Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Och Billy, waar was je toch al die jaren? De (nog steeds) hoogblonde punkzanger had zo’n tien jaar geleden besloten dat hij klaar was met de muziekindustrie. Maar met zijn vijftigste verjaardag in het vooruitzicht draait meneer Idol zijn beslissing terug, en komt hij met zijn nieuwe plaat Devil’s Playground. Zo’n comeback kan nog wel eens pijnlijk uitpakken, vergane glorie is net als een auto-ongeluk iets waar je niet naar wílt kijken, maar je móet wel. Daar is geen sprake van bij Idol, die maar liefst twee uur en een kwartier springt, schreeuwt, danst, en de sterren van de hemel zingt.
Met zijn blonde kuif en nog steeds fier opgetrokken bovenlip gaat hij er tegenaan. Zijn stem is geen klap veranderd, en klinkt nog steeds zo als in zijn 'Rebel Yell'-gloriedagen. En dat 'Rebel Yell' krijgen wij ook te horen, en dat is een hoogtepunt. Vooral ook omdat je hem gelooft. Nog steeds. Idol mag dan wel bijna vijftig zijn, maar dat hij nog steeds een rebel is, is duidelijk. Hij doet precies waar hij zelf zin in heeft, springt als een jonge god heen en weer in zijn charmante leren broek.
Alles bij elkaar heeft hij natuurlijk hele weken op het podium doorgebracht, maar dat is niet te zien. Niets routine, dit is geen artiest die nog probeert een beetje hip over te komen, dit is echt. Hij heeft er zin in, en doet echt alles om het publiek te vermaken. Onder andere zijn shirt uitdoen. Normaal gesproken zit er niemand te wachten op een bijna vijftiger die zich ontdoet van zijn kleding, sterker nog, op zo’n moment kan je beter gewoon even blind zijn. Maar natuurlijk niet als het om Idol gaat, want pfoe, wat ziet die ouwe rocker er nog strak uit. De dames op de eerste rij worden er hysterisch van. Idol wordt op zijn beurt hysterisch van de dames, die hij alle aandacht geeft, en zo nu en dan ook even betast.
De rest van het publiek bestaat met name uit mensen die hem zo’n twintig jaar geleden waarschijnlijk ook in het echt hebben zien optreden, en dus geen groene blaadjes meer zijn die vrolijk meehossen. Zou je denken. Verkeerd gedacht, dat doen ze mooi wel, onder begeleiding van Idol zelf, die zich werkelijk kapot host. Alle hits, komen voorbij zeilen, ‘Eyes without a Face,’ ‘White Wedding', het rustmoment ‘Sweet Sixteen,’ ‘Ready, Steady, Go’, ‘Mony Mony’, allemaal. En natuurlijk krijgen we een aantal nieuwe vondsten te horen, en ook die klinken fijn Idol. Grote pluim ook voor zijn gitarist Steve Stevens, echt een gitarist van wereldklasse, en geweldig om aan het werk te zien door zijn rappe vingers en klassieke gitaarposes. Hendrix-stijl spelen met zijn tanden of terwijl zijn gitaar op zijn rug hangt, Stevens kan het allemaal, en hoe. Billy Idol, haal het niet nóg een keer in je hoofd om met pensioen te gaan, want je kunt makkelijk tot je zeventigste mee. En zo te zien is hij dat van plan ook.
http://www.kindamuzik.net/live/billy-idol/billy-idol/9751/
Meer Billy Idol op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/billy-idol
Deel dit artikel: