http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

De Kift

Draaidrumstellen, wijnglazen en muziekdozen.
25 maart 2011, Vera, Groningen

Tekst: André Rozendaal

Publicatiedatum: 29 maart 2011

De vraag naar het nieuwe album van De Kift is groot. Het is met recht een album, want de cd is verpakt in een prachtig boek met juten kaft. De Kift zet de kunstwerkjes handmatig in elkaar. In een drukbevolkt Vera overstijgt vraag aanbod, zodat men ter plekke nieuwe exemplaren maakt. Het is een mooi voorbeeld van de DIY-werkethiek die De Kift al meer dan twintig jaar bijzonder maakt.

Het is wel te hopen dat de vraag niet dusdanig groot wordt dat men het illustere label Factory achternagaat. Dat legde geld toe op New Orders succesnummer 'Blue Monday', omdat het label weigerde deze bestverkopende maxisingle ooit in een goedkopere hoes uit te brengen. Afgaand op de muziek van Brik, die de groep vrijwel integraal speelt, zal het zo'n vaart niet lopen. De theatrale mengelmoes van rock- en fanfaremuziek is daarvoor veel te eigenzinnig.

Dat leert alleen een blik op het podium al. Op de achtergrond staat, naar analogie van een draaiorgel, een draaidrumstel, zoals de band het zelf noemt. Drummer Wim ter Weele geeft als eerste een slinger aan de wonderlijke installatie, waarna een trommelgeluid klinkt. Gedurende de rest van het optreden zal er nog een keur aan rammelende geluiden volgen. Het staat symbool voor de gammele auto waarin de hoofdpersoon van de boeiende literaire teksten, Admiraal B., de woestijn doorkruist.

Charismatische frontman Ferry Heijne zingt ze en draagt ze voor, ondersteund door doeltreffende, theatrale gebaren. Ter Weele en bassist Mathijs Houwink buiten het machinale van Brik op het podium ten volle uit door met straffe ritmes het voortouw te nemen. Daaromheen werkt de rest van de bandleden, eveneens in 'droogkleurige' pakken gestoken, als een geoliede machine, om snel te kunnen schakelen tussen de verschillende rollen die de bijzondere muziek van De Kift vereist.

Het gemak waarmee het achtkoppige gezelschap dit op het bijna te kleine podium doet, is een lust voor het oog. Patrick Votrian dwingt bijvoorbeeld respect af met zijn slim getimede afwisseling tussen bastuba, bariton, trombone en koorzang. Oude baas Jan Heijne draait een muziekdoos af en bespeelt vochtige randen van wijnglazen met zijn wijsvinger.

Hoewel ieder bandlid bliksems goed weet waar hij mee bezig is, komt het prachtige optreden niet geregisseerd over. Want de speelvreugde werkt na twee decennia nog immer als doping op het enthousiaste publiek. De Kift bevestigt andermaal zijn unieke plaats in de Nederlandse popmuziek.

Foto's van Vera huisfotograaf Peer