Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Eerst Eastern Lane (foto rechts), dat gespuis uit het Engelse plaatsje dat vlakbij de Schotse grens ligt, Berwick-upon-Tweed, en hetzelfde indierockgroepje dat vorig jaar de mensheid verblijdde met het geweldige debuut Shades of Black, dat het zelfs tot redelijke hoogte in mijn eindejaarslijstje schopte. Wat waren ze toen nog jong: gemiddeld zeventien jaar. Maar zo gevarieerd en energiek als de gitaarpopplaat van het eerst uur was, zo levenloos en introvert waren de concerten van 2003. Gelukkig ging het de goede kant op in Paradiso, waarbij de nieuwe single, ´I Said Pig on Friday´ centraal stond. Zanger Derek, die met de krulletjes en het geknepen stemgeluid, was ook iets spraakzamer dan voorheen. En hoewel Andrew, Danny en Stuart er nog wel als een stel zoutzakken bij hingen, spuwde Eastern Lane toch volop vuur en werd in een bescheiden speeltijd van drie kwartier een goede openingsset in de Grote Zaal neergezet, waarin ook een cover van Wire paste.
Ik was gewaarschuwd voor Emiliana Torrini, een IJslandse van Italiaanse komaf met een fragiele meisjesstem, waarbij vluchtig aan de stille momenten van Björk en Portishead gerefereerd werd, en waarvan ik tot nu toe alleen een miniplaat kende. Torrini was zangeres in het moderne danscollectief Gus Gus, maar het solowerk concentreerde zich meer op het breekbare singer-songwriterspul, dat tot voor kort vooral was voorbehouden aan baardige mannen met een minderwaardigheidscomplex als Will Oldham, Timesbold en Iron & Wine. In Paradiso werd de jonge vrouw een paar keer van haar apropos gebracht door stuiterende bierbekers, luidruchtige bar flies en meisje op de eerste rij dat flauw viel toen Torrini ´Honeymoon Child´ van Smog zong. De taferelen in de Kleine Zaal konden de binnenpret niet drukken, want Torrini en de mannelijke begeleiding op akoestische gitaar brachten met gevoelige liedjes het publiek in grote beroering.
Detroit, de stad van soul, heilige koeien en robuuste rockmuziek is het hoofdkwartier van The Detroit Cobras (foto links), maar dat verraadde de groepsnaam natuurlijk al. De garagerockformatie staat te boek als een coverband, al is het niet de band die ik wil aanraden voor bruiloftsfeesten en partijen. De kleine, blonde zangeres, Rachel Nagy geheten, danste helaas niet zo erotisch als sommige journalisten berichtten. De slonzige garagerock nam wel de beloofde duik in het Amerikaanse muziekverleden, waarbij het gezwollen stemgeluid van Nagy een aardig soulrandje om de rauwe, soms wat lome, gitaarrock zette. Toch paste het nauwelijks temidden van het hardere britpopgeweld in de Grote Zaal en de softies in de bovenzaal van Paradiso. Het lukte de Amerikanen dan ook niet om Amsterdam te overtuigen van het gelijk van hun vunzige americanasoul, maar eerlijk gezegd deden The Detroit Cobras ook niet veel moeite. Dus vergaapte het publiek zich binnen de kortste keren aan gematigde gitaarrock. The Detroit Cobras waren de eerste tegenvallers van een drukbezochte Rough Trade Night.
Een paar jaar geleden ontmoette ik David Kitt in Rotterdam. Als onderdeel van Motel Mozaïque speelde hij, met band, een ontzettend gedreven set in de Theaterzaal van Nighttown. Het weerzien in Paradiso verliep een heel stuk soberder. David Kitt, gekleed in een opvallend streepjesshirt, stond er zielsalleen voor op het podium van de Kleine Zaal, maar toen hij eenmaal bij J.J. Cale´s ´Magnolia´ was aangekomen, kon hij het toch niet laten om de sampledoos open te trekken, waardoor de eenvoudige, akoestische gitaarliedjes toch een andere dimensie betraden. De loops en samples kleurden de droefenis van de mooie zang en het ogenschijnlijk eenvoudige gitaarspel van de sympathieke troubadour uit Ierland, waardoor ook regelmatig de spanning ontlaadde. Kort gezegd: het optreden van David Kitt was een doorslaand succes.
Tijd voor het harde gitaarwerk, dat moesten de vreemd uitgedoste jongens van British Sea Power (foto rechts) gedacht hebben toen de overduidelijk Britse band aan het optreden in de Grote Zaal begon. Het zijn publiekslievelingen, want alleen al de keren dat ik ze in Paradiso gezien heb zijn niet op een hand te tellen. Er is weinig tot zeer weinig veranderd: de gevleugelde mascotte, de oorlogshelm van de drummer en de snoeiharde opeenstapeling van Britse popbandjes uit de Grijze Jaren. Vooral in dat laatste schuilde de aantrekkingskracht van de live-optredens. Dat British Seapower het nog niet zo heel ver schopte als bijvoorbeeld, pak ´m beet, Franz Ferdinand, dat kwam misschien door enkele tekortkomingen, waaronder een paar matige songs. In Paradiso was het concert van British Sea Power aan de ene kant opnieuw een herhalingsoefening, maar daarentegen werden de adepten van het betere Britse gitaarlied nauwelijks teleurgesteld en dat waren er toch heel wat op zo'n avond.
Nu was het al de hele avond een drukte van jewelste, zowel in de Grote als Kleine Zaal, maar bij Low (foto links) stond de laatste aanhang zelfs in het trappenhuis opgesteld. Eerlijk gezegd heb ik die heldenstatus van het Canadese drietal nooit begrepen, want is Low voor het grote publiek is niet veel te zacht en traag? Ook nu ze zonder Mimi Parker een optreden verzorgden in de bovenzaal was het maar de vraag of iemand iets met Low kon, met die amper toegankelijke en sikkeneurige klaagzang op de akoestische gitaren. Maar toch, tegen al mijn twijfelachtige verwachtingen in, bracht het tweetal precies de soundtrack die paste bij een koude, natte novemberavond in de binnenstad.
Heel anders dan het intogen Low was de vrolijke, zorgeloze popmachine, The Delays (foto rechts) - een toepasselijke naam, zo bleek bij aanvang – die het avondje Paradiso afsloot. Het bleek weer eens luchtige festivalmuziek, zoals je het wel eens meemaakt op een miezerige maandagmiddag op Pinkpop, om maar iets te noemen. Het was alleen eind november en de liedjes, die met veel zang en keyboards werden gebracht, maakten een nogal platvloerse indruk. Het is me een raadsel waarom, behalve misschien gezien de groepsnaam, uitgerekend een slappe festivalact als The Delays als afsluiter van de Rough Trade-showcase fungeerde.
http://www.kindamuzik.net/live/709/rough-trade-night/8083/
Meer op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/709
Deel dit artikel: