Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Met de herinnering aan de vorige genre-update door newer wave-iconen Lost Sounds nog vers in het geheugen, was het uitkijken naar dag 4 van Domino voor een nadere kennismaking met The Beautiful New Born Children [foto rechts].
De Duitse groep onder aanvoering van Kpt. Michigan Michael Beckett kwam in de Club haar kruising van klassieke garagerock en jaren negentig slacker indie voorstellen. Dat het debuut Hey People! niet meteen kon overtuigen, mocht vooraf geen bezwaar zijn. Echt goede garagerockreleases zijn nu eenmaal schaars, slechte optredens zijn dat evenzeer.
Helaas bleek The Beautiful New Born Children een van die zeldzame tegenvallers. Het halfuur dat ze volmaakten, leek wel een eeuwigheid te duren. Langdradigheid kreeg met nummers van gemiddeld anderhalve minuut dan wel geen kans, maar opwindend werd het nooit. Of het nu 'Hey Heart Breaker' was dat ze aansneden, 'Ok, Allright, Fine' of 'Paper Mill', het klonk volstrekt inwisselbaar. Hakken en raggen op weg naar het einde en geen interessante hook, break of refrein in zicht. Wel netjes halverwege elke song een fuzz-uitstapje van Beckett.
Hoop voor de toekomst werd ook vakkundig de grond ingeboord. Van de vijftien liedjes staat de helft niet op Hey People!, maar ook 'Looks Like We're Winning', 'Tic Tac Toc' en 'Dangling Man' zorgden niet voor een opleving. Op een paar baslijnen en stijlcitaten na alles schrappen en opnieuw beginnen, lijkt het devies om alsnog de belofte die Domino Records uitbazuinde, waar te maken. Overigens hebben ze daar met Archie Bronson Outfit een groep in huis die er wel met verve in slaagt een oud genre nieuw leven in te blazen.
Eerder op de avond was het ook al halsreikend uitkijken naar het Amerikaanse noisetrio Magik Markers [foto links]. Die speelden slechts een paar langgerekte nummers, voldeden wél aan de verwachtingen en overstegen die zelfs.
De groep trad voor de gelegenheid aan als kwartet. Paul Labreque (Sunburned Hand Of The Man) zorgde voor een lenig, constant rommelend basgeluid. Daarmee deed vooral drummer Peter Nolan zijn voordeel. Hij drapeerde zijn dynamische, aanjagende drumpatronen er uiterst fraai overheen. Elisa Ambrogio en Leah Quimby leken door de gewijzigde samenstelling plots veel doordachter en consistenter te musiceren dan voorheen. Wat niet belette dat ze een flinke bak noise over het publiek uitkieperden. Bandlid in vorm was Ambrogio, wier parlando vocalen een beklemmende, intimiderende sfeer schiepen en voor een piek zorgden in een intens optreden.
http://www.kindamuzik.net/live/domino/the-beautiful-new-born-children-magik-markers-domino-2006/12544/
Meer Domino op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/domino
Deel dit artikel: