Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Achter de gesloten gordijnen tikt de regen tegen de ramen. De stoelen staan netjes opgesteld in de bovenzaal van Paradiso voor het optreden van de singer/songwriter van blues en folk Chris Smither. Opgegroeid in New Orleans, maar sinds 1970 bijna onafgebroken toerend met zijn gitaar. Zelf zegt hij dat hij zich daar minstens twaalf jaar niets meer van kan herinneren - te beneveld door de alcohol.
Alle apparatuur om Smither heen is afgedekt met zwarte doeken. Deze solo artiest heeft behalve een microfoon voor zijn gitaar en een voor zijn meetappende voeten weinig nodig. Tijdens zijn carrière heeft hij ook nooit in een band gespeeld of met anderen een album opgenomen. In zijn nummers, gezongen met een donkere, mompelende stem, overheerst de tragiek van eenzaamheid en de zoektocht naar de zin van dit alles.
Zijn stijl van akoestische eenvoud is de afgelopen jaren onveranderd gebleven en herinnert aan de oude Amerikaanse muzikanten op de verzameling van Harry Smith’s Anthology of American Folk Music uit 1952. Vorig jaar verscheen zijn twaalfde album Leave the Light on, waarop naast zijn eigen nummers ook zijn bewerking van ‘Visions of Johanna’ te horen is van zijn succesvolle tijdgenoot Bob Dylan, die net als Smither vanuit de blues folk is gaan spelen.
Anders dan Dylan heeft Smither in Europa nooit voor uitverkochte zalen gestaan. De laatste keer dat hij in Paradiso speelde, waren er vijftig mensen komen luisteren. Vanavond zijn alle stoelen bezet en moeten er zelfs mensen staan. Ondanks de volle zaal blijft het stil. Smithers weergave van nummers als zijn eigen ‘Train Home’ en ‘Crocodile Man’, geschreven door Dave Carter, met doorleefde rauwheid gezongen, wordt alleen onderbroken voor enthousiast applaus.
Smither sluit de ogen en beweegt met zijn big hair langzaam mee op zijn muziek terwijl hij het ritme met het versterkte getik van zijn schoenen bepaalt. De snaren van zijn voortdurend opnieuw gestemde gitaar laat hij huilen op zijn blues die hij schreef “in een tijd dat het hip was om je ellendig te voelen”. Tegenwoordig mijmert de 62-jarige Smither niet meer over zijn eigen verloedering, maar veroordeelt het buitenlandse beleid van de Verenigde Staten in ‘Diplomacy’ en maakt grappen over godsdienstwaanzin in ‘Origins of Species’.
Tussen alle ingetogen nummers met ijzersterk gitaarspel door, zoals zijn ode aan het door overstromingen getroffen New Orleans ‘No Love Today’, vertelt Smither hilarische anekdotes over zijn lange loopbaan als roemloos muzikant. ‘Love You Like a Man’ is zijn enige hit waarmee hij nu nog de rekeningen betaalt. Dat nummer wordt niet eens door hem, maar dankzij Bonnie Riatt bekend met de veranderde titel ‘Love Me Like a Man’ en staat ook op een album van The Dixie Chicks.
De bastonen van het concert in de grote zaal dreunen soms door de muren heen. In de kleine ruimte met de gordijnen dicht blijft alle aandacht voor Smither. De gitarist bedankt het publiek met een toegift van Blind Willie McTells ‘Statesboro Blues’. Een klassieker als afsluiting die bij een optreden als dit past.
http://www.kindamuzik.net/live/chris-smither/chris-smither/14821/
Meer Chris Smither op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/chris-smither
Deel dit artikel: