Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Rocksterrengedrag op kleine schaal, het blijft aandoenlijk. Axl Rose laat bij optredens een slordige vijftigduizend fans twee uur lang op hem wachten, Glenn Danzig komt een half uur te laat in een zaal met duizend mensen. Die duizend mensen worden even later scherp in de gaten gehouden op het bezit van camera's, want onze ijdeltuit wil onder geen beding ongunstig gefotografeerd worden.
Zojuist heeft Diablo Blvd. tot zijn grote vreugde mogen openen. Slechts een paar dagen voor het optreden krijgt de band de koninklijke goedkeuring van Herr Danzig. De donkere, southern hardrock past inderdaad in het straatje van het hoofdprogramma en Alex Agnew beheerst zijn vocalen prima. De praatjes tussendoor zijn echter net iets te gezellig en doen onwillekeurig denken aan zijn andere carrière als stand-upcomedian. Ook al houden de Belgen hun set kort en krachtig, na een handvol nummers wordt duidelijk dat de trukendoos van Diablo Blvd. vrij beperkt is; de band moet het voornamelijk hebben van een zeer solide uitvoering van clichés.
Het onrustige gefluit in de zaal gaat over in gejuich zodra 'Wotan's Procession' wordt afgespeeld. Vier door de wol geverfde ambachtslieden lopen het podium op, nemen hun gereedschap ter hand en beginnen aan een vakkundige show met dito geluid. Glenn Danzig neemt als leider van het gilde bezit van het podium en laat met 'Skincarver en 'Twist of Cain' woest poserend horen nog altijd goed bij stem te zijn. Het blijft dan ook gissen naar zijn ware reden om regelmatig naast de microfoon te zingen, een techniek die normaal gesproken is voorbehouden aan zangers op retour.
Danzig is goedgemutst. Zo krijgt Tommy Victor genoeg ruimte om een deel van de publieksmennerij voor zijn rekening te nemen. En kan er zelfs een lachje vanaf tijdens de communicatie met het publiek, dat het op Deth Red Sabaoth gebaseerde middenstuk van de setlijst gretig accepteert. Niet zo vreemd, want het album wist vorig jaar na een lange dip Danzigs oude glorie grotendeels te herstellen.
De enige twijfel bij Danzig in deze bezetting schuilt in Victors gitaarspel. Hoe voortreffelijk hij zijn instrument ook beheerst, de te strakke timing in combinatie met een overdaad aan flageoletten (©Prong) doet afbreuk aan het oorspronkelijke bluesy karakter van bijvoorbeeld 'Bringer of Death'. De klassiekers aan einde van de set missen evenwel hun uitwerking niet. Zowel op als voor het podium komt het optreden na een dik uurtje tot een machtig hoogtepunt. Het is nog lang geen twaalf uur en eigenlijk is Trix nog lang niet moegestreden. Een beetje rockster speelt toch minstens anderhalf uur?
http://www.kindamuzik.net/live/danzig/danzig-diablo-blvd/21712/
Meer Danzig op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/danzig
Deel dit artikel: