Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Wanneer een band aankondigt dat de volgende plaat meer diepgang en échte liedjes gaat bevatten, is dat soms reden om meteen maar onder de tafel te kruipen. Want zulke plannen kunnen leiden tot overpretentieuze en bloedeloze draken van platen. Powerpopduo Blood Red Shoes vertelt aan iedereen die het maar weten wil dat ze, na twee platen vol energieke overrompeling, op In Time to Voices de diepte in gaan. Een radicale koerswijziging is het gelukkig niet, ze gaan alleen wat subtieler te werk.
Op het podium van een uitverkocht Vera krijgt die subtiliteit wat minder aandacht. Daardoor krijgt het meest jonge publiek waar het voor komt: een ronkend optreden met springerige punkrandjes. Waar het in eerste instantie niet naartoe lijkt te gaan, want het publiek komt maar sporadisch in beweging. Het bombastische totaallicht in één kleur en een rookmachine die overuren maakt, doen vermoeden dat we kijken naar Queen halverwege de jaren zeventig.
Drummer en zanger Steven Ansell vraagt vriendelijk doch dringend om minder rook en schudt daarna het publiek wakker met opruiende woorden. Al snel ontstaat een flinke moshpit en de eerste fan zweeft over de handen van het publiek door de zaal. Zoals het al ruim een half decennium gaat bij de optredens van Blood Red Shoes. Het is zowel de kracht als de tekortkoming van de band. Je weet precies welke kant het op gaat met het ferme, fraai slepende drumwerk van Ansell en het tussen punk en wave laverende gitaarspel van Laura-Mary Carter: die van een opwindend concert.
Toch is niet alles hetzelfde gebleven. De even onderkoeld als zwoel zingende Carter oogt meer ontspannen dan voorheen. Er zijn meer babbels, zelfs hier en daar een lachje siert de ietwat mysterieuze frontvrouw. Deze sfeer komt de samenzang ten goede, maar leidt tot minder straffe uitvoeringen van het oudere werk. Het echte gif ontbreekt bijvoorbeeld in 'You Bring Me Down'. De recentere songs verrijken de setlist en vereisen meer dan routine. Met gruizig en stroperig gitaarspel groeien 'Down Here in the Dark' en '7 Years' zo uit tot hoogtepunten.
Het geluid staat massief maar niet overdonderend hard afgesteld. Het stelt Carter in staat om, gebruikmakend van effectpedalen, een aantal songs op te leuken met subtiele elektronica-effecten. Het zijn wellicht aanzetten om ook in de toekomst muzikaal interessant te blijven. Tot die tijd zijn de furieuze optredens van Blood Red Shoes, met crowdsurfende drummers, meer dan houdbaar.
http://www.kindamuzik.net/live/blood-red-shoes/blood-red-shoes/22810/
Meer Blood Red Shoes op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/blood-red-shoes
Deel dit artikel: