Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Tegen kwart voor tien is het volle bak in de foyer van de Melkweg. Stoere metalmannen, indiekids-met-streepjesshirts, drijfnat bezwete moshpitoverlevenden, opvallend veel vrouwen met een net aangeschafte lp onder de arm en zo goed als iedereen heeft een glimlach van oor tot oor op het gezicht.
Het is stipt half negen als de lichten doven en de intro door de speakers schalt. Lang had het kwartet niet kunnen slapen de voorgaande nacht, maar toch denderen de mannen van And So I Watch You from Afar vanaf het eerste moment als opgevoerde Duracell-konijntjes over het plankier. Geen wonder, met All Hail the Bright Futures hebben ze eindelijk de plaat gemaakt die helder licht laat schijnen in een wereld waarin vele snoeiharde gitaarrockvarianten op elkaar botsen. Vrijheid in hun muzikale keuzes hadden de bandleden altijd al, lol in het live spelen ook en nu krijgen die twee elementen dus gezelschap van onversneden blijheid. En dat geldt niet alleen voor de band, maar ook voor de luisteraar en toeschouwer.
De adrenalinemeter staat al heel snel vol in het rood; slotakkoorden ebben nog weg als de fenomenale drummer alweer aftikt. De stormachtige moshpit gehoorzaamt per direct. Elders headbangt of knikt zo ongeveer iedereen mee. Olijk en vrolijk hink-stap-springt de groep langs spetterende mathmetal, overrompelende garagerock, noiserock, shoegaze, pure pop, psychedelica en swingende funk. En dit niet eens in één nummer, maar het liefst binnen het tijdsbestek van luttele seconden. Een voorbijkomende finalespurt klinkt alsof een heel nummer van The Smashing Pumpkins in een halve minuut gepropt is. En zo kun je op elke song de halve popencyclopedie wel loslaten.
And So I Watch You from Afar is een band die opereert in het harde gitaargenre. Daarover laat de geluidsman geen misverstand bestaan, maar wat is het massieve geluid kraakhelder en wat zijn de vele nuances in bas- en gitaarsound perfect te horen. Hoe hard de muziek ook is, de guitige, welgemeende dankbaarheid van de groep naar de fans toe doet menig hart smelten (aan het eind spelen beide gitaristen midden in de pit). Wellicht overbodig om te zeggen: hen zien genieten, is zelf genieten.
Deze Ierse stormram is virtuoos zonder dat het zelfbevlekking wordt. Zo zijn deze mannen gewoon, dat spreekt uit het ogenschijnlijke gemak waarmee ze deze complexe exercities uitvoeren. Tel daarbij op dat ze de wonderlijkste melodielijnen en geluiden uit de gitaren weten te persen en er een zekere mate van sexy passie van de opgewonden standjes druipt en het moge duidelijk zijn dat in mitrailleurtempo climax op climax volgt. Zowel voor het hoofd, dat de stoten endorfines probeert een plekje te geven, als voor het lichaam, waarop fiks ingebeukt wordt terwijl het ondertussen met volle teugen geniet. And So I Watch You from Afar blijkt op maat gesneden om jezelf volledig te verliezen. Even helemaal weg. Alles is in een vloek en een zucht voorbij: om heel vrolijk van te worden. De vele lachende gezichten na afloop lijken licht te geven.
http://www.kindamuzik.net/live/and-so-i-watch-you-from-afar/and-so-i-watch-you-from-afar-7957/23912/
Meer And So I Watch You from Afar op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/and-so-i-watch-you-from-afar
Deel dit artikel: