Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Na het al dan niet tijdelijke verscheiden van Sonic Youth is gitarist Thurston Moore terug met Chelsea Light Moving, waarvan de titelloze eerste plaat op momenten het Sonic Youth van begin jaren negentig oproept. De band gaf optredens in Antwerpen(13-6) en Groningen (25-6). Een dubbelrecensie.
Het Belgische Mean warmt in Antwerpen een goed gevulde Trix op. Met Younes Faltakh van The Hickey Underworld en Niels Borrey van Max Rouen in de rangen, en voor de gelegenheid voorzien van een drummer, belandt Mean van de ene pastiche in de andere. Het drietal gaat gehuld in pijen en is voorzien van kunstmatige tonsuren. Ook op muzikaal gebied schippert de band tussen verschillende stijlen; van een filmisch instrumentale opener naar rockpersiflages waarin flarden Queens of the Stone Age en The Melvins opduiken. Mean slaagt er niet in om een eigen stempel te drukken, en dat geldt eveneens voor het afsluitende 'Can't Come In', een cover van The Cosmic Psychos. (HvdL)
In Vera is het voorprogramma een stuk interessanter. Het is instrumentenbouwer Yuri Landman die met zijn project Bismuth [bovenste foto] zowel visueel als auditief een zeer boeiend optreden geeft. Het duo vermengt machinale ritmes met noisy gitaarklanken in spannende composities, die ze uit onder andere houten snaarinstrumenten, stalen buizen en met behulp van knoppen tevoorschijn toveren. De experimentele klanken, die doen denken aan Popular Electronics uit het Phillips Natlab in de jaren vijftig, Wire en Einstürzende Neubauten, roepen een unheimisch grotestadsgevoel op. Ze doen dat niet op het podium maar op de zaalvloer, zodat iedereen kan zien hoe ingenieus Bismuth zijn muziek maakt. (AR)
Lichte noise en abstractie leiden de set van Chelsea Light Moving [foto's hierboven en links] in Antwerpen in. Gaandeweg gaat dit over in 'Frank O'Hara Hit' en volgen de hoogtepunten van het titelloze debuut van Thurston Moores nieuw collectief. De nummers klinken snedig en fris en het opperhoofd blijkt in goeden doen. Tijdens de momenten dat John Moloney de problemen met zijn basdrum te lijf gaat, ratelt Moore er op los. Over dat ze op hun volgende tour als heroïnejunkies tot een saxofoonkwartet herleid zullen zijn, over Lisa Minelli of over James Williamson, gitarist van The Stooges die bekend blijkt te zijn om zijn nagelmanicure, en wel onder de noemer 'fake fingernailboogie'. (HvdL)
Hoewel hij al een paar dagen in Groningen is, flink inkopen doet in platenzaken en al sinds 1983 in Vera komt, is hij wat minder spraakzaam. Hij maakt wel een grap over dat de band uit Groningen komt en er is opgegroeid. Hij onderstreept hiermee, wellicht onbedoeld, het nonchalante karakter van het eerste deel van de set. Een nummer moet opnieuw worden ingezet en ook de andere nummers klinken rommelig. Uiteraard geeft hij een boeiend lesje in gitaardissonantie, maar echt uit de bocht vliegt het niet, mede doordat het geluidsvolume binnen normale proporties blijft. Die tijd ligt met Sonic Youth achter hem en te bewijzen hoeft hij zich niet meer. Het heeft er soms wel wat van weg dat Chelsea Light Moving een mogelijkheid is om wat aan te klooien op het podium en het publiek begint meer te kletsen. (AR)
Te midden van de flarden poëzie worden in Trix mooie versies weggezet van onder meer het aan Rocky Erickson opgedragen 'Empires of Time', 'Burroughs', 'Groovy & Linda' en 'Lip'. Naarmate de temperatuur in de zaal stijgt, stijgt eveneens de intensiteit. Of ligt dat aan het nieuwe, nog niet uitgebrachte materiaal, dat de revue passeert? Het lijkt alsof Chelsea Light Moving door veel te spelen zich nog beter een muzikale niche eigen maakt dan tot nog toe het geval is. 'The Ecstacy', 'Sunday Stage' en 'No Go' zijn getuigenissen van het feit dat Thurston Moores gitaargeweld nog steeds als een huis overeind staat. (HvdL)
In Vera luidt het fraai krassende en piepende maar toch melodieuze 'Sunday Stage' eveneens een kleine ommekeer in. Hoewel Moore daarna de tekst van nog een nieuw nummer van papier opleest, staan vanaf dat moment alle neuzen dezelfde kant op. Moore krijgt voor het eerst van de avond een fanatieke blik op zijn gezicht, met als gevolg dat het met een effectieve dosis stonerrockgruis opgeleukt 'Sleeping Where I Fall' uitgroeit tot bruut en gefocust hoogtepunt met fraaie, ijl klinkende dissonanten. Het met een noise-improvisatie startende 'Groovy & Linda' is eveneens een vuige uitschieter. Tijdens de toegift, het nieuwe nummer 'Staring Statues', vinden gitaren en de viool van bassiste Samara Lubelski elkaar in een prachtige verweving van zweverige klanken zodat het concert alsnog tot voldoening leidt. (AR)
Ook in Antwerpen klinkt bovengenoemd bisnummer. In antwoord op Lubelski's krijsende viool vormt zich naar goede gewoonte een gitaarriff. Op een gegeven moment verschijnt Ludo Mich, Antwerps allroundcultfiguur, op het podium om tijdens de laatste minuten van het nummer een improvisatie neer te zetten die door Moore en de zijnen begeleid wordt. Een markant einde van een gedreven set. (HvdL)
Foto's gemaakt in Vera door Mischa Veenema
http://www.kindamuzik.net/live/chelsea-light-moving/chelsea-light-moving-mean-bismuth/24109/
Meer Chelsea Light Moving op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/chelsea-light-moving
Deel dit artikel: