Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Lichte consternatie aan de zijkant van het podium. De muziek is al uit en Art Brut moet op, maar gitarist Ian zit nog te poepen. Zanger Eddy Argos snelt door het publiek naar de foyer om hem te zoeken. Even later volgt een kleine woordenwisseling, waarin Eddy laat weten not amused te zijn. Ian, die oogt als een soort ontplofte Sid Vicious, duikt vervolgens nog heel even de kleedkamer in om wat blikjes bier te halen, en dan kunnen we beginnen. Van irritaties lijkt op het podium geen sprake meer, want dan is Eddy weer gewoon een overenthousiaste goedzak met een vilten hoed en een vlassig snorretje.
Het amateuristische voorval vlak voor het optreden is geen onderdeel van de act, maar het zou niet misstaan hebben. Het credo van Art Burt is immers helder: ‘kijk ons! Er is niks aan. Als wij een band kunnen vormen kan iedereen het’. De openingswoorden van debuutplaat Bang Bang Rock & Roll zijn ook de eerste van het concert: "Yes, this is my singing voice". Eddy maakt er geen geheim van dat zijn zangtalent niet veel verder gaat dan praatzang, maar hij compenseert dat met een flinke dosis typisch Britse humor en relativeringsvermogen.
Die humor is de dragende kracht van Art Brut, en op het podium komt dat nog wat sterker naar voren dan op plaat. Eddy zoekt tussen de nummers door constant contact met zijn publiek, maakt grappen over nieuwe gitarist Jasper, duikt de zaal in om achterin op de bar te klimmen, en biedt een nummer later zijn excuses aan het barpersoneel aan. Een groot deel van het publiek zal de band ook op Lowlands al gezien hebben, maar Eddy's grappen zijn gelukkig lang niet allemaal ingestudeerd, dus er is genoeg spontaniteit.
Muzikaal stelt het allemaal niet zo veel voor wat Art Brut doet, en op het eerste gezicht is de band één van de zovele Britse bandjes. Maar juist dáár speelt de band mee. Het luidkeels gescandeerde "Art Brut, Top of the Pops" is nu al een gevleugelde uitspraak, en Eddy spoort zijn publiek keer op keer aan om na het optreden naar huis te gaan en een band te vormen. Art Brut pretendeert niet iets te zijn, maar steekt wel de draak met bandjes die dat onterecht wél doen. Het is maar de vraag wat de houdbaarheid van een act à la Art Brut is, maar voorlopig is de lichtvoetigheid en het plezier van de band een fraaie verademing. Misschien moet ik toch ook maar een band beginnen.
Foto: Art Brut op Lowlands 2005.
http://www.kindamuzik.net/live/art-brut/art-brut/10876/
Meer Art Brut op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/art-brut
Deel dit artikel: