Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De bezoekerteller bleef dit jaar steken op 52.000 en dat bleek buiten een gezellig aantal ook erg praktisch. Want vrijwel nergens hoefde men lang in de rij te staan, met uitzondering van de toiletten. Hoewel de dames hun behoefte konden doen in een speciale plastuittent en de heren rijkelijk op hun wenken werden bediend door de vele plaspilaren, bleek het toch onoverkomelijk dat er vooral op de laatste twee dagen grote rijen mensen voor de toiletten stonden in plaats van voor de podia. Over het aangeboden arsenaal aan voedsel kunnen we echter tevreden zijn. Alles lekker en alles betaalbaar. En we hielden het ook nog droog, wat de algemene sfeer verhoogde en nergens grote modderpoelen opleverde. Wat kan een Lowlands bezoeker zich nog meer wensen!? De diversiteit onder de bezoekers contrasteerde het felst tijdens de White Stripes in Alpha en Jeff Mills in Bravo op de zondagavond. Niet vreemd, want Lowlands is immers voor elk wat wils. Wederom lag de standaard hoog om te kunnen voldoen aan de verwachtingen van de zapgeneratie voor wie alles draait om consumeren, genieten en relaxen. Van een massage tot een moshpit, alles was er dit jaar te vinden op het festivalterrein nabij Biddinghuizen.
VRIJDAG
Ondanks het grijze wolkendek dat boven Biddinghuizen hangt, stralen The Zutons (foto boven). De band uit Liverpool is nog niet echt bekend bij het grote publiek. Een schande, want dit geinige bandje zet een sterke show neer. Zo sterk, dat het aanwezige publiek niet eens wegstroomt om een plekje te bemachtigen bij The Hives die even na dit optreden van The Zutons in de Alpha staan. The Zutons is een jonge band die zichtbaar plezier heeft in het optreden op festivals. Eén van de beste bands op Lowlands 2004.
N*E*R*D (foto links) blijkt wederom dé band voor feesten en partijen. Waarom? Het publiek gaat compleet door het lint zodra Pharrell Williams het podium opkomt. Gek genoeg houden ze dat vol tot het einde van de show. Het gaat N*E*R*D zo gemakkelijk af, ze hoeven nergens moeite te doen. Wat fraai kopstemwerk van Pharrell, wat felle one-liners van Shae en de nodige ontblote bovenlijven deden de Alpha kolken. Geen verassende show maar wel uitermate vermakelijk. Al was Pharrell halverwege de show wel zijn stem kwijt. Het siert de frontman dat hij de veelal vocale intro's toch voor zijn rekening nam al was het "I say hey, you say ho"-gehalte door zijn stemproblemen dit keer extra hoog. Pharrell en kornuiten zullen de volgende keer wel met een nieuw trucje moeten komen, want na dit optreden en dat op Pinkpop hebben we het wel gezien. Het is maar te hopen dat Chad Hugo, die nooit mee op tournee gaat, thuis zit te broeden op een nieuwe gimmick. Black Sabbath's 'Green Leaf' in de toegift moest alvast zorgen voor de nodige street credibility.
DJ Aardvarck krijgt in de India tent de lachers op zijn hand door loodzware electro simpelweg te mixen met intro's van onder meer Metallica en Slayer. Minder goede DJ's helaas enkele uren later in de 24-uurs tent. Maar wat maakt het nachtelijke feestgangers nu uit of een overgang wel of niet klopt en dat er binnen het uur regelmatig twee keer hetzelfde nummer voorbijkomt. Frappant is wel dat vrijwel iedereen die zich na vijven in de tent ophoudt met wijd opengesperde ogen rondloopt. "What tha faak!"
Wanna get filthy met de Scissor Sisters? (foto rechts)Tuurlijk! Jong en oud, homo en hetero. Iedereen swingt op de foute liedjes van de Sisters. Hoera voor orale seks en de borsten van Janet Jackson! Zanger Jake Shears zingt op hoge toon en ontbloot bovenlijf en zangeres Ana Matronic zweept het publiek op in haar stoute zwarte pakje. Dat vooral Shears een lekker ding is moet zelfs uw mannelijke heteroseksuele verslaggever toegeven. Toch een beetje jammer dat het publiek het hardste juicht bij de Pink Floyd-cover 'Comfortably Numb'. Een dergelijke hit van compleet eigen makelij zit er nog nét niet in voor dit vrolijke bandje. Geen reden tot Saturday night's allright for fighting vooralsnog, al ging het muzikaal wel die kant op. Tongue-in-cheek disco, Elton John en Abba-danspasjes. Leuk, dwars, herkenbaar, arty en lekker fout.
ZATERDAG
De koning van de onderbroekenlol Jimmy Pop Ali van The Bloodhound Gang heeft er schijnbaar niet zoveel zin in vandaag. Te veel flauwe grapjes en een rommelige set zijn het gevolg. Hoogtepunt is (ondanks het verschrikkelijk valse refrein) de cover van Outkasts 'Hey Ya!' ("don't want to suck your finger"). The Bloodhound Gang is na vier jaar terug, maar waar is het nieuwe materiaal? Komt er nog een album? Of is het geld op? Volgens velen het absolute dieptepunt van Lowlands 2004.
Lekker wakker worden was het aan het begin van de middag met de ouderwetse maar evengoed gloednieuwe hardrock van Velvet Revolver (foto links). Dat gitarist Slash zou schitteren stond bij voorbaat al vast en ook zijn oud-Guns N' Roses-maatje Duff McKagan liet flink van zich spreken. Maar oud-Stone Temple Pilot Scott Weiland stal de show met zijn dunne lijf en kermende stem. Hij sleepte zich charismatisch over het podium als Freddy Mercury in zijn beste dagen. Erg imposant om te zien. Maar ook twaalf jaar te laat, wat benadrukt werd door de songkeuze. Vreemd dat de band deels teerde op oude krakers als 'Mr. Brownstone' en 'It's So Easy' en een enkele Pilots-song. Natuurlijk zorgden die oude krakers voor een enthousiaste publieksreactie bij vrijwel alle vijfentwintigplussers, maar het maakte ook duidelijk dat Velvet Revolver misschien nog niet helemaal op eigen benen kan staan. Bovendien viel het op dat de stem van draaikont Weiland ernstig te lijden heeft gehad onder 's mans drugsverslavingen. Ondanks alle littekens van een duister verleden heeft Velvet Revolver echter wel dezelfde drive en urgentie als de oude Guns N' Roses en alleen dat al geeft hen bestaansrecht. Maar hun verleden zal hen wel altijd blijven achtervolgen. Fucking goed was het echter wel.
Op de zaterdagmiddag ontpopte zich uit het niets het fenomeen Theo. Of waren dat echo's van vorig jaar? Festivalgangers schreeuwden "Theeeeeooooo!" naar iedereen die het maar wilde horen. "Heb jij Theo gezien?" vroeg men aan elkaar. "Theo loopt daar" was dan het antwoord. Het geschreeuw zou de rest van het weekend niet meer ophouden en creatievellingen kalkten overal waar het maar kan zijn naam op tenten, hekken en T-shirts. Ook muzikaal vond Theo zijn weg naar de toehoorders. Het publiek scandeerde immers gretig zijn naam in de refreinen van 'Hey ya!' van Outkast en 'Bro Hymn' van Pennywise. Theo is tot op de dag van vandaag niet gevonden dus volgens KindaMuzik is het gewoon een complotTheorie.
De heren van Gem (foto rechts) spelen snel, want ze hebben maar een half uurtje. Dankzij hun Essent Award kunnen de ze het Lowlands-publiek laten zien dat ze de hype wel degelijk waardig zijn. Zanger Maurits Westerik blijkt een charismatische frontman en weet het publiek in mum van tijd te besmetten met het Gem-virus. Deze Utrechtenaren hebben de toekomst. Een geweldig debuutalbum en een tomeloze inzet werden beloond met een volle India.
Zo ook bij Textures, want zij vegen de vloer aan met vrijwel alle Nederlandse metalbands. Gedurende het optreden bivakkeerde zanger Erik Kalsbeek meer in de moshpit dan op het podium, wat behoorlijk rauw en streetwise overkwam. Veel nieuw materiaal en vooral wederzijds respect. Het publiek had lol om het jongehondengedrag van de bandleden en zij waren op hun beurt uiterst dankbaar voor de positieve reactie.
Arrested Development deed schijnbaar goede zaken in de Bravo horen we later van anderen maar erbij waren we helaas niet. Dat Dizzee Rascal niet helemaal begrepen werd kwam voornamelijk door zijn volstrekt onverstaanbare en platte Engelse accent. Maar ook zonder de teksten te kunnen volgen blijkt zijn hiphop uiterst sterk. Zijn beats zijn kaal en overdonderend en Dizzee bleek een charismatische performer.
Melissa Auf Der Maur (foto links) is in de veronderstelling dat ze voor de tweede keer in Nederland speelt. Haar eerste optreden in januari van dit jaar in het voorprogramma van A Perfect Circle heeft dus blijkbaar weinig indruk op haar gemaakt. Ze weet nog wel dat ze in de Melkweg stond. Wij helaas ook. Maar goed, Auf Der Maur (de band) is hoorbaar beter op elkaar ingespeeld en klink ook een stuk beter dan die tweede keer in de Melkweg, maar heeft geenszins de finesse van de Pumpkins of A Perfect Circle. En wat moet dat met die rare praatjes? "Give me an R. O. C. K. What's that spell"? En "Holland I love you so much!" De Canadese komt volgens eigen zeggen alleen maar om te rocken. Wij ook, maar dat hoeven we elkaar niet om de vijf minuten te vertellen. Ook bleek dat niet alle songs even goed in elkaar steken maar dat kon het publiek blijkbaar niet deren. Melissa heeft het lef om haar bas zowel verleidelijk als fel te laten ronken maar is nog zo groen als gras wat betreft haar eigen band. Voor ons mag het allemaal wel ietsje ruiger. Met de hoge hakken over de sloot dus.
Over de stem van frontman Justin Hawkins van The Darkness is al zoveel gezegd en geschreven dat je haast vergeet dat de goede man ook nog eens een geweldige gitarist is. Dat etaleert hij dan ook na vrijwel ieder nummer middels een lange supersnelle gitaarsolo. Om daarna het volgende nummer met zijn falset in te zetten. Tja, die nummers staan als een huis en het geluid is loepzuiver. Maar toch wil het niet helemaal spetteren. The Darkness is een hype-band en de tweede plaat zit eraan te komen, dus blijven we kritisch. De gemiddelde Alpha-bezoeker vrat uit Hawkins' hand en de gretigheid van het viertal is niet verdwenen. Wij hebben het voorlopig wel even gehad met The Darkness.
Ook The Streets irriteerden bij vlagen door Mike Skinner die zijn teksten op de automatische piloot afraffelde, steeds zijn glas whisky bijvullend, terwijl aangever Leo Thenacho het publiek verder opzweepte. De muziek was goed maar om je publiek beurtelings tegen je te keren om ze daarna weer goedmoedig toe te spreken is niet echt vriendelijk. Ach, Skinner blijft een straatschoffie dus gedraagt hij zich ook zo. Je kunt er maar beter om lachen.
Boom Chicago doet laat op de zaterdagavond goede zaken in de Juliet-tent. Was goed, horen we de volgende dag en de rij voor aanvang hield het halve doorgangpad bezet. Gelukkig bood de Alpha soelaas met een lekkere set van DJ's Arnold & Tommi, om even later weer te eindigen op de camping om de rest van de nacht te dansen en je schor te schreeuwen om Theeeeeooooo!
ZONDAG
De Heideroosjes hebben hun best tijd wel gehad, want de heren van Van Katoen (foto rechts) zijn de nieuwe helden van puberend en rebellerend Nederland. De India staat vol met springende jongeren en zanger Bazz gaat meerdere malen het publiek in, waarop de fans fijn gaan crowdsurfen. Ach, dat moet kunnen al staat er volgens Mojo zo onderhand de doodstraf op. Van Katoen is nog altijd uniek met haar Nederlandstalige 'doe-het-lekker-zelf' nu-metal en het gaat erin als zoete koek. Wat is er nou op een band aan te merken die alles zelf regelt en het toch nog zo ver weet te schoppen? Misschien moeten ze er zelf niet zo op hameren. Ze zouden nog wel eens lelijk op hun bek kunnen gaan, mocht er zich ooit een platenmaatschappij bij de heren melden. Desalniettemin maakt Van Katoen uitermate leuke, springbare en meezingbare muziek en dit enthousiaste optreden op Lowlands is dan ook zeer geslaagd te noemen.
Franz Ferdinand kan eigenlijk niets meer fout doen en zet logischerwijs de complete Alpha - en iedereen die er niet meer inpast - op zijn kop. Hup! Dansen! De singlehits 'The Dark of the Matinee' en 'Take Me Out' worden al vroeg ingezet en dus kan er eigenlijk al niets meer verkeerd gaan voor deze sympathieke Schotten.
Ze zien eruit als Coldplay maar maken beduidend meer lawaai. Oceansize (foto links) komt uit Schotland en deze vier lads trappen hun distortionpedalen regelmatig flink op hun staart om daarna een sfeervol instrumentaal intermezzo in te zetten. Hun uitgerekte songs zijn voorzien van even subtiel als mathematisch drumwerk en ook de passievolle zang imponeerde. Muzikaal ergens tussen Mogwai, Muse en Jane's Addiction, op het podium haast verlegen en volkomen in hun eigen wereld. Want waar andere bands oeverloos proberen het publiek voor zich te winnen (zie Auf Der Maur en de voorspelbare Danko Jones) liet Oceansize gewoon de muziek voor zich spreken. Betoverend, mysterieus en nog altijd tastbaar door die vriendelijke en naïeve jongenslach na elk nummer.
Het echte avontuur viel te beleven in de India-tent. Over smaak valt echter te twisten. Dus rende de ene nietsvermoedende bezoeker met de handen de oren bedekkend de India uit terwijl de andere zich in het grote muzikale avontuur dat The Dillinger Escape Plan heet stortte. Onnavolgbare mathmetal voor gevordenen met als uitblinker de nieuwe zanger Greg Puciato die gromde, krijste, brulde, zong en kreunde. Werkelijk een orkaan van geluid en geweld spatte van het podium en dat werd gewaardeerd door het massaal toegestroomde publiek. Puciato bewoog zich als een tornado over het podium terwijl zijn band zijn onnavolgbare stemkunsten volgde. Begrijpen zullen wij hen nooit, daarvoor is Dillinger's muziek immers te complex. Maar dit was vuurwerk van de bovenste plank en mijn persoonlijke hoogtepunt van Lowlands 2004. Dillinger Escape Plan was even overdonderend als ongrijpbaar. Een gewonnen veldslag.
"Razorlight? Wasda?" zal de meerderheid gedacht hebben op de zondagmiddag. Geen wonder dat de India matig gevuld is. Dom dom dom dom dom. Waarom? Razorlight wordt huge! Daarom! En dat ze een energieke, overenthousiaste show geven is ook mooi meegenomen. Zanger Johnny Borrell springt constant als een gek over het podium, trekt zijn jas uit, T-shirt uit, goochelt met zijn gitaar om plots zonder de rest van de band een rustig nummer ten gehore te brengen. De perfecte kruising tussen Franz Ferdinand en The Libertines. Razorlight wil graag, heel graag en komt er ook wel.
The Distillers' Brody Dalle schreeuwt haar longen uit het lijf in de Grolsch. Het optreden zelf lijkt op het eerste gezicht nogal dwangmatig, maar dit hoort nu eenmaal bij de band. Hoewel er weinig interactie is met het publiek (Dalle zegt hooguit drie woorden), staat de muziek als een huis. The Distillers laten hun punkroots voor wat het zijn en spelen op twee nummers na alleen nummers van 'Coral Fang', het album waarmee de band het grote publiek bereikte met de door Hole geïnspireerde nummers. Dat de vrouw voer voor psychologen is mag duidelijk zijn en tienermeisjes met gescheurde panty's en paarse haren droegen haar op handen. Girlpower dus, want ze deed wel stoer. Of ze het ook is is een ander verhaal. Want ondanks een degelijk en wat plichtmatig optreden waren het helaas de sensatieverhalen die de muzikale prestaties overstemden. Niet bijzonder. Niet bijzonder goed ook. Maar toch vermakelijk.
The White Stripes (foto links) geven het publiek waar het op gewacht heeft: logge machinale drums, schreeuwerige zang en een distortionpedaaltje dat op 10 staat. Meg slaat zoals altijd zonder enige vorm van emotie op haar trommels en Jack zorgt voor de rest. De Alpha staat vol en eindelijk worden we getrakteerd op het gekke garage-bluesrockduo uit Detroit. Was het optreden het wachten waard? Jazeker. Jack en Meg mogen dan wel kierewiet zijn met hun korte en vooral dwarse liedjes, maar voor even zijn zij de oppermachtige alleswetende scheppers en wij slechts volgelingen. Amen. Een waardige afsluiter van een heerlijk festival.
http://www.kindamuzik.net/live/article.shtml?id=7015
Meer Lowlands festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/a-campingflight-to-lowlands-paradise
Deel dit artikel: