• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

David Gray

Zonder ergens gemakzuchtig te werk te gaan, speelt David Gray deze op voorhand gewonnen wedstrijd.
27 maart 2003, 013, Tilburg (NL)

Tekst: Sven Schlijper

Publicatiedatum: 03 april 2003

Apart is het zeker, het binnen komen in een 013 waarin tijdens de pauze tussen voor- en hoofdprogramma iedereen op de trappen is gaan zitten. Bomvol is het dan ook bovenin, terwijl bij het tussen de zitters doorlopen en –wringen richting de vlakke vloer vooraan, gezucht, gesteun en opmerkingen van afkeuring niet van de lucht zijn. Het betreft hier dan ook niet bepaald het ervaren concertpubliek. David Gray trekt toch meer de fashion victims, weggeplukt uit de inmiddels afgebladderde vergane glorie van de eens zo trendy lounge tempels. Maar ook, het moet gezegd, de muziekliefhebber van opvallend hoge gemiddelde leeftijd.
David Gray komt op in een denderende staande ovatie en wordt na elk nummer getrakteerd op oorverdovend applaus en gejoel. Zonder ergens gemakzuchtig te werk te gaan, speelt David Gray deze op voorhand gewonnen wedstrijd. De 013 eet uit zijn hand. Sterk openend met ‘Say Hello, Wave Goodbye’ in een spannende lange uitvoering, voert Gray het publiek een set met de klemtoon op White Ladder en A New Day At Midnight, zijn twee (meest) succesvolle albums. Solo op gitaar, verstild op de vleugel of met de volledige band in actie, ik elke vorm weet de innemend sympathieke Gray zijn soms toch wel wat eentonige, maar vooral tekstueel ijzersterke songmateriaal met verve te brengen. Teksten over verlies van liefde, mislukte pogingen deze te (her)winnen, de grote vragen des levens en meer zieleroerselen van depressievere aard, worden in de hand en stem van Gray schetsen van het alledaagse bestaan van een geboren verliezer die hier als winnaar iedereen hoop zal hebben gegeven. De maar liefst uit 6 nummers bestaande toegift met ‘Late Night Radio’ en een pompende coda aan het eind van ‘Please Forgive Me’ bracht de 013 zowaar naar een kookpunt.
Vrij, helemaal zichzelf met zijn gekke bekken en spasmen en terzijde gestaan door een zeer bekwame band met als geweldige trekpleister voor het oog de in Hawaï hemd gestoken drummer, liet David Gray zien dat lief en zachtaardig nergens saai hoeft te worden. David Gray heeft eindelijk zijn langverdiende, maar laat gekregen internationale respect en succes en dat is helemaal terecht. Al vraag ik met wel af of hij aardig genoeg is geweest om een ‘pint’ te pakken met een groepje fans dat hem daartoe uitnodigde. Je zou het hem al bijna zien doen. Want David Gray liet zien waarom gewoon blijven zo bijzonder prachtig kan zijn.

http://www.kindamuzik.net/live/david-gray/david-gray/2778/
Meer David Gray op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/david-gray