Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Noorderslag is toch een heel ander festival dan Eurosonic. De accomodatie, De Oosterpoort, is natuurlijk vele malen beter dan de kleine zalen en cafés in het centrum van de stad. Bovendien is het een keer niet zo druk en warm. Ook valt je bij de eerste band de goede kwaliteit van het geluid op.
This Beautiful Mess is een genot om naar te luisteren. Niet alleen door de aangename helderheid van het geluid en het feit dat de De Oosterpoort nog niet helemaal dichtgeslibt was met mensen, maar omdat de band intrigerende muziek maakt. Elke verwachting van verstikkend pathos werd snel uitgebannen; de sound van de band was uitgebalanceerd. De stem van de zanger heeft wel de neiging om een zwaarmoedige sfeer neer te zetten, maar de efficiëntie van de ritmesectie hield dat in evenwicht. Ook werd zijn stem af en toe ietwat geneutraliseerd en mooi aangevuld door die van de toetseniste. Verder viel het prachtige gitaargeluid op, wat ook gold voor de gebruikte mooie akkoorden.
Na dit optreden konden de openingsnummes van Di-rect meegepikt worden, die in de grote zaal opkwamen. De zaal was volgepakt. Toch apart om zo'n tienerbandje in een dermate grote hal te zien acteren. Al reageerde het publiek aanvankelijk een beetje lauw. Maar er moet gezegd worden dat de band, die twee jaar geleden nog in de foyer speelde, behoorlijk kan spelen.
Alamo Race Track had wat verwachtingen in te lossen. Dat deed het voor een groot deel. Helemaal overtuigend was het niet. Het geluid was wel iets minder dan bij This Beautiful Mess die hiervoor in de zaal speelden. Ook het gitaarspel kon iets beter. Wel heeft de band frisse rocknummers en was de afsluiter grandioos. Dat het de afsluiter was, kwam wat onverwacht. De zanger wilde wat in de microfoon zeggen, kwam niet uit zijn woorden en zweeg toen maar. Toen ze aan het échte laatste nummer wilden beginnen, kwamen ze erachter dat de tijd op was. Het publiek reageerde teleurgesteld, maar ging snel verder.
In de 3voor12-studio in de kleine bovenzaal stond Gem te wachten om te gaan spelen. Toen Brainpower uitgepraat was introduceerden Leonieke Daalder en Sander Kerkhof de jonge Utrechtse band nadrukkelijk als de belofte van 2004. In de twintig minuten die Gem kreeg ragde het vijftal er een handvol liedjes door, die inderdaad heel goed zijn. Het leunt ontzettend op The Strokes: de vervormde stem, het tempo, de goed in het gehoor liggende melodieën. Het grootste verschil ligt in het uiterlijk van de band. De leden zijn een stuk jonger dan de iconen in New York. The Strokes zien er uit alsof ze drie nachten doorgehaald hebben, de leden van Gem zien eruit alsof ze net een proefwerk gemaakt hebben. Maar niks dan lof. Rest de vraag: hoe lang blijft dit type muziek populair?
Weer beneden was Bløf, winnaars van de Popprijs, aan het spelen in de grote zaal. Tegelijkertijd zette Benny Sings in de moeilijke entreehal een ontspannen mix van funk, soul en hiphop neer. Een vreemde combinatie als je kijkt naar de blanke mannen en vrouwen van wie het geluid kwam. De muzikanten en achtergrondzangeressen straalden een hoop plezier uit. De songs waren een aangename rustpauze temidden van de gemiddelde bak herrie die de meeste bands produceerden.
De kelder was een plaats waar veel interessante bands speelden. Deze zaal was echter dermate klein en heet dat het een rothok werd om een band te bekijken. Vol was het wel altijd. Een ander nadeel aan de locatie was dat het slechte geluid bijna elke nuance uit het bandgeluid haalde. Woost, een intelligente rock-'n-rollmachine met kenmerkend veel dissonanten in het spel, werd lichtelijk platgeslagen. Heel veel dynamiek had de band in de set sowiezo niet, maar het weinige dat er wel was viel weg. De zanger van de band heeft een wat te zachte stem om vocaal veel structuur in de muziek te brengen. Toch kon je zien dat de band veel kwaliteit heeft.
Hierna stond in dezelfde zaal het postrockende Lawn. Ook hier gaat het hele verhaal van de nuances op. Dat er veel lagen in de muziek van Lawn zitten, wordt wel als kenmerk van de band genoemd, maar dat valt erg mee. Dat maakt de lange openingsnummers een tikkeltje saai. Temeer omdat ook de drummer zich er wel heel erg van weerhoudt om iets verrassends te doen. Lawn kan het wel degelijk. Dat lieten de laatste twee nummers zien. Toevallig zijn dat op het laatste album de songs die met behulp van zangeressen gezongen worden. Dat maakt echter het verschil niet, zo is te horen tijdens het nummer 'Backspace' dat tijdens het optreden zonder Carmen Kata gezongen werd. En al werd het volprezen 'Fix' wél met ondersteuning van Anneke van Giersbergen gebracht, feit is dat beide songs spannender zijn dan hun voorgangers.
Net zoals op Lowlands was er op Noorderslag ook een stille disco. De dansvloer stond vol met mensen met koptelefoon die gelukzalig aan het dansen en juichen waren. Zij hadden iets samen dat de rest van Noorderslag niet had. Bij de ingang naar de dansvloer deelden twee mensen met een brede glimlach koptelefoons uit. Nog nooit een disco gezien waar het zo leuk naar kijken is.
Als het je lukte om een weg te banen door de mensenmassa's en al de op de grond geworpen troep kon je om iets voor twee uur 's nachts in de grote zaal Peter Pan Speedrock een snoeiharde show zien neerzetten. Begeleid door beelden van het aan de gang zijnde concert die doorspekt waren met autoraces en wulps dansende vrouwen, waren ze onverbiddelijk in hun punkrock. De band heeft gevoel voor show. Zanger/gitarist Peter Van Elderen poseerde tijdens zijn heftige gitaarsolo's gewillig voor de cameravrouw.
Op hetzelfde moment maakte Voicst hun adhd-associatie waar in de entreehal. Zoals gezegd was dit een moeilijke hal. Ook nu was het in verhouding niet heel erg vol. Het optreden was wat rommelig. Ook hier weer was het geluid slecht. Wel hard, maar moeilijk te onderscheiden. De band deed ook niet zijn best om er een overzichtelijk geheel van te maken. Er werd wat geprutst met een microfoon en gezwaaid met een lamp en verder weer doorgeragd. De normaal pakkende melodieën waren nauwelijks te volgen. Met het gooien van de gitaar op het drumstel was ook dit optreden ten einde. Muzikaal was het niet alles, vermakelijk was het wel.
Een sterke aflevering van Noorderslag was het best. Goede bands waren er zeker. Maar erg gevarieerd was het programma niet. Natuurlijk waren er nog wel optredens van bijvoorbeeld Tasha's World en League of XO Gentlemen en waren er verschillende dj's, maar de meest prominente plekken werden gevuld door gitaarrock. Bovendien hadden de optredens op den duur de neiging in herrie te verzanden. Subtiliteit was haast alleen aan het begin van de avond te vinden.
fotografie: Josje Kobes (Alamo Race Track, Voicst) en Mark Scheffers (This Beautiful Mess, Lawn)
http://www.kindamuzik.net/live/709/noorderslag-2004/4977/
Meer op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/709
Deel dit artikel: