Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Op de tweede avond van Crossing Border is er voor elk wat wils. Van verfrissende jongelingen zoals Ed Sheeran en Islet tot degelijke rotten in het vak zoals Sivert Hoyem en Spinvis. Muzikaal gaat het vanavond dan ook alle kanten op.
De Buchanan staat om stipt 19:00 uur vol als Spinvis [foto rechts] daar de première geeft van zijn nieuwe liveshow. Degenen die verwachten dat Erik de Jong hits als 'Smalfilm', 'Het Voordeel van Video' of 'Ik Wil Alleen maar Zwemmen' speelt, komt bedrogen uit. Zelfs het feit dat hij op een festival speelt, houdt hem niet tegen om alleen maar nieuw materiaal te spelen, met een enkele uitzondering. Een slimme zet: het publiek is geboeid door de verhalen rond Justine Keller die De Jong voordraagt en prettig verrast door zijn directe teksten. De bezetting die hij heeft meegenomen is compact maar effectief: op de juiste momenten krijgt De Jong bijvoorbeeld versterking op zang. Er bestaat bovendien geen betere combinatie van muziek en verhaal en daarom is Spinvis voor Crossing Border een schot in de roos.
William Fitzsimmons, die meer haar op zijn kin heeft dan op zijn hoofd, opent vanavond de sfeervolle Duitse Kerk. Zijn liedjes zijn zo zacht en ingetogen dat Fitzsimmons zich bijna onverstaanbaar maakt in de galmende kerk. Als hij vervolgens na het eerste nummer wat melige grapjes maakt, blijkt dat het eigenlijk een hele opgewekte, vrolijke man is. Op het moment dat hij weer begint te pingelen, verandert hij echter in een sombere muzikant die al zijn emoties op muziek heeft gezet. Helaas is het materiaal van Fitzsimmons te eentonig om te blijven boeien. Zijn liedjes berusten keer op keer op dezelfde formule en zelfs een prachtige kerk kan een set dan niet redden.
De twintigjarige singer-songwriter Ed Sheeran krijgt de taak een volle Buchanan te vermaken en dat doet hij nog best aardig. Sheeran is enkel gewapend met een gitaar, twee microfoons en een loop-pedaaltje, maar weet een verrassend vol en interessant geluid te creëren. Ook een pluspunt: Sheeran maakt goed gebruik van de ruimte die hij heeft op het podium. Hij ijsbeert op en neer, draait rondjes of loopt naar zijn publiek toe. Helaas verpest Sheeran het een beetje door Amsterdam te bedanken in plaats van Den Haag. Kan gebeuren. Maar als hij vervolgens Nederland verwart met Duitsland is het toch voor veel bezoekers gedaan. Sympathieke jongen, aardige show, maar het is een kleine moeite je huiswerk even te doen.
Een van de hoogtepunten van de avond wordt verzorgd door The Low Anthem [foto hierboven]. Al binnen de eerste minuten heeft de band het publiek gewonnen, als ze door een stomme fout van de technicus met drie man in een microfoon staan te zingen die verkeerd om staat. De sfeer is daardoor meteen los en open en het publiek lacht en participeert als de kans er is. Een onvergetelijk moment: de band vraagt het publiek om degene die naast hen zit te bellen met de luidspreker-functie aan, op het eind van een nummer. Het geeft een wonderlijk effect, als een soort vertraagde echo uit alle hoeken van de zaal. The Low Anthem scoort vanavond, mede door de pakkende folkliederen, maar vooral door dit toppunt van interactie.
Ondertussen is Cake [foto links] teruggekeerd uit de jaren '90 met de nieuwe plaat Showroom of Compassion. Hoewel de plaat niet denderend is ontvangen, geven toch veel Crossing Border-bezoekers de band een kans. Cake opent met een soort journaal-tune (die soms ook dichtbij de 'Knight Rider'-intro komt) die uiteindelijk bijna tien minuten blijkt te duren. Misschien is het een hint naar de meligheid van de show die volgt, misschien is het een protest tegen de band-intro's van tegenwoordig.
Hoe het ook zij: frontman John McCrea en zijn bandleden spelen vanavond een erg vermakelijke set. De publieksfavorieten komen langs (vrijwel meteen komt 'Love You Madly') en de band weet ook nieuw materiaal in de set te proppen. De meningen uit het publiek lijken gemengd: enerzijds speelt de band strak en goed, aan de andere kant weet je niet hoe serieus je deze groep moet nemen. Neemt McCrea, die belooft te zwijgen omdat hij geen Nederlands spreekt, ons niet gewoon allemaal keihard in de zeik? Is dit niet gewoon een parodie op de Cake van vijftien jaar geleden? McCrea laat er niets over los. Dan maar gewoon genieten van een set, die precies alle verwachtingen waarmaakt, maar daar ook geen moment boven uit komt.
Foto Spinvis uit het KindaMuzikarchief door Tim Broddin, Low Anthem uit het KindaMuzikarchief door Peter Hageman, Cake door Jon Drews uit 2006 (cc).
http://www.kindamuzik.net/live/crossing-border/crossing-border-2011/22287/
Meer Crossing Border Festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/crossing-border
Deel dit artikel: