Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Ondanks het voetbal stond de grote zaal van Vredenburg aardig gevuld bij Mintzkov Luna. Dat zet je wel aan het denken want je moet wel echt een hekel hebben aan voetbal om dit concert helemaal te willen zien. Degelijk, dat wel, maar "ongeïnspireerd" is het andere woord dat boven komt drijven bij het zien van de drie heren en een dame. Het hel verlichte podium droeg ook niet bij aan de sfeer, maar dat speelde Stijn (foto hiernaast) geen parten. Iets eerder was het Belgische electrofenomeen in de foyer van de kleine zaal met zijn optreden begonnen. De snelst stijgende ster aan het Belgische muziekfirmament deed zijn act met een flinke knipoog. Het is terecht dat hij de man van het moment is. De liedjes zijn pakkend, er wordt een leuke show neergezet en de meisjes vinden Stijn leuk. Wanneer het optreden tot een kookpunt komt, gaat het shirt natuurlijk uit, want zo hoort dat wanneer je funkende electro maakt. Als afsluiter van het leuke optreden gooit Stijn er nog een cover van Doe Maar tegenaan. "Jullie waren een vet publiek" mompelend in de microfoon vervolgt hij grappend, "eigenlijk niet".
Ook een van de publiekstrekkers trad op tijdens het voetbal. Motorpsycho toert weliswaar heel Europa af maar tijdens de eerste helft van de voetbalwedstrijd gonsde het van de mensen die maar moeilijk konden beslissen: het einde van de tweede helft kijken of het optreden. Dat het concert van Motorpsycho door de meeste kijkers toch helemaal gemist zou worden wisten ze toen nog niet. De verlenging ontnam veel mensen de kans om het drietal hem ouderwets van jetje te zien geven. De band speelde een set met hoekige en stevig aangezette rocknummers die één voor één van vakmanschap getuigen. Ze hadden daarom geen moeite om de aandacht in de alsnog volgestroomde zaal vast te houden. Dat had Pink Grease na de wedstrijd ook niet, maar daar was geen muzikale reden voor. De kitscherige rock herinnert pijnlijk aan de Village People. Pink Grease staat weliswaar garant voor een stomende foyer maar het is de circusact die je ogen op het podium gericht doet blijven. De geblondeerde zanger rockt er nichterig op los terwijl de bassist bewegingen maakt en poses aanneemt waarbij een tutu hem niet had misstaan. Leuk, maar je bent het zo weer vergeten.
Rond de klok van twaalf was het in de kleine zaal de beurt aan het Franse hiphopcollectief Le Peuple De L'Herbe. Dit dj-gezelschap heeft de sfeer er zo in zitten bij het publiek. De donkere lome beats zijn smaakvol maar na enkele nummers hoop je dat het hier en daar eens de diepte ingaat. Le Peuple De L'Herbe vindt het allemaal wel goed zo maar gewenning ligt toch echt op de loer. De mannen uit Lyon moeten vooral niet alleen die fijne live-band willen zijn. Dat neemt niet weg dat de Fransen een heel fijn optreden neerzetten maar volgende keer mag het iets spannender. Het Japanse Electric Eel Shock komt de avond in de foyer afsluiten met een potje lawaai. Een mengsel van hardrock, punk en grunge wordt over het publiek heengespuwd en dat snoept ervan. De hippe Japanse rockers zetten een energiek optreden weg dat niet in originaliteit uitblinkt maar qua enthousiasme niets te wensen overlaat.
Terwijl in de grote zaal Vive La Fête afsluit, staat in de kleine zaal Mission Of Burma (foto links). De legendarische postpunkers uit Boston maakten begin jaren '80 een korte tijd furore. Op het podium staan nu geen twintigers meer maar veertigers. Gitarist Roger Miller draagt een koptelefoon en bassist Clint Conley staat er verloren bij, maar het eerste optreden van de band in Nederland maakt indruk. De heren van Mission Of Burma staan namelijk met veel plezier oud en nieuw materiaal te spelen. De klassiekers 'Academy Fight Song' en 'That's When I Reach for My Revolver' komen natuurlijk voorbij – en eerlijk is eerlijk, om die nummers eens live te horen ging het natuurlijk. De felheid ontbreekt niet en het geluid rammelt als vanouds. Mission of Burma zoals het hoort dus, maar ze hadden een vollere zaak verdiend. De late programmering hielp de heren waarschijnlijk niet.
(WvI)
Het is een genot om te zien en horen dat DAAU weer terug bij af is. De afgelopen jaren hebben de artistieke Belgen het experiment gezocht in de electronica, maar nu staan ze weer in ouderwetse viool-accordeon-cello-hobo opstelling op het podium. De klassiek-ontmoet-pop die ze ten gehore brengen, is net zo melodieus als dreigend. Mede door het regelmatig opkomende Yann Tiersen-geluid wordt het soundtrackgevoel duidelijk versterkt. De vier DAAU-jongens zijn beeldkunstenaars door alleen geluid te maken: Franse en Spaanse sfeerfilms springen je spontaan voor de ogen. Na het eerste stormachtige applaus – vele zullen nog volgen – ontwaken de bandleden heel even uit de trance waar ze de rest van het optreden in blijven zitten. Hun onhippe kringloopkleding waarmee ze ook onder het afdak van de plaatselijke HEMA terechtkunnen, maakt het alleen maar oprechter. Het laatste kwartier worden de staande contrabas en het drumstel ook nog bemand, waarmee het optreden stevig wordt afgesloten voor een stampvolle zaal.
In de gangen van Vredenburg hangen veel TV's. Overal staan groepjes mensen naar de EK-wedstrijd Nederland – Zweden kijken. De partij die tevens de hoofdoorzaak is dat een groot aantal Paleisrevolutie-bezoekers zijn weggebleven. En dat is zonde, want het is ook prima vertoeven in de foyer waar een groot scherm is opgehangen. Daarnaast staat een bar. Ook zo'n geslaagde zet. De pot is niet best, maar het is beregezellig en na de strafschoppen doet het aanwezige publiek een vreugdedans. Helaas worden wel optredens van o.a. Under Byen, Magnus en door de verlening het hele concert van Motorpsycho gemist. Maar de avond kan niet meer stuk. Behalve als je voor Phoenix komt. De softe coole pop die op plaat zo sterk is geproduceerd, komt live belabberd over. En wordt dat geluid later in het optreden wat bijgedraaid, dan valt opeens de ergerlijk routineuze presentatie op. Dat het publiek nog redelijk losraakt, ligt meer aan de herkennig van hitjes als 'Everything Everything' en 'Too Young' dan aan de uitvoeringen zelf.
De afsluiter van de avond is Vive la Fête (foto rechtsonder). Of zeg maar "Vive la Vet", want de pompeuze feestelectro sluit precies aan bij de euforische stemming die op dat moment heerst. Er is geen ontkomen aan het harde geluid en de modieuze kitchshow, waarbij blikvanger Els Pynoo wulps danst in een sexy zilveren glitterjurkje en de microfoon volhijgt en -kermt. Tegen een danskraker als 'Jaloux' kan het publiek geen weerstand bieden en de hele zaal deint op en neer. De truc werkt. In de toegift speelt Vive La Fête nog een leuke versie van Visage's 'Fade to Grey'. Els krijgt ook nog een saxofoon in de handen gedrukt waar ze niet zoveel geluid uit krijgt omdat ze telkens in de lach schiet. Het optreden is een waardige afsluiter van de eerste editie van het nieuwe Utrechtse dagfestival, dat qua line-up en het type bezoeker veel wegheeft van het Rotterdamse Motel Mozaïque en waar van de eerste tot de laatste seconde een heerlijke sfeer hangt. En dat komt echt niet alleen door de glorie van het Nederlands Elftal.
(NP)
http://www.kindamuzik.net/live/709/paleisrevolutie/6493/
Meer op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/709
Deel dit artikel: