Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het vijfdaagse festival Crossing Border, waar literatuur, muziek en film bij elkaar in de blender worden gestopt, is mede door de indrukwekkende line-up weer helemaal uitverkocht. De vrijdag staat in het teken van kwaliteit en schoonheid: act voor act zet op zijn eigen manier een prachtshow neer.
Dry the River [bovenste foto] trapt vandaag in Waterloo af, een band die tot eigen ongenoegen vaak met Mumford & Sons wordt vergeleken. Live bewijst de groep echter veel meer in zijn mars te hebben dan de vertolking van weemoedige folkliedjes: de muziek van Dry the River staat bol van kracht en energie, iets wat natuurlijk te maken heeft met de hardcore-/punkwortels van de getatoeëerde jongens. Een van de bandleden draagt zelfs een shirt van The Bronx, om de nadruk nog eens extra op die voorliefde te leggen. De wonderschone liedjes van Dry the River, zoals 'Bible Belt' en 'New Ceremony', zouden de bezoekers tot tranen kunnen roeren. Gelukkig is de bassist van het gezelschap nuchter en grappig en leidt hij ieder liedje knullig in met een kort verhaal. Zo blijft het optreden niet hangen in melancholie, maar krijgt het ook iets luchtigs. Een prima opening van de avond.
In de prachtige schouwburgzaal The Royal is Laura Marling [foto rechts] inmiddels begonnen. Het blonde Engelse meisje draagt haar kille folkliederen voor aan de stille theaterzaal. De liedjes, de locatie en de sfeer vormen een prachtig geheel, bijna in de categorie 'hier had je bij moeten zijn'. Net op het moment dat je denkt dat de ernstige Marling misschien wel vrij gevoelloos en kil door het leven gaat, opent ze zich naar het publiek en vertelt ze in alle rust een verhaal over haar ooit per ongeluk blauw geverfde haar. De sfeer lijkt dan even om te slaan naar een eigenlijk hele gezellige boel. Een van de bandleden vertelt kort over zijn liefde voor hagelslag, een prima gebaar naar het Nederlandse publiek. De laatste paar liedjes worden met volledige band gespeeld, waardoor de kleine Marling opeens een vol en orkestraal geluid begeleidt. Een van de hoogtepunten van de avond.
Other Lives zijn maar liefst drie weken achter elkaar in Nederland te zien, maar de band blijft een aanrader die zich per show lijkt te verbeteren. Stonden ze op London Calling nog in de Grote Zaal van Paradiso, nu hoeven ze een kleinere menigte voor zich te winnen in Waterloo. Van begin tot eind weten Other Lives te overtuigen. Hun fraai opgebouwde liedjes, waarbij de vreemdste instrumenten soms voor invulling zorgen, zijn perfect in balans. Nooit zal je een belletje of xylofoon te veel horen, want deze bandleden voelen naadloos aan waar zij elkaar kunnen aanvullen of juist niet. De harde pauken, het subtiele gitaargetokkel en samenzang waar zelfs Fleet Foxes een puntje aan kan zuigen bevestigen het: Other Lives slagen met een dikke tien.
Net als de heren van Dry the River begon Frank Turner een lange tijd geleden in een hardcoreband: Million Dead. Van zijn verleden is nauwelijks iets terug te horen in de muziek die hij nu maakt met The Sleeping Souls. Natuurlijk, soms gaan zijn toegankelijke en opgewekte folkliedjes opeens wel heel erg los voor folkbegrippen, maar verder heeft deze jongen zich volledig toegelegd en verdiept in deze andere stroming. Zijn liedjes zijn soms zo aanstekelijk dat ze doen denken aan Counting Crows of Travis, maar eigenlijk is zijn act zo goed dat er geen vergelijking nodig is. Turner is erg enthousiast en lijkt zich volledig op zijn gemak te voelen. Met pijn in zijn hart neemt hij afscheid van een genietende zaal.
Het fijne bij dit festival is dat de menigte zich kan verspreiden over diverse panden en zalen, waardoor je enkel bij de must-sees en headliners schouder aan schouder staat. Zo is het bij Emmy the Great [foto hierboven] in Paradise vrij rustig (doch gezellig druk) omdat het grootste deel van de Crossing Border-bezoekers waarschijnlijk een plekje zoekt bij dEUS of St. Vincent. Jammer voor hen, want Emmy the Great speelt haar eerste Nederlandse show erg goed. Haar hoge, onvoorspelbare stem maakt de liedjes boeiend en zorgt dat haar emoties voelbaar worden. Haar liefdesverdriet is pijnlijk, maar wordt mooi verwoord. Soms is de Maria Mena-lookalike wat onzeker - ze brabbelt wat wartaal of kijkt nerveus naar haar gitaarpartner -, maar het blijft een overtuigende debuutshow. Emmy the Great moet nog veel leren voor ze de nieuwe Laura Marling is, maar haar liedjes zijn in ieder geval sterk genoeg door de lading en emotie die ze meedragen.
Foto Dry the River uit het KindaMuzikarchief door Niels Vinck, Laura Mauling door Haags Uitburo, Emmy the Great door Mario Menti genomen in september 2011.
http://www.kindamuzik.net/live/crossing-border/crossing-border-2011-de-vrijdag/22282/
Meer Crossing Border Festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/crossing-border
Deel dit artikel: