• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Midsummer Hardcore Event

Zelf het Nederlands Elftal kon niet voorkomen dat het Midsummer Hardcore Event 2004 alle voorgaande edities overtrof.
19 juni 2004, 013, Tilburg (NL)

Tekst: Maurice van der Heijden en Ruud van Esch

Beeld: Lou AsIce.net

Publicatiedatum: 24 juni 2004

Zaterdag
Normaal gesproken is het Midsummer Hardcore Event te gast in Maastricht. Maar door problemen week de organisatie uit naar Tilburg. 013 om precies te zijn. Een goede keuze zo blijkt want het complex bleek uitermate geschikt om het publiek te herbergen. Het was gezellig druk en er was gewoon ruimte voor distro's, zodat mensen die even geen zin hadden in het harde gebeuk naar fijne plaatjes konden struinen.

Voor dat laatste hebben de meeste festivalbezoekers geen tijd als Sick Of It All (foto rechtsboven) op de planken staat. Voor de zoveelste keer laten deze oudjes zien hoe hardcore geserveerd moet worden. Alleen Terror komt daar vandaag in de buurt. Lekker energiek en spelvreugde gecombineerd met oude krakers en nieuwe nummers. Het blijft altijd een plezier om deze mannen aan het werk te zien. Vol vertrouwen op naar Nederland - Tsjechië dan maar.

We weten allemaal hoe dat eindigde en dat had zo zijn invloed op de show van Agnostic Front. Velen hadden er de pee in. Ondanks dat speelden deze oude New Yorkers stug door. Er was plaats voor veel werk van One Voice, maar ook nieuw werk kwam voorbij. Ik vond het goed te pruimen, beter dan het punkwerk van de vorige tours.

Naast hardcore van de oude school was er zaterdag ook plaats ingeruimd voor het meer chaotisch werk. Een nobel streven, jammer dat zulke bands in een grote zaal totaal niet overkomen. Een vrijwel lege zaal zorgt voor de rest. Ik ben een voorstander van een gevarieerde line up maar het op plaat sterke Curl Up And Die zakte op zaterdag behoorlijk door de mand. Het werd niet energiek gespeeld en het geluid was niet te pruimen. Begrijpelijk dat iemand die de band niet kent, wegloopt.

Beter, maar nog niet super was Shai Hulud. Intens, net als op plaat, werkte dit vijftal zich door de set. Jammer dat de energie niet over de hekken heen kwam. Zelfs de verrassende cover van NOFX kon daar niks aan veranderen. En dan bekruipt me een beetje een weemoedig gevoel dat een festival als dit niet echt geschikt is voor dit soort bands.

De punk-'n-roll van de Nederlanders van Discipline bewijst dat zij hier wel op hun plek zijn. De ultrasimpele, maar lekker in het gehoor liggende streetpunk slaat behoorlijk aan bij het behoorlijk benevelde publiek. Een festivalband bij uitstek en de heren hebben er zelf ook zichtbaar zin in. Een goede band hoeft dus helemaal niet van ver te komen.

Dat bewijzen ook Shattered en de energieke Belgische opener The Setup. De Brabanders beuken en grooven door een set vol New York hardcore aangevuld met wat metal, terwijl The Setup het moet hebben van de intense tonen in de richting van Unbroken en Give up the Ghost.

Het voetbal buiten beschouwing gelaten is deze eerste dag uitstekend verlopen en kijk ik al weer uit naar zondag. Behoorlijk domper is dat ik zondag te horen kreeg dat er zaterdag een meisje is afgevoerd met een gebroken nek. Naar het blijkt is een onberekenbare stagediver totaal verkeerd op haar terecht gekomen. Een keerzijde van de medaille en we mogen hopen dat alles goed komt met haar.
(MvdH)

Zondag
Als dag twee van het aanbreekt, wordt duidelijk dat het merendeel van het publiek de wonden van gisteren nog aan het likken is. Hoe woest Inside Conflict ook tekeer gaat, het handjevol mensen dat op dat moment aanwezig is lijkt niet te porren voor de Franse grindcore. In gebroken Engels vraagt de zanger zich af of iedereen misschien nog ontdaan is van het voetbaldrama van gisteren.

IJzig zijn ook de stiltes die vallen tussen de nummers van Icepick. Zodra een nummer klaar is, lijkt 013 het toneel van de nationale dodenherdenking. Mensen kijken elkaar vragend aan. Waarom zegt niemand iets? Laat desnoods een gitaar feedbacken!

Ook de mannen van Act Of Ignorance krijgen de boel niet wakker geschud. Aan hun inzet ligt dat niet. Als een stel jonge honden werken ze een stevig rockende set New York hardcore af. Zanger Sander lijkt steeds beter in zijn rol te groeien en maakt dat de band zich positief weet te onderscheiden in de vaderlandse hardcorescene.
(RvE)

Vreemd. Ik kan er niets anders over zeggen. Het komt niet helemaal over op dit grote podium maar toch sta ik met kippenvel als tijdens het tweede nummer 'When We're Young' wordt ingezet. Dan doe je toch iets goed. Waarover heb ik het? Modern Life Is War (foto links) natuurlijk. Deze mannen gaan er helemaal voor en hebben schijt aan de half lege zaal en laten even zien dat hardcore origineel uit de hoek kan komen. Stel je voor dat Neurosis of Isis een hardcoreset spelen, dan zou dat ongeveer klinken als Modern Life Is War. Dat de band vandaag zieltjes heeft gewonnen staat als een paal boven water.
(MvdH)

De show van MLIW is degelijk, maar het publiek heeft er nog weinig zin in. The Heartaches kunnen daar met hun zeer gemiddelde punkrock-'n-roll ook geen verandering in brengen.

En toen was er No Turning Back. De hard werkende Brabanders zijn de afgelopen jaren uitgegroeid tot een van de beste live-acts van Nederland en worden daarom vandaag getrakteerd op een stevige pit. De setlist is goed uitgebalanceerd en het lijkt erop dat deze jongens weinig fout kunnen doen. Er wordt vooraan gebeukt op elk geluid dat de band voortbrengt. Een fantastische show die NTB niet snel zal vergeten.

De zangeres van Walls Of Jericho laat daarna zien dat je geen man hoeft na te doen om een bruut geluid neer te zetten. Vol overgave krijst en mosht ze over het podium terwijl de band, en vooral de drummer, een snoeiharde set aflevert. Een imposante verschijning.

Misconduct lijkt daarna weinig meer te boeien. De Zweedse oldschoolband is niet slecht, maar weet totaal niet op te vallen. Het programma werkt ze echter ook tegen. Het zijn met name de metalcorebands die de zaal vol hebben gekregen.

No Redeeming Social Value kampt met het zelfde probleem. Hoewel hun show uit had moeten lopen op een grote feestpartij, valt er een enorm gat vooraan. De spontane gastbijdrage van Bef (Downshot) ten spijt. Persoonlijk vind ik NRSV een van de hoogtepunten. De moshende kerel in kippenpak op het podium en de grappige teksten zorgen voor het broodnodige stukje humor in hardcore.

Streetdogs, die zich met de oude zanger van Dropkick Murphys in de gelederen een hoge plek op de bill hebben verzekerd, kunnen al rekenen op meer enthousiasme. Toch zijn het de metalcorebands die vandaag de dienst uitmaken.

Bij Throwdown gaat het nog harder tekeer dan bij No Turning Back. Met grof geweld wordt de ene na de andere beatdown riff de zaal in geslingerd. Net als Sworn Enemy maakt de band gebruik van een simpele maar doeltreffende formule die door de gemiddelde tough guy gretig wordt ontvangen.

Het eind van de dag vormt een strijd tussen twee grootheden. Onze nationale trots Born From Pain versus het allesoverheersende Hatebreed (foto rechtsonder). Geen van beide bands komt als winnaar uit de strijd; ze zetten allebei een ijzersterke set neer met een dijk van een geluid. Met het einde in zicht haalt het publiek nog een keer alles de kast en wordt er gezorgd voor heftig staartje aan een fantastisch weekend. Zelf het Nederlands Elftal kon niet voorkomen dat het Midsummer Hardcore Event 2004 alle voorgaande edities overtrof.
(RvE)

http://www.kindamuzik.net/live/709/midsummer-hardcore-event-6406/6406/
Meer op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/709