• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Daniel Romano / Kacy & Clayton

Garagesmeer in plaats van countrysnik.
05 juni 2016, Paradiso, Amsterdam

Tekst: Jaks Schuit

Beeld: Peter

Publicatiedatum: 06 juni 2016

Vanuit de speakers verwarmen Franse zuchtmeisjes de grote zaal van Paradiso. Voor het podium verleidt een jonge vrouw haar vriend tot een voorzichtig dansje. Bijna verlegen betreden Kacy & Clayton [bovenste foto] het podium. Met de handen op de rug wacht Kacy Anderson op haar neef, die een gitaar omgespt. Het duo speelt klassieke country. Een nummer duurt ruim drie minuten en in elk liedje klinkt een snik. Clayton Linthicum vertelt na twee nummers een verhaal, merkt plotseling dat de zaal aandachtig luistert en is direct de draad kwijt. ʺThank you for listening to this pointless story.ʺ Anderson heeft zich die middag verbaasd over alle fietsers in de hoofdstad. ʺWhat are the laws for biking?ʺ Het Canadese duo speelt een leuke set countrynummers, houdt van een huiselijke sfeer en heeft gevoel voor humor blijkens de aankondigingen. Als voorprogramma een prima keuze.

De eerste paar platen van de jonge Canadese countryzanger Daniel Romano [overige foto's] zijn in ons land goeddeels onopgemerkt gebleven, maar zijn derde album, Come Cry with Me (2013), kreeg de publiciteit die het verdient. Al was het alleen maar vanwege de hoes, waarop Romano afgebeeld staat als rasechte jarenzeventigcountryster, inclusief snor en bruin pak. In 2015 was If I've Only One Time Askin' een mooie opvolger en de schare fans groeide. Een paar weken geleden was het de beurt aan Mosey. Romano verruilde de countryhoed voor een leren jack en nam de rockmuziek op in een garage. De Canadese frontman vond drie muzikanten, die hij The Trilliums doopte.

Op de grond naast de microfoon liggen een setlist en de teksten van twee nummers. Bij opener 'Valerie Leon' is meteen duidelijk dat Romano zijn gitaar willen laten janken. Het motto is rockmuziek en Romano is degene die band en publiek naar de garage loodst. Na twee nummers wordt er vanuit de zaal geroepen dat de bassist niet te horen is. Romano geniet van dit soort onverwachte incidenten. Hij slaat wat akkoorden op zijn gitaar aan, maakt wat grappen over technicus Kenny terwijl een medewerker van Paradiso het malheur met een fikse rol tape verhelpt. 'Toulouse' is daarna een slepende rocker, die laat horen dat de stekkers op de juiste plek zijn ingeplugd.

De muziek is rafelig en lang niet altijd subtiel. Romano heeft Mosey in zijn eentje in de studio opgenomen. Op het podium geven de drie muzikanten meer kleur aan de muziek dan Romano in zijn eentje de studio lukte. De band haalt het niveau van de studiotracks en voegt plezier, vakmanschap en hier en daar een onvolkomenheid toe. Romano is de plusfactor. Hij is goed bij stem, dirigeert de band en heeft op de juiste momenten de arrogantie van een plaatselijk talent dat musiceert in de eerder genoemde garage.

Op het podium staat geen piano. De muziek voor 'One Hundred Regrets Avenue' is meegenomen op tape. De muzikanten gaan van het podium en Romano zingt solo. 'Strange Faces' is daarna opnieuw een vuige garagetrack. Voor het outro wisselen The Trilliums van instrument en stapt Romano achter het drumstel. Vlak voor het einde van de reguliere set vertrekken de drie muzikanten opnieuw en Romano declameert een gedicht dat voor hem op de grond ligt. Uptempo rocker 'Dead Medium' is daarna een waardige afsluiter van een opwindend concert.

'New Love' en 'I'm Gonna Teach You' zijn prima toegiften. Het publiek heeft er na meer dan vijf kwartier nog geen genoeg van. Met Kacy & Clayton wordt 'Sleep at the End of a Dream Team' gespeeld, inclusief gepaste countrysnik.

http://www.kindamuzik.net/live/daniel-romano/daniel-romano-kacy-clayton/26738/
Meer Daniel Romano op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/daniel-romano