Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Over die homovijandige teksten van Buju Banton gaan we het toch niet meer hebben? Per slot van rekening kunt u daarvoor niet alleen terecht bij zijn gewraakte 'Boom Bye Bye' (uit 1992 alweer), maar ook in een Amsterdamse wijk als De Baarsjes of bij de streng christelijke inwoners van Staphorst. Het ter elfder ure schrappen van het concert van de Jamaicaanse dancehallreggaester op de hoofdstedelijke Uitmarkt in 2004 onder druk van homobelangenorganisaties lijkt dan ook op meten met twee maten. Daar komt nog bij dat de in 1973 als Mark Anthony Myrie in Kingston geboren Banton inmiddels is vrijgesproken van een aanklacht wegens betrokkenheid bij een gewelddadige actie tegen een eilandgenoot die de Griekse beginselen was toegedaan.
Zelf is Buju Banton tegenwoordig ook met andere dingen bezig. Bekeerd tot het rastafarigeloof wil Banton de wereld graag laten zien dat er meer is dan smakelijke dames met welgevormde derrières, een onderwerp waar hij zich bij zijn opkomst op het internationale podium begin jaren negentig nog veel aan gelegen liet liggen, getuige nummers als 'Love Mi Browning' en 'Love Black Woman'. Natuurlijk kan zijn bekering uitgelegd worden als een door opportunisme ingegeven carrièrewending. Toch klinkt Banton oprecht als hij vanavond tegen het Rotterdamse publiek zegt: "We are here to educate, to uplift and eradicate." Zolang dat uitroeien niet de homoseksuele medemens betreft, maar de ongeletterdheid en onwetendheid, verdient Banton ieders steun.
Bantons rauwe vocale voordracht en energieke podiumpresentatie, waarbij tussen de nummers nauwelijks tijd is om adem te halen, lijken vooral gericht op het tweede onderdeel van zijn zelfopgelegde taak. Nummers als 'Not an Easy Road' of 'Murderer' van zijn veelgeprezen herstart Til Shiloh uit 1995 of 'Destiny' en 'Give I Strength' van de minstens even geslaagde opvolger Inna Heights gaan er bij het Rotterdamse publiek in als Gods woord in een ouderling.
Begeleid door een bijzonder strak spelende, vijfkoppige band (tweemaal toetsen, bas, gitaar en drums) en bijgestaan door een drietal subliem zingende achtergrondzangeressen laat Banton met zijn rijzige gestalte, gehuld in witte broek en kleurrijk gestreept hemd, eens te meer zien dat Sean Paul dan wel de comercieel succesvolste ster van Jamaica mag zijn, maar dat hij zelf als één van de weinigen een serieuze gooi doet naar de nog immer vacante troon van Bob Marley.
http://www.kindamuzik.net/live/buju-banton/buju-banton/13240/
Meer Buju Banton op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/buju-banton
Deel dit artikel: