Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Maandagmiddag was ik nog speciaal even naar de winkel gegaan om verse oordoppen te kopen. Aan de cd's van 400 Blows en The Bronx te horen, kon het wel eens hard aan toe gaan die avond in de bovenzaal van Paradiso. In de trein merk ik dat ik mijn aankoop thuis heb laten liggen. Ik hoop maar dat de geluidsman genadig is. Op deze mooie zomeravond wandel ik het Leidseplein over richting Paradiso. De vogeltjes fluiten en de mensen op de terrasjes genieten van het weer. Ik loop het pand binnen, bestel een biertje en keuvel wat met fotograaf Cor. De zonnestraaltjes sijpelen achter de gordijnen langs de zaal binnen, alles pais en vree. Totdat 400 Blows in politie-uniform het podium opstapt.
Na vier tikken breekt de hel los en is de lieflijke zomerse sfeer compleet verdwenen. Onder verwoestend hard volume blazen de heren hun metalpunk de zaal in. De geluidsman kent dus geen genade, zoals ik al vreesde. "This is the root of our nature!," sneert de zanger ons toe. Met zijn psychotische blik en zwarte leren handschoenen verwacht je dat hij elk moment een willekeurig slachtoffer uit het publiek pikt en op een genadeloos rectaal onderzoek trakteert. Zover komt het niet. Het enige dat de band mishandelt zijn je trommelvliezen. De tyfusherrie van 400 Blows is een kruising tussen punk, (math)metal en industrial. Geen melodie of pakkende hooks, maar mechanische, repeterende gitaarrifs en dito drums. Ondanks dat de band uit slechts een zanger, een drummer en een gitarist bestaat, overdonderen ze het publiek met een muur van geluid. 25 minuten later is het alweer voorbij. De luisteraars hebben het bloed in de oren staan, maar zijn getuige geweest van een memorabele show.
"I'm not focused," zegt brulboei Matt Caughthran van het hoofdprogramma The Bronx halverwege hun set. "I'm not drunk though…" Goh, waar kan het toch aan liggen? Niet aan de fanatieke band of het vernietigend harde geluid. Nee, Matt is voor het eerst in Amsterdam, volgens hem de mooiste stad ter wereld. Hij raakt niet uitgepraat over the red light district en de coffeeshops. Hij heeft duidelijk te veel van het groene goedje gerookt. En dat komt dit optreden niet ten goede. Matt heeft het 'talent' dat hij ogenschijnlijk zonder moeite ijzingwekkend hard kan schreeuwen. Als je echter zo stoned bent dat er geen enkele bezieling in zit, wordt het een flauw trucje. Hij beweegt zich als een verveelde Frank Sinatra over het podium terwijl hij onverschillig in de microfoon blèrt. De zang klinkt niet beroerd, maar er komt niets over. Jammer, want de rest van de band speelt wel de kloten uit hun lijf en houdt zo de razende punkrock muzikaal overeind. We zouden getuige zijn geweest van een geweldig optreden van als die vervloekte zanger de blowtjes tot na de show had bewaard.
» Bezoek 400 Blows' website
» Bezoek The Bronx' website
http://www.kindamuzik.net/live/709/400-blows-the-bronx/5871/
Meer op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/709
Deel dit artikel: