Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Na een set van acht langgerekte nummers zette de Debby Hasting Band nogmaals 'Hey Bo Diddley' in. Die fameuze song met het wilde, speciale ritme dat Bo Diddley ooit op de kaart zette als één van de grote vernieuwers van de rock-'n-roll. Junglebeat zijn we dit stompende ritme gaan noemen, dat talloze bands in de sixties inspireerde en dat culmineerde in de ruige beat van de garagerockers van de Gun Club. De oude Bo was genegen nogmaals te tonen hoe dat ritme moet klinken en ramde er samen met de drummer van de Debby Hastings Band nog eens stevig op los op het arme drumstel. "Hey Bo Diddley" schreeuwde een vol Paradiso goed getimed mee.
Dat is waar je voor je komt. De hoop dat de zesenzeventigjarige Diddley nog enkele van zijn gemeen rammelende ouwe rocksongs laat horen. Eerder deed Jerry Lee Lewis hetzelfde huis aan voor een half uurtje pompende rock-'n-roll, om vervolgens als een speer Neerlands mooiste concertzaal te verlaten. Bo speelde bijna zeven kwartier. Dus dat is winst, zou je denken. Het tempo lag evenwel een stuk lager en in de genoemde speeltijd werden eigenlijk maar een stuk of twaalf nummers gespeeld. Met name enkele ellenlang durende bluesy vullertjes, opgeleukt met allerhande flauwe tekstgrappen van de oude meester, dwongen zijn begeleidingsband tot te lang uitgesponnen versies van wat niet meer waren dan obligate bluesclichés.
Goddank waren er ook enkele lichtpuntjes. Zoals de opener 'Bo Diddley' - in zijn goeie jaren schreef Diddley songs die meer dan eens hemzelf als onderwerp hadden - en het funky gespeelde 'Crackin' Up'. In dit laatste nummer over vrouwen die het verprutsen in de liefde, sloeg Bo met zijn hamerende rechterduim een snaar van zijn bijzondere vierkante gitaar en daarna mepte hij met zijn linkerhand de microfoonstandaard uit zijn positie. Waarop hij radeloos naar zijn persoonlijke assistent staarde. Ontroerend. Maar ook enigszins meelijwekkend. Tot overmaat van ramp moest Bo's gerepareerde gitaar nog van een nieuwe batterij voorzien worden, wat tot enige lacherigheid in de zaal leidde.
Zette hij aan, toverde hij weer enkele van zijn ouderwetse licks tevoorschijn of riep hij tegen iemand in de voorste rijen om zijn kop te houden midden in zijn preek over hoe je de jeugd van tegenwoordig in het gelid dient te houden, dan sloeg de vlam snel in de pan. En het kwam met 'Road Runner', een gerapte uitvoering van 'Kids Don't Do It' en 'Leave' toch nog tot een goed einde.
http://www.kindamuzik.net/live/bo-diddley/bo-diddley/6871/
Meer Bo Diddley op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/bo-diddley
Deel dit artikel: