Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Ontelbare dorpjes, gemeenten en steden in Vlaanderen hebben een eigen muziekfestival: Rock Ternat, Krackrock in Avelgem, Suikerrock in Tienen en natuurlijk Rock Werchter. Leffinge is een heel klein dorp nabij de kuststad Middelkerke en heeft een festival om trots op te zijn: Leffingeleuren. Pal onder de kerktoren passeert een brede waaier van muziekgenres in de concerttent en zaal De Zwerver. Met dance, rock, folk en kleinkunst heeft niemand uit de omstreken een reden om niet af te komen. Of het zou de hoge inkomprijs moeten zijn; met gemiddeld twintig euro per dag vragen ze voor een evenwaardige affiche het dubbele van wat ze op de Lokerse Feesten dit jaar vroegen. Wat was de affiche van vrijdag 17 september? Een portie rock met Goose en Soulwax, een dosis dance van Felix de Housecat, Dr. Lektroluv, iets daartussen met The Faint en ten slotte nog wat dub/ska met Turntable Dubbers en Wrong'em Boyo. Niet slecht, dus.
Leffingeleuren is een nazomerfestival, waardoor de keuze voor een tent en een zaal -in plaats van een openluchtpodium- maar logisch is. Toch hangt de zomer nog in het dorp: de geur van de barbeque, feestlichtjes tot in de kerktoren, plastieken bekertjes op een bedje van vertrappeld weidegras én een lucht vol goede muziek.
Het is in een galm dat ik het begin van The Faint opvang. De schuld ligt bij de lange wachtrijen aan de kassa en aan de toegangspoorten. Oké, ik had misschien wat vroeger mogen komen, maar de vrijdagse uittocht naar de kust hadden eerder op de avond al roet in het eten gegooid.
The Faint is duidelijk nog een onbekende voor velen in de concerttent, hoewel de band uit Omaha, Nebraska (VS) met Wet from Birth reeds aan het vierde album toe is. De eighties zijn helemaal in en daar profiteert de band van. Met hun up-tempo electropunk stromen ze mee met de 'New Wave of the New Wave'. De video's die ze maakten tijdens de opnames van Wet from Birth worden vertoond terwijl de band speelt. Het nadeel daarvan is dat vele toeschouwers niet dansen (zoals dat hoort bij de muziek van The Faint), maar gapen naar een flitsende mix van maatschappijkritische beelden van bossen en getekende mannetjes. Het enthousiamse druipt nochtans van het podium af. Heel energiek springt Baechle in het rond en Dapose vlamt op zijn gitaar alsof hij nog in zijn vorige (metal)band Lead vertoefde. Het is muziek die je precies al eens gehoord hebt: vette beats met een scheurgitaar. Het is een smakelijke, sexy combinatie. Daar waar een band als Kong eerder naar metal neigt, weegt de balans van The Faint door langs de dance-zijde.
'How Could I Forget' vloeit op sublieme wijze over naar 'I Disappear' om dan terug te keren naar dat vorige nummer. De typische metallo-Britse klank van Baechle past perfect bij de muziek. Met zijn blond en licht ontplofte kapsel lijkt het alsof Stephen Dewaele van Soulwax te vroeg op het podium is geklommen, en het maandblad Deng heeft gelijk: het zou ook 'lookalike' Johnny Rotten kunnen geweest zijn. Tellen we bovendien de zangstijl van Baechle mee, dan haalt punkman Rotten het ruimschoots op Dewaele.
Na enkele nummers begint de sleet er wel op te komen. Ook goede energiestoten vragen immers afwisseling. En variatie komt er gelukkig nog, onder meer met het vrolijke 'Glass Danse'. Tijdens 'Take Me to the Hospital' creëert de noisy mengeling van zware met melodieuze synths een aangenaam chaotische roes.
Een van de artistieke hoogstandjes die avond moet 'Paranoiattack' geweest zijn. Op een heerlijke basriff zie je dat een nieuwslezer op het scherm de woorden van Baechle uit de mond lijkt te nemen. In een interview in magazine Rifraf zegt de zanger dat het nummer een aanklacht is tegen Bush, "die elke truc zal gebruiken om de verkiezingen te manipuleren, ook het angstig en dom houden van de Amerikanen". Met 'Agenda Suicide' ligt alles perfect op zijn plaats en met opzwepende distortion maken ze er een heerlijk einde aan.
Het is een geluk dat de band de gitaar niet volledig heeft afgezworen. Daar waar de electro eentonig dreigt te worden, hangt Dapose nieuwe ballen aan elke nummer. Hij ziet er misschien uit als een softie ontsnapt uit de modeacademie, zijn vervormde achtergrondzang en de vegen die hij uitdeelt op zijn instrument bewijzen het tegendeel. Toch geloof ik dat er nog meer uit het concert te halen viel. Het enthousiasme was niet permanent, maar in vlagen. Maar deze liefhebber zijn ze niet kwijt.
En dan werd het podium bekleed met een gigantische streepjescode die na het scannen 'Soulwax - Any Minute Now' zou lezen. Het is zoals de hallucinerende platenhoes en een website die mogelijk nog fascinerender is; iedereen kwam al gauw in de sfeer voor een uurtje Soulwax-rock van weleer. Want het mag dan zes jaar geleden zijn dat de Dewaele-broertjes nog met een gitaar in de studio kropen, veel lijkt er niet veranderd. Ze weten nog steeds hoe ze de ene rocksong na de andere met een hoog hitgehalte moeten maken. Maar gemakkelijk kan je hun opzwepende ritmes en geestige melodietjes niet noemen. Soulwax maakt immers meer dan rock. Vergelijkbaar met The Faint hebben ze onder meer keyboards opgevist voor frisse melodietjes.
Met zijn vijven, volledig in het zwart gekleed huppelen de jongens van Soulwax het podium op. Nieuwe aanwinst Dave Martijn had een paar uur eerder het podium had opgewarmd met zijn andere band Goose. Hij is een klein kereltje met een eendjes-lieve blik. Maar wanneer hij op zijn vertrouwde zwarte flying V eighties-solo's staat te scheuren, bolt hij zijn gezicht alsof hij een ballon aan het opblazen is. Charmant om naar te kijken en boeiend om naar te luisteren, moeten de gebroeders Dewaele gedacht hebben toen ze hem aan boord hesen. Voor alle duidelijkheid, de vijf van Soulwax heten: Stephen, David (de broers), Stefaan (bas), Steve (drums) en Dave (gitaar). Alsof ze het met opzet gedaan hebben.
Leffinge is na Pukkelpop de tweede halte van hun -vooral internationale- tournee. Hoewel ze een nogal onzekere indruk geven, hebben ze er duidelijk zin in. Dat geldt ook voor het publiek. Jongeren van amper vijftien jaar drummen zich naar voren. Van bij de eerste noten van 'E-talking' blijft het pogo-spektakel niet uit. Het is zes jaar geleden dat ik zelf tussen die massa meewoelde en Soulwax lijkt het nu dunnetjes over te doen. Vele tenen kleuren blauw wanneer 'Any Minute Now' zich aanzet. Ze spelen dus veel songs van de nieuwe plaat, maar de oude hits zijn niet vergeten. 'Much Against Everyone's Advice' en 'Conversation Intercom' zijn de afgelopen jaren duidelijk opgepikt door de vele jongeren. Het enige wat er schort is een erbarmelijk geluid. De zang van Stephen verzinkt in een muur van melodieën. Hij heeft het zelf door en smeekt regelmatig om aanpassingen voor hem én de gitaar van David. De groeipijnen van een nieuwe start?
Met Dave extra in de rangen kan David makkelijker de gitaar aan de kant smijten voor wat toetsenwerk. Maar ook de Goose-gitarist waagde zich op het podium aan de keyboards tijdens 'Please... Don't Be Yourself'. Voor wie de plaat nog niet kent gaat het ondanks het mindere geluid toch vlot zich door de aanstekelijke ritmes zoals in 'Compute' en 'YYY/NNN' mee te laten drijven. Het drumstel staat helemaal vooraan, zodat we Steve zich zien uitleven, en ook Dave gaat tekeer. De zenuwen zijn verdwenen. Om van het publiek nog maar te zwijgen: skydiven is weer helemaal in! Vooral op '2 Many DJ's' gaan de beentjes de hoogte in. Het is een zeer energieke setlist geworden en daar zijn we blij om. De oude nummers die ze van onder het stof haalden mochten er om dezelfde reden wezen, want ze klinken wat ruiger dan het nieuwe werk. Naast het dj-werk zullen de Dewaele-broers ook met Soulwax het Vereingd Koninkrijk in brand zetten eind oktober. Dat moet wel, zoals ze zich hier hebben warm gelopen.
Hoewel Felix Da Housecat me aangenaam verraste op Pukkelpop 2001 konden zijn eerste twee nummers mij niet op de dansvloer krijgen. Het kan aan mezelf liggen, maar eentonige beats zijn niet wat ik zoek. Ik slenter liever wat in het dorp. Naast de kerk zie ik een groot scherm in openlucht voor de 1 minuut Film & Sound Awards. Heel uiteenlopende dingen worden er vertoond, waarvoor je soms beter geen frietje besteld had. Ik zie oorlogsbeelden uit het Midden-Oosten waarbij het nogal confronterend is dat ik meer geschokt ben van een tand die getrokken wordt, dan van een dodelijke regen van kogels. Heel anders is het filmpje waar zestig West-Vlamingen samen tot zestig tellen. Els Pynoo, Flip Kowlier en Arno poseren breed glimlachend. De Europese cowboy uit Oostende (Arno dus) brult enthousiast 'zestig!'. Mijn favoriet is het educatieve filmpje over de gevaren van lijmresten op een wc-rolletje. Explosies wanneer je je gat afkuist: u bent gewaarschuwd! Had het niet aan de zwoele deuntjes gelegen die uit Zaal De Zwerver kwamen had ik misschien de hele reeks filmpjes gekeken.
Maar het vrolijke kwartet van Wrong 'em Boyo zuigt me naar binnen. Ska is niet meteen mijn kopje thee, maar de bezetting zorgde voor een Joods/Egyptisch volkssfeertje: sax, trompet, gitaar, drum en zang. Het zweet druipt van de blazers en ze zien er zichtbaar vermoeid uit onder de spots. Maar dat maakt het natuurlijk mooier om zien. "Different rythms, different melodies, this is Wrong 'em Boyo", beschrijft de zanger zijn band en hij jamt funky verder op zijn gitaar. De volgende avond zou ik hem opnieuw aan het werk zien op een kraakpandfuif in het Gentse. Zijn enthousiasme is aanstekelijk.
Op weg naar huis neem ik een kleine omweg naar zee. Ik hoor Felix nog op de achtergrond, maar mijn vermoeide benen slepen me het strand op.
» Bezoek Soulwax' website
» Bezoek The Faints website
» Bezoek Leffingeleures website
http://www.kindamuzik.net/live/709/leffingeleuren/7317/
Meer op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/709
Deel dit artikel: