• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Brian Wilson

Alle hits op een rijtje.
06 juli 2009, Paradiso, Amsterdam

Tekst: Peter Bartlema

Beeld: Katerina Plevkova

Publicatiedatum: 09 juli 2009

Op het podium staat een indrukwekkende hoeveelheid instrumenten uitgestald. Helemaal vooraan een keyboard met een schermpje. Brian Wilson schuifelt naar het instrument van Japanse makelij dat hij de verdere avond slechts incidenteel zal aanraken. De bandleden zetten in. Stipt op tijd. "Dat contract moet hard zijn", zegt een bezoeker tegen zijn buurman.

Een concert bijwonen van de ex-leider en belangrijkste songschrijver van The Beach Boys heeft iets voyeuristisch. Psychische problemen, overmatig drugsgebruik en vetzucht alsook een dubieuze therapeut maakten van de alom als genie beschouwde Wilson, het verhaal is bekend, een van de gekste Henkies uit de popmuziek.

Nu hij heeft leren omgaan met zijn plankenkoorts, lijkt de Californiër bezig met een inhaalslag. Ofschoon hij met zijn stramme lijf en verwrongen gelaatstrekken nu niet bepaald de uitstraling heeft van een podiumdier.

Tijdens de uitverkochte show, met publiek uit verschillende leeftijdscategorieën, draait het vooral om Beach Boys-succesnummers uit de jaren zestig. Veelal hits in de periode waarop de juist vandaag overleden Amerikaanse oud-defensieminister Robert McNamara zijn stempel heeft gedrukt. De Cubacrisis of de oorlog in Vietnam waren echter geen thema's in de sunshine pop van het vijftal uit Los Angeles die misschien daarom wel zo tijdloos is gebleken.

Dat tijdloze karakter blijkt ook vanavond in een show die nergens echt inzakt, ondanks een voor popconcerten ongebruikelijke pauze en een setlist met daarop ook nog niet in het collectieve geheugen opgenomen nummers van onder meer Wilsons laatste project, de ode aan Californië That Lucky Old Sun.

Zijn grimassen, kortaffe aankondigingen en blikken op de autocue roepen de vraag op of hij zelf aan het optreden enig plezier beleeft, maar bij zijn begeleiders zit het wat dat betreft wel snor. De negenkoppige band, met daarin de nodige multi-instrumentalisten, levert hoogstandjes die de gouden jaren van The Beach Boys in herinnering brengen.

De hoge noten mag Wilson dan niet meer halen en overlaten aan bandleider Jeff Foskett, alle hits heeft hij nog op een rijtje: de liedjes over auto's, de surfsongs en de minisymfonieën waarvan 'God Only Knows' een ovationeel applaus oogst.

Met 'Good Vibrations' komt de tweede set ten einde. De toegift staat met onder meer Chuck Berry's 'Johnny B. Goode' in het teken van de rock-'n-roll. Het ingetogen 'Love and Mercy' vormt een waardige afsluiter. Nog tijdens het nummer kijkt Wilson op zijn horloge. Dat contract moet hard geweest zijn.

http://www.kindamuzik.net/live/brian-wilson/brian-wilson/18863/
Meer Brian Wilson op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/brian-wilson