, volgt de huidige Europese tour. Veel nieuwe nummers passeren de revue, maar de volgepakte en bloedhete zaal veert pas écht in gejoel op bij de oude krakers. In die oude toppers ligt de brille van 65daysofstatic voor het oprapen. Daarin knettert en spettert de band gepassioneerd en krijgt postrock een fikse kontschop.
Dat een nog vrij prille band als 65daysofstatic het nu al vooral moet hebben van een paar oudjes, mag tot daaraantoe zijn, maar dat diezelfde groep er niet in slaagt om met nieuwe nummers zelfs maar te reiken naar die hoogten is omineuzer. Op de mindere momenten valt vooral de doorzichtige formule erg op en blijken ook deze vier heren braaf rond te draaien in een nogal klein en nauwgezet afgebakend gebied. Dan is een dik uur concert lang, want eigenlijk is 65daysofstatic al na iets meer dan een halfuur uitgepraat. Minder is meer en de toekomst lijkt niet al te rooskleurig voor 65daysofstatic; ondanks het feit dat ze nog steeds enerverend en opzwepend kunnen zijn.
Foto uit het KindaMuzik archief, door Tim Broddin.
http://www.kindamuzik.net/live/65daysofstatic/65daysofstatic/18603/
Meer 65daysofstatic op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/65daysofstatic
Deel dit artikel: