Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Interpol is terug op Nederlandse bodem. Het nieuwe album Antics werd in september nog voorgesteld met een showcase in een overvolle Melkweg. Een paar deuren verderop zit nu de Paradiso tot aan de nok toe vol. Interpol is namelijk hip, heel erg hip. De hele trendhoppende Amsterdamse goegemeente is dan ook bijeen.
Het voorprogramma van vanavond heet Bloc Party (foto hiernaast), net koud van London Calling en nu alweer op de planken. Het kan hard gaan met een band, zeker als je het tij mee hebt. En dat heeft Bloc Party. Fris, vlijmscherp hoekig en dan weten we het wel. Op het snijvlak tussen Gang of Four, Joy Division, Wire, The Cure, The Smiths en The Fall. Dat is wel wat erg veel voor één bandje, hoor ik u denken. Dat valt in het geval Bloc Party reuze mee, want van alles een beetje geeft in dit geval wél een smakelijke mix.
Ze zien er aardig emo uit, met als blikvanger de in dit genre nog lang niet alledaagse zwarte zanger met zijn aparte – soms naar Robert Smith neigende – stemgeluid. En ze spelen een afwisselende, korte set. Indie-wave gitaren vliegen je om de oren, over een hakkende ritmesectie. Energiek en uitermate dansbaar.
Franz Ferdinand mag wel oppassen dat ze niet rechts ingehaald worden. Bloc Party is helemaal rijp voor de volgende hype. Want laten we even eerlijk zijn, ze zijn er nog niet helemaal, maar aan de andere kant was Franz Ferdinand vorig jaar op London Calling niet om áán te horen. Bloc Party is nu alvast een stuk verder op de goede weg.
In een mum van tijd stoomde Interpol (foto hiernaast) door naar de club van bands die Paradiso moeiteloos vol krijgt. Op basis van hun twee platen is dat ook niet echt verrassend. Antics trekt het Interpol-idioom naar volgend niveau. De gedragen, stoïcijnse monotone zang, gepaard aan Joy Division-duisternis en het zo verschrikkelijk geweldige bandeigen gitaargeluid zijn gebleven. En daarin is Interpol uit duizenden herkenbaar.
Ook nu weer. In een net een dik uur durende show met één toegift grasduinen de New Yorkers door de beide LP’s. En vanaf de eerste noot valt een behaaglijke deken van herkenning over de Paradiso. Interpols bandgeluid sleurt je moeiteloos hun wereld in. Qua sfeer heeft deze met alleen backlight (hoe Jaren 80!) uitgelichte band de zaakjes mooi op orde.
En toch wringt er wat vanavond. Het wil niet echt vlotten met de show. In het begin zijn er een paar technische problemen met de bas en een monitor. Die halen de vaart er een beetje uit. Interpol lijkt wel te willen, maar blijft angstvallig dicht bij de albumversies. Solide is het spel zeker, strak ook. Maar een live-meerwaarde die een blijvende indruk kan achterlaten, blijft uit.
Interpol zien is dus worden ondergedompeld in hetzelfde bad dat de platen oproepen. Met als pluspunt een schimmenspel van duistere figuren op het podium en een oorverdovend, knetterhard geluid. Dat is voor een live-show toch een beetje aan de magere kant, zelfs als je zo hip bent als het inmiddels wat tamme Interpol.
http://www.kindamuzik.net/live/diverse-artiesten/interpol-bloc-party/8031/
Meer Diverse Artiesten op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/diverse-artiesten
Deel dit artikel: