Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Waarom Alice Cooper vandaag pas om 20.45 uur de planken van 013 betreedt en niet al om 20.00 uur zoals aanvankelijk stond ingepland, is een raadsel. Wellicht stond de oude rocker nog een balletje te slaan op het terrein van het Tilburgse Prise d’Eau, want het spelen van golf is naast het maken van shockrock al jaren zijn tweede passie. Feit is in ieder geval dat het gemêleerde publiek (bestaande uit lichtkalende hardrockers, kids van nog geen of net twintig en ouders van ergens in de veertig à vijftig) drie kwartier ongeduldig moet wachten en al die tijd wordt zoet gehouden met een verzamelalbum dat tracks laat horen uit heel de carrière van de beste man, die inmiddels al meer dan 35 jaar beslaat. En zo weten we nog voor de show begint dat nummers als ‘Sick Things’ en ‘Caught in a Dream’ uit de begin jaren ’70 en nieuwelingen als het aanstekelijke ‘You Make Me Wanna’ van het gloednieuwe album Dirty Diamonds vandaag live in ieder geval niet de revue gaan passeren.
Als de begeleidingsband met onder andere de fantastische drummer Eric Singer (ex-Kiss) in de gelederen uiteindelijk opent met ‘Department of Youth’ (afkomstig van het in 1975 verschenen Welcome to My Nightmare), verschijnt Ome Alice dan eindelijk onder luid gejuich op het podium. Toch lijkt de band inclusief Cooper in het begin opstartproblemen te hebben. Of het aan deze keuze als opener ligt (het is immers een minder voor de hand liggende track, hoewel Cooper wel vaker opent met dit nummer) of dat de beste man toch op de golfbaan heeft gestaan en daardoor enigszins vermoeid is wordt niet duidelijk. Tja, Cooper is met zijn 57 ook niet meer de jongste en het lijkt hem zelfs moeite te kosten om de dollarbiljetjes tijdens ‘Billion Dollar Babies’ (één van zijn beste tracks ooit) en diamanten tijdens ‘Dirty Diamonds’ het publiek in te krijgen.
Wanneer zijn bloedeigen dochter Calico Cooper voor het eerst het podium betreedt (als vampier tijdens ‘Go to Hell’) en het theatrale aspect wat meer nadruk krijgt, lijkt pa zelf pas echt los te komen. En dan komen ook die oude attributen er weer aan te pas, die Cooper al jaren in zijn shows gebruikt. Wel is er een nieuwe, vier meter hoge guillotine gebouwd, waarmee de shockrocker uiteraard weer onthoofd wordt, om even later in een ‘Frankenstein-machine’ tijdens het luidkeels, door de nagenoeg uitverkochte zaal, meegezongen ‘School’s Out’ weer tot leven gewekt te worden. Voor degenen die al vaker naar een Alice Coopershow zijn geweest wellicht een tikkeltje voorspelbaar, maar de man is nog steeds een entertainer pur sang en is daarmee niet voor niets lichtend voorbeeld geweest voor latere acts als Marilyn Manson en zelfs Slipknot.
Dat Cooper ook vandaag weer veel klassiekers ten gehore brengt, moge duidelijk zijn. Eerlijk is eerlijk, maar de laatste hit die Cooper scoorde dateert alweer van 1994 (‘Lost in Amercia’, dat ook vandaag gespeeld wordt) en dus moet Cooper het anno 2005 nog steeds vooral hebben van zijn oude krakers.
‘Hey Stoopid’, ‘Desperado’ en ‘Elected’ zijn enkele hits die vandaag in de anderhalf uur durende set ontbreken en stiekem heb ik – net als velen waarschijnlijk – gehoopt op een uitvoering van ‘Halo Of Flies’. Ook dit nummer dat enkel een hit werd in Nederland en daarmee een kersje op de slagroom had kunnen zijn ontbreekt helaas.
Geen hits, maar wel echte klassiekers zijn nog steeds ‘Ballad of Dwight Fry’ uit 1971 en ‘Steven’, ‘Black Widow’ en ‘Devil’s Food’ uit 1975. Die passeren dan weer wel de revue, waarbij Cooper maar weer eens in een dwangbuis gehesen wordt. Verrassend is verder de versie van ‘Wish I Were Born in Beverly Hills’ van het album From the Inside uit 1978, dat tijdens de toegift voorbij komt; ook hier ligt weer een belangrijke rol weggelegd voor dochterlief. Het had overigens meer voor de hand gelegen als gekozen was voor ‘How You Gonna See Me Now’ van hetzelfde album, maar zo blijft Cooper ook in dit nieuwe millennium toch nog een beetje verrassen. Het repertoire van de shockrocker is immers zo ongekend groot dat de songkeuze voor een set van anderhalf uur altijd weer lastig is en er ontelbare varianten zijn te bedenken voor een ijzersterke setlist.
Al met al eindigt de show dan ook zeker niet als Cooper’s beste en dat geldt met name voor het begin. Geregeld eist dochter Calico inmiddels de hoofdrol voor zich op door zich zo lenig als een slangenmens over het podium te bewegen. Cooper zelf deert het allemaal weinig; hij lijkt van geen ophouden te weten en is (gelukkig) nog lang niet van plan om het stokje definitief door te geven aan zijn dochter. Voorlopig zijn we dus nog niet van hem af. En mocht die dag wel ooit aanbreken, dan is er nog geen nood; we monteren gewoon de losse delen van Cooper in de Frankenstein-machine en hij kan er weer 57 jaar tegenaan.
http://www.kindamuzik.net/live/alice-cooper/alice-cooper/10122/
Meer Alice Cooper op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/alice-cooper
Deel dit artikel: