Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Buiten is het warm, binnen in de Melkweg zo mogelijk nog heter. De zaal is afgeladen met voornamelijk jeugdige skaters en mid-twintigers. De eerste groep lijkt te zijn gekomen om een feestje te bouwen op de punkrock van Yellowcard en Lagwagon. De tweede groep om klassiekers uit hun jeugd te horen, toen de TDK SA-90 cassettebandjes met ruisende kopietjes van Duh, Trashed en Hoss niet uit de walkmans te slaan waren. De jeugd staat ongeduldig voor het podium te wachten tot ze los kunnen gaan. De ouderen kijken achter in de zaal de kat uit de boom.
The Fight opent de avond. De band bestaat uit drie man en een stoere frontvrouw. Eigenlijk meer een frontmeisje, wat postuur betreft. Ze presenteert zich daarentegen weer als zelfverzekerde tante, door tussen de weinig verheffende punkrockliedjes stoere rockstarhoudingen aan te nemen. De nummers zijn niet bijzonder goed, worden ook niet erg strak gespeeld en dus vliegt het optreden het ene oor in, het andere uit.
Dat kan niet gezegd worden van Yellowcard (foto rechts). De Amerikanen krijgen een warm welkom van de jeugd voor het podium. Vanaf noot één is het groot feest. De band heeft een aarzelende start, maar komt daarna goed op gang. Alle teksten worden door de fans van voor tot achter meegezongen. Grote troef van Yellowcard is violist Sean Mackin. Deze ADHD-er geeft de muziek een oppepper met zijn vrolijke vioolriedeltjes, stuitert het gehele podium over en maakt salto's van de versterkers. De liedjes liggen goed in het gehoor en zijn vakkundig geschreven, maar zijn daardoor ook erg veilig en lief. Wat scherpe randjes zou hun muziek meer diepgang geven. Yellowcard klinkt nu vaak erg glad. Glad genoeg om een dikke hit te scoren, alternatieve punkpubers te laten zwijmelen en heel groot te worden.
De zaal kookt inmiddels als Lagwagon (foto links) opkomt. Als de eerste akkoorden uit de speakers schallen, komt de zaal massaal in beweging en is niet meer te bedaren. Het aantal stagedivers is niet meer te tellen en meisjes vallen flauw van de hitte. Het moet dus wel een grandioos optreden zijn van Lagwagon. Dat is dus niet zo. De band speelt slordig, zanger Joey Cape zit er vooral bij de hogere noten geregeld flink naast en de band komt nogal gemakzuchtig over. Tussen de songs door neemt het vijftal lange pauzes die ze vullen met nauwelijks verstaanbaar geouwehoer. De nonchalante houding deert de mensen in de pit niet. Die vermaken zich uitstekend met pogoën en stagediven.
Tijdens de toegift wisselen de leden van instrument en worden covers van DRI en LL Cool J gespeeld. Op de valreep gebeurt er dan toch wat op het podium. Een paar minuten later eindigt het concert. De jeugd heeft een glimlach van oor tot oor en is kletsnat van het zweet. Ze hebben zichzelf en de rest van de zaal uitstekend vermaakt met hun capriolen voor en op het podium. Van Lagwagon kwam het niet vanavond.
» Bezoek The Fights website
» Bezoek Yellowcards website
» Bezoek Lagwagons website
http://www.kindamuzik.net/live/709/lagwagon-yellowcard-the-fight/6326/
Meer op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/709
Deel dit artikel: