Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Lieve kittekat,
Ik kom net terug uit de Ekko. Na al die jaren zijn ze eindelijk naar Nederland gekomen. Je weet heus wel wie ik bedoel hoor. Heel dit boek staat vol met hun teksten. Death Cab For Cutie natuurlijk! Toen ik het hoorde dat ze kwamen heb ik gelijk kaartjes gekocht. Gelukkig maar want het was he-le-maal uitverkocht. Dat deed me toch wel wat. Ik dacht altijd dat ik de enige was die steun kon vinden in hun muziek, maar meer mensen kennen dus dat gevoel dat Ben Gibbard teweeg brengt. Met Marieke stond ik precies in het midden vooraan. Ik kon Ben, Christopher, Nicholas en Michael recht in de ogen aankijken. Jammer genoeg keek Ben zelf heel de tijd omlaag naar zijn gitaar. Maar ja, dat is ook wel begrijpelijk. Het is ook heel moeilijk om mensen aan te kijken terwijl jij heel je hart uitstort. Wel was Ben heel blij dat het zo druk was. Hij bedankte Munich Records daarvoor. Geen idee wie dat zijn, want ik haal m'n cd's altijd bij emo4ever.com, maar toch cool. Ook cool dat ze begonnen met 'Bend to Squares'. Die is al heel oud en draaide ik altijd toen mijn ouders in scheiding lagen. De sfeer was gelijk goed gezet. Alleen was het zo irritant dat er twee van die eikels achter me stonden die heel de tijd zaten te praten. Elke keer als de band de nummers lekker lang doorspeelde vroeg de ene: "Hoe laat is het?" En die gast met die hoornen bril zei dan: "Tijd om te stoppen." Begonnen ze ook gelijk zo dom te lachen. Die gasten snappen echt niet waar Ben het allemaal over heeft. "Zijn stem wordt best wel irritant na vier nummers hè? Zit totaal geen power in." "Nee inderdaad, bij The Postal Service past dat wel maar hier mis je toch wat body." Argh sukkels!
Ben had niks in de gaten. Gelukkig maar anders zou ik me echt schamen. Ze speelden een strakke versie van 'The New Year', wat wel een van mijn favoriete liedjes van hun nieuwe cd, Transatlanticism, is. Toch kreeg ik weer bij het oudje 'For What Reason' een brok in mijn keel. Komt door Brian. Het is alweer een halfjaar uit, maar ik mis hem nog best wel. Zeker als ik DCFC draai. Hij vond die laatste cd te commercieel geworden. Ze hadden emo verkracht. Net zo erg als Jimmy Eat World, vond-'ie. "Het gaat toch nergens over, heel dat 'Title and Registration'?! Over handschoenenkastjes en dat Ben dat geen goede benaming ervoor vindt!" Dat er een veel diepere laag in zat wilde hij niet horen. Ik kreeg trouwens eergisteren nog een e-mail van hem. Hij zit nu opeens in Amerika! Om de wereld van de ondergang te redden heeft hij zich aangesloten bij het verkiezingsteam van Ralph Nader. Ben zou zoiets nooit doen. Hij houdt zich bezig met persoonlijke zaken en de kleine dingen die het leven zo leuk en ook moeilijk maken. Hij is ook erg komisch. Heel de avond zat de band grappen te maken over Sammy Hagar en dat zij beter konden rocken dan hem. Achter me begonnen die eikels gelijk weer: "Als dit rocken is zet ik liever Van Halen op." Die ander had gelijk weer een theorie klaar: "Zij zijn meer de R.E.M. van de emo. Op dat rockniveau moet je ze zien. Het zijn net zulke beperkte muzikanten en zullen nooit iemand kwaad doen. Alleen hun melodieën zijn minder en die zanger heeft ook geen greintje van het charisma dat Stipe heeft. Tegenwoordig maakt dat ook niet uit trouwens, want als het maar een beetje gevoelig klinkt slikken de kids het wel. En als ze zo'n nummertje naar een minuut of zeven uitrekken is het natuurlijk helemaal het toppunt van oprechtheid voor ze." Whateva! Ze waren al bijna anderhalf uur aan het spelen en ik wilde me bij het slot echt niet meer storen aan die losers, dus ging ik maar nog verder naar voren staan. Juist toen kroop Ben achter de piano en speelden ze 'Transatlanticism'. En opeeens keek hij me recht in mijn ogen aan en begon hij 'Girls Just Wanna Have Fun' van Cindy Lauper te zingen. Dat deed hij zó mooi en ik weet zeker dat het voor mij bedoeld was. Ik heb me nog nooit zo gelukkig gevoeld. Dat was ook het laatste nummer en ik kan niet wachten op morgen. Dan ga ik ze zien in Amsterdam. Moet ik niet vergeten om mijn spikey polsbandje mee te nemen om aan Ben te kunnen geven. Komt ook goed uit, want zelf had hij er geen om vandaag. Misschien heeft hij ze wel in Seattle laten liggen. Die kerels hoef ik dan gelukkig ook niet meer aan te horen. Die zeiden dat ze blij waren dat het volgende concert voor hun Lambchop of zoiets was. Sommige mensen zullen het ook wel nooit begrijpen.
http://www.kindamuzik.net/live/death-cab-for-cutie/death-cab-for-cutie/5338/
Meer Death Cab For Cutie op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/death-cab-for-cutie
Deel dit artikel: