Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Benjamin Gibbard is één van die songschrijvers met een scherpzinnig oog voor detail in zijn songteksten. Wie heeft er ooit over nagedacht dat de naam voor het handschoenenkastje in de auto eigenlijk ridicuul is? Achter het deurtje bevindt zich namelijk niets om je vingers warm te houden. Wat Gibbard er in het mooie 'Title and Registration' wel aantreft, zijn souvenirs aan vergane liefdes.
Dat is ook het soort sentiment dat deze avond in een bomvolle Melkweg aan bod komt uit het oeuvre van Death Cab for Cutie. De band uit Seattle is razend populair in eigen land, en doet het zo te merken ook in Europa uitstekend. Vreemd is dat niet, want het viertal heeft inmiddels een set prima platen staan. Met het nieuwe Narrow Stairs als kakelverse earcatcher. Het podium is voor de gelegenheid dan ook gestoken in dezelfde lapjesdekenkleuren als de platenhoes.
Maar in weerwil van wat die gelikte podiumaankleding mogelijk suggereert, is Death Cab for Cutie vooral enorm gewoon gebleven. Geen gelikte outfits, geen overmatig showelement (al doet gitarist Chris Walla wel regelmatig pogingen tot een soort moonwalk), maar bovenal het liedje verheffen tot de pure en centrale kunstvorm. Het begin is er met 'Bixby Canyon Bridge', tevens de opener van Narrow Stairs, waarin Gibbard op zoek gaat naar de plek die Jack Kerouac inspireerde tot het schrijven van Big Sur.
Het blijven echter toch de klassiekers waarvoor het publiek echt warmdraait. En die zijn er meer dan voldoende, met bijvoorbeeld het eerder genoemde 'Title and Registration', 'The New Year', 'Marching Bands of Manhattan' en 'Soul Meets Body'. Daarmee vergeleken lijken de nummers van de nieuwe plaat vooralsnog ietwat minder uit de verf te komen. Al blijft het geweldig om het gejaagde 'I Will Possess Your Heart' - uiteraard inclusief het lange instrumentale intro - nu eens live te horen.
Wat blijft het dan toch jammer dat je tijdens de ingetogen hoogtepunten 'I Will Follow You into the Dark' en de magistrale afsluiter 'Transatlanticism' door geroezemoes geen speld kan horen vallen in het publiek. Want genieten van Death Cab for Cutie, dat kan je eigenlijk het allerbeste in stilte. Waarschijnlijk is Gibbard dus nog veel beter in staat je hart te gaan bezitten achter de gesloten deur van je eigen kamertje dan in een tot de nok toe gevulde popzaal.
http://www.kindamuzik.net/live/death-cab-for-cutie/death-cab-for-cutie-7444/17200/
Meer Death Cab For Cutie op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/death-cab-for-cutie
Deel dit artikel: